The purpose of this essay is to provide an interpretive and evaluative introduction to Franco ‘Bifo’ Berardi’s critical media theory and to situate it with a view to understanding but also thinking ...beyond the limitations of an aesthetic practice rooted almost exclusively in conscious, language-based thought. It begins by examining the way in which Berardi conceptualizes the techno-social paradigm emerging in the passage from late industrial society to semiocapitalism (a form of capitalism based on immaterial labour and the explosion of the infosphere), connecting this to the ecological-aesthetic concerns of Félix Guattari. It concludes by questioning the prospects of poetry to forge lines of escape from the determinism of techno-linguistic governance, suggesting, by way of N. Katherine Hayles and Donna Haraway, that extra-linguistic, nonconscious resources may provide a broader and more viable theoretical palette for conceiving of indeterminability beyond, behind, and in the interstices of a complex digital ecology.
Full text
Available for:
DOBA, IZUM, KILJ, NUK, PILJ, PNG, SAZU, SIK, UILJ, UKNU, UL, UM, UPUK
Artykuł przynosi ogląd nomadycznego projektu postmodernizmu opartego na francuskiej powieści Wspomnienia (tytuł oryginału: Les Souvenirs) Dawida Foenkinosa. Jak wolno sądzić, projekt nomadyczny (z ...angielskiego nomad – wędrowiec) ujmuje w tym tekście stan kultury „uchwyconej” z perspektywy zagubienia w czasie. Historia każdej jednostki odznacza się losowym i możliwym scenariuszem, podobnie jak z interpretacjami danych wydarzeń dziejowych (później stających się ich oficjalnymi wersjami), one także mają zbliżoną naturę. W rezultacie nikt nie może głosić prawdy o własnej osobistej historii. Z tego punktu widzenia wszyscy jesteśmy nomadami, co znaczy, że podróżujemy po przeszłości. Związek wspomnień ujawnia się w wieczności, tworząc jakieś wydarzenie w eonie. Bieg życia zależy zatem od rodzaju wspomnień i znaczeń, jakie się im przypisuje, a także jak inne wydarzeniawspomnienia z eonu dotykają ludzką świadomość.
Artykuł przynosi ogląd nomadycznego projektu postmodernizmu opartego na francuskiej powieści Wspomnienia (tytuł oryginału: Les Souvenirs) Dawida Foenkinosa. Jak wolno sądzić, projekt nomadyczny (z ...angielskiego nomad – wędrowiec) ujmuje w tym tekście stan kultury „uchwyconej” z perspektywy zagubienia w czasie. Historia każdej jednostki odznacza się losowym i możliwym scenariuszem, podobnie jak z interpretacjami danych wydarzeń dziejowych (później stających się ich oficjalnymi wersjami), one także mają zbliżoną naturę. W rezultacie nikt nie może głosić prawdy o własnej osobistej historii. Z tego punktu widzenia wszyscy jesteśmy nomadami, co znaczy, że podróżujemy po przeszłości. Związek wspomnień ujawnia się w wieczności, tworząc jakieś wydarzenie w eonie. Bieg życia zależy zatem od rodzaju wspomnień i znaczeń, jakie się im przypisuje, a także jak inne wydarzeniawspomnienia z eonu dotykają ludzką świadomość.
This article analyzes the use of the spasm as a choreographic tool in the following music videos: The Talking Heads’ “Once in a Lifetime” (1981), Radiohead’s “Lotus Flower” (2011), and Atoms for ...Peace’s “Ingenue” (2013). I read the choreography in these videos as representations of the spasm (as defined by Franco ‘Bifo’ Berardi) which can ultimately become a chaoide (as defined by Gilles Deleuze and Félix Guattari) when deployed in specific ways by specific bodies. My analysis of these videos suggests opportunities for thinking about how the corporeal labor of the spasm—especially its contingent sweat alongside (un)successful moments of corporeal fluidity—mark bodies as agents capable of negotiating how they might control their own embodied relationship to semiocapitalism and its privileging of speed and productivity.
At the end of
Expressionism in philosophy
:
Spinoza
, Deleuze promulgates a new materialism as a form of expressionism. What Deleuze means by this new materialism has a strong bearing on the most ...recent literary trend under the rubric of speculative realism, meaning that there is a possibility to think about objects without having recourse to human consciousness. Albeit divergent in practices, they share one thing: they aim at going beyond this “human access” to embrace a democracy of objects which are vibrant, agential, and, perhaps, mind-independent. In this analysis of Norman Spinrad’s
Greenhouse Summer
, I follow Guattari’s definitions of an ecosophic object characterized by (1) material, energetic and semiotic Fluxes, (2) concrete and abstract machinic Phylums, (3) virtual Universes of values, and (4) finite existential Territories. From this global warming narrative, such concepts as the crisis of reason, end-time apocalypticism, and the epistemo-ontological binaries between mind and matter, organic and inorganic, human and nonhuman, and personal and collective will be discussed in the light of an object-oriented chaosmosis. In this way, the Guattarian ecosophic object, its affect and processual reality is to be looked at as an anecdote to the political economy of capitalism as represented by the Big Blue Machine.
Full text
Available for:
EMUNI, FIS, FZAB, GEOZS, GIS, IJS, IMTLJ, KILJ, KISLJ, MFDPS, NLZOH, NUK, OBVAL, OILJ, PNG, SAZU, SBCE, SBJE, SBMB, SBNM, UKNU, UL, UM, UPUK, VKSCE, ZAGLJ
For François Roche, the pastoral can threaten a phony eco‐friendly dualism: ‘It seems that our times have invited the two demons to the same cosy dinner party, thus provoking a divorce between the ...next door and the door after that ‐ a permanent schizophrenia.’ His research project, An Architecture ‘des humeurs’, thus seeks ‘to confront the unknown in a contradictory manner’.
Full text
Available for:
BFBNIB, FZAB, GIS, IJS, KILJ, NLZOH, NUK, OILJ, SBCE, SBMB, UL, UM, UPUK
Cette étude consiste à réaliser un portrait original de « Michaux inclassable », en ayant recours à deux figures particulières : « chaos » et « chaosmos », appliquées pour la première fois à la ...critique sur l’ensemble de la création littéraire et picturale de Michaux. Le terme « chaosmos », néologisme oxymorique joycien, repris par les critiques et les philosophes du XXe siècle, d’Umberto Eco à Philip Kuberski, en passant par Gilles Deleuze et Félix Guattari dans un contexte plus large de la vie scientifique et sociale, désigne par essence un rapport d’« osmose » entre le « chaos » et le « cosmos », une forme de continuité interne entre l’ordre et le désordre, qui donne naissance à un cosmos paradoxal, composé. Cette notion permettra de rééquilibrer la vision globale de l’œuvre de Michaux, par une mise en communication entre la part qui relève du chaos, du côté trouble et la part de l’ordonnance, du côté oriental. En réalité, Michaux oscille constamment entre ces deux directions opposées mais complémentaires : d’une part, il entretient une relation ouverte avec le chaos qui devient un facteur de création ; d’autre part, de cette plongée dans le chaos, il s’efforce de garder un équilibre, de s’acquérir une unité et une consistance sans rien perdre de l’infini. C’est ainsi que le « chaosmos » prend forme en cachette, apparaît de façon implicite et fonctionne discrètement dans la création michaudienne : elle exprime l’ouverture d’un Tout et intègre des mouvements hétérogènes en son sein ; elle a l’air suffisamment fini à chaque instant mais susceptible de se compléter à l’infini ; en fin de compte, elle s’affranchit de tout repère spatio-temporel et accède en ce sens à la transcendance.
This study consists in creating an original portrait of “Michaux described as unclassifiable”, by using two particular figures: “chaos” and “chaosmos”, applied for the first time to criticism on the whole of the literary and pictorial creation of Michaux. The term “chaosmos”, a Joycian oxymoronic neologism, taken up by critics and philosophers of the twentieth century, from Umberto Eco to Philip Kuberski, from Gilles Deleuze to Félix Guattari in a wider context of scientific and social life, refers, in essence, to a relation of “osmosis” between “chaos” and “cosmos”, a form of internal continuity between order and disorder, which give rises to a paradoxical, composed cosmos. This notion will make it possible to rebalance the overall vision of the work of Michaux, by making communication between the part that belongs to chaos, to the trouble side and the part of order, on the eastern side. In effect, Michaux constantly oscillates between these two opposite but complementary directions: On the one hand, he maintains an open relationship with chaos which becomes a factor of creation; on the other hand, from this dive into chaos, he strives to maintain an equilibrium, to acquire unity and consistency without losing anything from the infinite. This is how chaosmos takes shape in secret, appears implicitly and works discreetly in Michaux’s creation: it expresses the opening of a Whole and integrates heterogeneous movements within it; it seems sufficiently finite at every moment but capable of complementing itself to infinity; ultimately, it frees itself from any spatio-temporal reference and in this sense gains access to transcendence.
PDF
