Non-native Pacific oyster Magallana gigas (Thunberg, 1793) was introduced to the Mediter-ranean Sea for aquaculture purposes in the 1960s. Although this species was not introduced for aquaculture to ...the Croatian part of the Adriatic Sea, in the 1970s, it was reported in the Lim Bay, in the North-eastern Adriatic. Until recently, there has been no research on the species in the Croatian part of the Adriatic. The aim of this research was to summarize existing and novel data on the distribution of M. gigas in coastal areas of the Eastern Adriatic and to provide a baseline for the future monitoring and assessment programmes of the species. Distribution of M. gigas was determined by three different methods: (i) a visual census of the presence of M. gigas specimens in the medio-littoral zone; (ii) DNA identification of M. gigas larvae in the water column; and (iii) the presence of M. gigas in the subtidal zone at depth between 25 and 40 m. Magallana gigas has a well-established population in the medio-littoral zone of natural and anthropogenic habitats along the coast of the North-eastern Adriatic Sea (west coast of Istria peninsula), but it is not present in the deeper layers . In the Central-eastern and South-eastern Adriatic Sea, the species was either absent or sporadically recorded with no evidence of fully established populations. Considering the great invasion success of M. gigas worldwide and effects that this species could have on the invaded ecosystem (e.g. competition for food and space with native species), detailed future monitoring is needed for the Eastern Adriatic Sea.
Alohtona pacifička kamenica Magallana gigas (Thunberg, 1793) unesena je u akvakulturu Med-iterana 1960tih godina. Iako ova vrsta nije unesena u uzgoj u hrvatskom dijelu Jadrana, 1970tih godina zabilježena je u Limskom zaljevu, sjeverni Jadran. Sve do nedavno kamenica M. gigas nije bila predmet istraživanja na ovom području. Cilj ovog istraživanja bilo je prikazati postojeća i nova saznanja o distribuciji kamenice M. gigas u obalnom dijelu istočnog Jadrana te dati temeljne podatke za budući monitoring i procjenu stanja ove vrste. Rasprostranjenost kamenice M. gigas određivana je primjenom tri metode: (i) vizualni cenzus prisutnosti odraslih primjeraka kamenice M. gigas u mediolitoralnom području; (ii) DNK identifi-kacija ličinki M. gigas u vodenom stupcu; (iii) prisutnost odraslih jedinki M. gigas u ulovu ram-pona. Rezultati su pokazali kako kamenica M. gigas ima dobro razvijene populacije na prirodnim i antropogenim podlogama mediolitorala duž zapadne obale Istre (sjeverni Jadran), ali nije bila prisutna u dubljim slojevima (25 – 40 m). U srednjem Jadranu, pacifička kamenica bila je ili odsutna ili tek sporadično zabilježena bez dokaza da su uspostavljene stabilne populacije. Uzimajući u obzir invazivnost koju je ova vrsta već pokazala diljem svijeta, detaljni monitoring i sustavna istraživanja potrebni su za ovu vrstu duž istočne obale Jadrana.
Full text
Available for:
IZUM, KILJ, NUK, PILJ, PNG, SAZU, UL, UM, UPUK
Izhodišča: Slovenska priporočila za obravnavo bolnic z rakom endometrija svetujejo različen obseg preiskav za kirurško oceno o napredovanju bolezni glede dileme, ali ob standardni odstranitvi ...maternice s priveski opustiti limfadenktomijo oz. opraviti zgolj biopsijo varovalne bezgavke, ali pa opraviti kompletno pelvično in paraaortno limfadenektomijo glede na stopnjo tveganja za širjenje bolezni zunaj maternice. Bolnice razvrstimo v različne skupine glede tveganja na podlagi histološkega gradusa po biopsiji maternice ter glede na slikovno oceno razširjenosti bolezni (magnetno resonančno slikanje ali ekspertna ultrazvočna preiskava). V Univerzitetnem kliničnem centru Ljubljana smo leta 2015 uvedli ekspertno ultrazvočno preiskavo (TVUZ) za oceno razširjenosti rakavih bolezni. Naš namen je bil oceniti zanesljivost preiskav, ki jih opravimo ob diagnozi raka endometrija v UKC Ljubljana pred operacijo.
Metode: Pregledali smo dokumentacijo 79 bolnic s histološko potrjenim rakom endometrija, ki so opravile TVUZ od januarja 2016 do septembra 2017. Histološko diagnozo pred posegom in oceno razrasta (invazije) s TVUZ v miometrij in stromo materničnega vratu smo primerjali s končnim histološkim izvidom.
Rezultati: Ultrazvočna ocena razrasta (invazije) raka v miometrij je imela 76 % (95 % IZ, 58 – 89 %) občutljivost in 81 % (95 % IZ, 67 – 91 %) specifičnost. Ultrazvočna ocena razrasta raka (invazije) v stromo materničnega vratu je imela 54,5 % (95 % IZ, 23 – 83 %) občutljivost in 75 % (95 % IZ, 63 – 85 %) specifičnost. Ocena histološke stopnje diferenciacije je bila po operaciji višja (angl. upgrading) v 11,3 %, nižja (angl. downgrading) pa v 7,5 %. Ocena ujemanja preiskav pred operacijo z dokončnim izvidom z uporabo koeficienta kappa je bila za histopatološko preiskavo 0,699, za razrast v miometrij 0,564 in za razrast v stromo materničnega vratu 0,203. Ena bolnica je prestala na osnovi izvidov pred operacijo preobsežno zamejitveno operacijo; ostale pa so bile ustrezno kirurško obravnavane.
Zaključki: Kot najbolj zanesljiva se je izkazala patohistološka preiskava, sledi ji ultrazvočna ocena razrasta (invazije) v miometrij, medtem ko je bila ultrazvočna ocena razrasta (invazije) v stromo materničnega vratu manj zanesljiva.
Papilarni karcinom štitnjače čini 80-85% dijagnosticiranih karcinoma štitnjače, dok su folikularni, medularni i anaplastični
značajno manje zastupljeni. Cilj studije je bio analizirati patohistološke ...karakteristike malignih tumora štitnjače. U ovoj
retrospektivnoj studiji, analizirani su podaci od 320 pacijenata koji su operirali štitnjaču u razdoblju od siječnja 2018. godine
do prosinca 2019. godine. Zabilježeni su i statistički obrađeni osnovni demografski podaci, podatak o citološkom i patohistološkom
nalazu, te karakteristike tumora (veličina, multifokalnost, ekstratireoidna i limfovaskularna invazija). Karcinom
štitnjače je potvrđen kod 95 pacijenata. Veća je učestalost karcinoma štitnjače kod žena u odnosu na muškarce, ali bez značajne
razlike (p=0.46). Zabilježena je značajna razlika između preoperativnog nalaza citološke punkcije i definitivnog patohistološkog
nalaza (p=0.001). Nije bilo značajne razlike u veličini tumora, ekstratireoidnoj i limfovaskularnoj invaziji, multifokalnosti
u odnosu na spol. Značajno je više bilo karcinoma koji su imali prisutnu limfovaskularnu invaziju s veličinom
manjom od 2 cm (p=0.04). Prema rezultatima studije, bitno je naglasiti važnost rane dijagnostike te analizu karakteristika
malignih tumora štitnjače koji su važan prognostički faktor preživljenja kod pacijenata s karcinomom štitnjače.
Provider: - Institution: - Data provided by Europeana Collections- Galectin-1 (gal-1) is expressed at the fetomaternal interface in a manner
suggestive of a potential involvement in cell adhesion, ...migration and
invasion of the human trophoblast. These processes are considered essential
for the embryo implantation and formation of the functional placenta.
However, no studies have examined the role of the gal-1 in the human
placenta. Hypothesis that gal-1 may be relevant for trophoblast invasion was
addressed by this thesis for the first time. To this end appropriate
functional tests of cell adhesion, migration and invasion were performed in
vitro, using invasive trophoblast models (isolated first trimester
cytotrophoblast, immortalized extravillous HTR-8/SVneo cell line and
choriocarcinoma JAr cell line). Since gal-1 is synthesised by both
extravillous cytotrophoblast and decidual stromal cells in vivo, selected
approaches addressed possible effect of both endogenous and exogenous gal-1.
Use of function blocking anti-gal-1 antibody provided an insight into
participation of endogenous gal-1, while supplementation by either molecular
form of biologically active recombinant human gal-1, CS-gal-1 (with lectin
activity) or Ox-gal-1 (without lectin activity) indicated relevance of
exogenous gal-1 for trophoblast invasion in vitro. The importance of
lectin-type interactions was investigated primarily using lactose (an
inhibitory sugar for galectins). Since the expression patterns and functions
of galectins often overlap, galectin profile of the invasive trophoblast at
RNA and protein levels was established here. This is the first study to
address the functional relevance of any galectin for human trophoblast
invasivness in vitro, qualifying gal-1 as an important member of the
trophoblast cell invasion machinery. It is documented here that endogenous
gal-1, as well as additional exogenous gal-1 (both forms, but particularly
the form with lectin activity) participate in trophoblast invasion,
suggesting possible involvement of trophoblastic and decidual gal-1 in this
process in vivo. Galectin profile of the invasive trophoblast was established
here for the first time, which comprised of gal-1, gal-3 and gal-8. The
obtained findings improve current understanding of the biological relevance
of the gal-1 for the trophoblast function in vitro. These results provide the
basis for further investigation of the mechanisms and effector molecules
involved in gal-1 induced processes. Potential relevance of other expressed
members of the galectin family for the invasive trophoblast remains to be
elucidated.- U zoni interakcije majke i fetusa galektin-1 (gal-1) je eksprimiran na način
koji ukazuje na njegovu moguću ulogu u ćelijskoj adheziji, migraciji i
invaziji trofoblasta, procesima koji su ključni za implantaciju embriona i
formiranje funkcionalne placente. Međutim, uloga gal-1 u trofoblastu čoveka
dosada nije bila ispitivana, što je predmet istraživanja ovog doktorskog
rada. U tu svrhu korišćeni su odgovarajući funkcionalni in vitro testovi
adhezije, migracije i invazije na modelima invazivnog trofoblasta (izolovanom
citotrofoblastu iz placenti prvog trimestra normalne trudnoće,
imortalizovanoj ekstravilusnoj ćelijskoj linija HTR-8/SVneo, i, u manjoj
meri, na horiokarcinomskoj ćelijskoj liniji JAr). Obzirom da gal-1 sintetišu
i ekstravilusne trofoblastne i decidualne stromalne ćelije in vivo, u ovom
radu je ispitivan mogući uticaj kako endogenog (upotrebom antitela prema
gal-1 koja blokiraju i funkciju gal-1), tako i egzogenog gal-1 (upotrebom
dveju molekulskih formi rekombinantnog humanog gal-1 dokazane biološke
aktivnosti, od kojih jedna poseduje lektinsku aktivnost - CS-gal-1, a druga
ne - Ox-gal-1) na funkcionalna svojstva trofoblasta in vitro. Značaj
lektinskih interakcija za funkciju trofoblastnih ćelija ispitivan je
funkcionalnim testovima u prisustvu laktoze (inhibitornog šećera za lektinski
tip interakcija galektina). Zbog činjenice da se obrasci ekspresije, kao i
funkcije galektina često znatno preklapaju, utvrđen je galektinskog profila
invazivnog trofoblasta na nivou RNK i proteina. U ovom radu je po prvi put
pokazan funkcionalni značaj nekog od galektina za invazivnost trofoblasta
čoveka in vitro, kvalifikujući gal-1 za važnog člana grupe molekula koji
učestvuju u trofoblastnoj invaziji. Pokazali smo da endogeni gal-1, kao i
dodatni egzogeni gal-1 (obe ispitivane molekulske forme) stimulišu invaziju
trofoblasta, što ukazuje na mogućnost da bi i u uslovima in vivo, gal-1, kako
trofoblastnog, tako i decidualnog porekla, mogao biti uključen u ovaj proces.
Dobijeni rezultati su pokazali i da se ovaj uticaj gal-1 na invazivnu
sposobnost trofoblasta ostvaruje pre svega njegovom lektinskom aktivnošću.
Ovim radom je po prvi put utvrđen galektinski profil invazivnog trofoblasta
koji čine gal-1, gal-3, i do sada u trofoblastu čoveka neidentifikovani član
galektinske familije, gal-8. Dobijeni rezultati predstavljaju napredak u
razumevanju biološkog značaja gal-1 za trofoblastnu funkciju in vitro. Pored
toga, oni su i dobra osnova za dalja ispitivanja mogućeg uticaja ovog
lektina, kao i drugih članova galektinske familije koji su eksprimirani u
invazivnom trofoblastu čoveka na procese koji su ključni za uspešnost
trudnoće.- All metadata published by Europeana are available free of restriction under the Creative Commons CC0 1.0 Universal Public Domain Dedication. However, Europeana requests that you actively acknowledge and give attribution to all metadata sources including Europeana
Herbarijske zbirke predstavljaju najpouzdanije povijesne izvore podataka o stranim biljnim vrstama. Unutar zbirki ZA i ZAHO pronađena su ukupno 1152 herbarijska lista sa 70 invazivnih biljnih svojti. ...Intenzitet sakupljanja invazivnih svojti nije bio konstantan kroz vrijeme, čak 67 % zbirke sakupljeno je nakon Drugog svjetskog rata, a vrhunci sakupljanja bili su od 1910. do 1920., od 1960. do 1970., te nakon 2010. godine. Herbarijski primjerci 17 vrsta dokazuju njihovu prvu pojavu u Hrvatskoj mnogo prije nego što je dosad bilo poznato iz literature. Kako bi se povećala javna dostupnost zbirke, svi primjerci su digitalizirani i objavljeni u virtualnom herbariju.
Švedska je u, hobsbawmovski rečeno, „dugom“ 19. stoljeću prešla veliku
transformaciju od prijašnje ratoborne države iz vremena Gustava II. Adolfa i
Karla XII., do miroljubive zemlje kojoj je jedini ...cilj bio očuvati mir i prosperitet
za svoje stanovnike. Iako je još za vrijeme trajanja Krimskoga rata, sredinom
19. stoljeća, Švedska već iskazala svoju neutralnost prema svim sukobima, tek
je u Prvome svjetskom ratu njezina neutralnost došla do izražaja. Na svoj je neutralni način pomagala Njemačkome Carstvu, najviše u trgovinskom pogledu.
U razdoblju između dvaju velikih svjetskih ratova Švedska se okrenula svojim
susjedima i trgovala s njima. Pribojavala se rastućega nacionalsocijalizma u
Njemačkoj i snažnoga komunizma u Sovjetskome Savezu. Početkom Drugoga
svjetskog rata Švedska je, ne želeći sudjelovati u nadolazećem sukobu, ponovno
proglasila svoju neutralnost. Međutim, Švedska nije bila toliko neutralna jer je
u nekoliko navrata prekršila svoju neutralnu politiku. Osim humanitarne intervencije u Zimskom ratu, pomogla je Njemačkoj prevesti svoje vojnike i ratnu
mašineriju do Finske. Ovu „pomoć“ Njemačkoj možemo pripisati agresivnoj
vanjskoj politici Njemačke te prijetnji ratom ako Švedska ne pomogne Njemač-
koj. Na kraju je ipak trgovinskim sankcijama pomogla poraziti Njemačku i samim time osloboditi cijelu Europu nacističkoga jarma.
Provider: - Institution: - Data provided by Europeana Collections- Antiphospholipid antibody syndrome (APS) is an autoimmune multisystemic disorder clinically characterized by recurrent thrombosis ...and pregnancy morbidity, and presence of antiphospholipid antibodies (aPL) in sera of affected individuals. Presence of aPL is the most common acquired risk factor for pregnancy loss and pregnancyrelated complications. Main antigen in APS is β2-glycoprotein I (β2GPI), an evolutionarily conserved protein, which shows similarity in sequence and conformation with a number of microbial proteins. Until recently, thrombosis and inflammation were thought to be the main aPL related mechanisms leading to complications in pregnancy. More recent findings, however, indicate that aPL can exert direct effects of on placentation. This research was conducted to investigate the effects of immunoglobulins with specificity significant for APS on human extravillous trophoblast in vitro. The study included polyclonal aPL derived from APS patients (aPL+ IgG) and monoclonal antibody 26 (MAb 26) raised to tetanus toxoid with additional β2GPI specificity, originating from conformational similarity between tetanus toxoid and β2GPI. Effects of immunoglobulins with specificity important for APS on human extravillous trophoblast invasion in vitro were investigated using Matrigel invasion assay. The test showed that both aPL+ IgG and MAb 26 induce a decrease in trophoblast invasiveness, which did not result from a change in cell viability, proliferation, or apoptosis. Both antibodies, however, did affect the expression of characteristic proteins that are known to act as mediators of cell invasion. The aPL+ IgG induced decrease in trophoblast invasiveness was accompanied by reduction in matrix metalloproteinase (MMP)-9, integrin subunits α1, α5 and β1, and in levels of secreted galectin-1. Similarly, the inhibitory effect of MAb 26 on trophoblast invasion was accompanied by a decrease in MMP-2 and -9, integrin subunit α1, and galectin-1 expression. Immunocytochemistry revealed binding of both aPL+ IgG and MAb 26 to extravillous trophoblast cells. The observed binding was persistent in the absence of exogenous β2GPI and other factors derived from fetal calf serum used for cell culture. That implies expression of endogenous β2GPI, or putative receptor(s) that can bind aPL directly. Internalization of aPL in to various cell types (endothelial cells, macrofages, syncitiotrophoblast) has been reported, and represents a novel mechanism of aPL induced effects. Analysis of both types of trophoblast cells following incubation with aPL+ IgG and MAb 26 revealed intracellular localization of the antibodies in some of the cells. Number of cells with intracellular localization of the antibodies, as well as the staining intensity, positively correlated with the duration of incubation. MAb 26 internalization into HTR-8/SVneo cell was active and temperature dependent process indicating involvement of endocytosis. The absence of significant internalization of immunoglobulins used as control (aPL- IgG or mIgG) implies that the process was not Fc receptor mediated. No cell type specific difference was observed in the internalization of MAb 26. Further analysis of MAb 26 cell localization, using confocal microscopy and specific markers of cell compartments, confirmed the intracellular presence of MAb 26. After 2 h of exposure the highest proximity of the signal to the MAb 26 was determined for caveolin-1 and clathrin coated vesicles, indicating that MAb 26 localizes near inner side of cell membrane. The original results presented in this study contribute to the understanding of the mechanisms and molecules that may be involved in defective placentation induced by aPL. In addition, the effectiveness of anti-β2GPI antibody used, likely derived through molecular mimicry, opens new avenues in research of autoimmunity.- Antifosfolipidni sindrom (APS) je autoimunsko oboljenje koje klinički karakteriše ponavljana pojava tromboze i/ili poremećaji u trudnoći, a serološki prisustvo antifosfolipidnih antitela (aPL). Prisustvo aPL predstavlja najčešći stečeni faktor rizika za gubitak trudnoće i komplikacije u trudnoći. Smatra se da je glavni antigen u APS β2-glikoprotein I (β2GPI), evolutivno konzerviran protein, koji je po sekvenci i konformaciji sličan velikom broju proteina mikrobskog porekla. Do nedavno se smatralo da su tromboza i inflamacija u placenti najznačajniji mehanizmi kojima aPL ostvaruju patološki uticaj na tok i ishod trudnoće, ali novija saznanja ukazuju da aPL antitela direktno utiču na proces placentacije. U ovom radu je ispitivan uticaj imunoglobulina sa specifičnošću značajnom za antifosfolipidni sindrom na ekstravilusni trofoblast čoveka in vitro. Studija je obuhvatila ispitivanje efekata poliklonskih aPL koja su prečišćena iz seruma pacijenata sa APS i monoklonskog antitela 26 (MAb 26) prema tetanus toksoidu, koje poseduje i specifičnost prema β2GPI. Time je omogućeno bolje razumevanje uloge heterogene populacije aPL koja je prisutna u serumu pacijenata, kao i antitela jasno definisane specifičnosti prema β2GPI u procesima koji dovode do defektne placentacije. Ispitivanjem in vitro uticaja imunoglobulina sa specifičnošću značajnom za APS na invazivnost ekstravilusnog trofoblasta čoveka, testom ćelijske invazije u Matrigel, pokazano je da aPL+ IgG i MAb 26 smanjuju invazivnost trofoblasta. Uočeni efekat nije bio posledica smanjene vijabilnosti i proliferacije ćelija, niti povećane apoptoze. Oba ispitivana antitela su uticala na ekspresiju karakterističnih proteina koji imaju ulogu u ćelijskoj invazivnosti. Efekat aPL+ IgG na trofoblastnu invaziju je posredovan inhibitornim delovanjem na matriksnu metaloproteinazu (MMP)-9, integrinske subjedinice α1, α5 i β1 i sekretovani galektin-1, dok MAb 26 svoje efekte ostvaruje inhibitornim delovanjem na MMP-2 i -9, α1 subjedinicu integrina i galektin-1. Vezivanje aPL+ IgG i MAb 26 za ekstravilusnu trofoblastnu ćelijsku liniju HTR-8/SVneo, kao i vezivanje MAb 26 za citotrofoblast (CT) izolovan iz placente prvog trimestra, je potvrđeno imunocitohemijskom analizom. Ispitivana antitela se vezuju za ćelije trofoblasta i u odsustvu egzogenog β2GPI i drugih faktora prisutnih u fetalnom telećem serumu, ukazujući na ekspresiju endogenog β2GPI ili još uvek nedefinisanog receptora koji bi mogao da direktno vezuje antitela. Iz literature je poznata internalizacija aPL u pojedine ćelijske tipove (endotelne ćelije, makrofage, sinciciotrofoblast), što predstavlja nov koncept na osnovu koga bi aPL mogla ostvariti patološki efekat. Analiza HTR-8/SVneo ćelija nakon inkubacije sa aPL+ IgG i MAb 26 je pokazala lokalizaciju antitela unutar ćelija. Broj ćelija kod kojih se uočava intracelularna lokalizacija imunoglobulina, kao i intenzitet bojenja, u direktnoj je korelaciji sa dužinom trajanja inkubacije. Internalizacija MAb 26 u HTR-8/SVneo ćelije je aktivan proces koji zavisi od temperature na kojoj se inkubacija odvija, što ukazuje na endocitozu kao mogući mehanizam internalizacije antitela. Sa druge strane, odsustvo internalizacije imunoglobulina koji su korišćeni kao kontrola (aPL- IgG i mIgG) ukazuje da proces internalizacije verovatno nije posredovan Fc receptorom. Nije uočena zavisnost od tipa ekstravilusnih trofoblastnih ćelija za internalizaciju MAb 26. Ispitivanje lokalizacije MAb 26 u odnosu na odeljke unutar ćelije, primenom odgovarajućih markera, je potvrdilo unutarćelijsko prisustvo MAb 26. Nakon 2 h najveća blizina u detektovanim signalima kod dvojnog bojenja je uočena za MAb 26 i kaveolin-1, kao i klatrin, što ukazuje na lokalizaciju MAb 26 neposredno uz ćelijsku membranu. Dobijeni rezultati predstavljaju napredak u razumevanju mehanizama i molekula uključenih u patološke promene placente pod delovanjem aPL. Pored toga, biološki efekat izazvan korišćenim anti-β2GPI antitelom, obzirom na način njegovog nastanka posredstvom molekulske mimikrije, otvara nove pravce u istraživanju autoimunosti.- All metadata published by Europeana are available free of restriction under the Creative Commons CC0 1.0 Universal Public Domain Dedication. However, Europeana requests that you actively acknowledge and give attribution to all metadata sources including Europeana
U radu se analiziraju pojedine vojne taktike mongolske vojske predvođene prvotno Džingis-kanom, ali i njegovim nasljednicima. Pošto su ih tadašnji suvremenici opisivali kao barbare i krvoločne ...osvajače (Toma Arhiđakon i Rogerije iz Apulije), a takav su narativ bespogovorno preuzeli pojedini povjesničari, u posljednjim se desetljećima pojavila potreba bacanja novog svjetla na takvu percepciju. Ovaj će se rad fokusirati na uspješne mongolske taktike koje su generali, odnosno vojskovođe primjenjivali na bojnom polju. Jedan od razloga zašto su Mongoli rado prihvaćali takve negativne opise bio je element psihološkog ratovanja, koji su uspješno koristili protiv europskih, ali i drugih vojski. Unatoč krivo percipiranim doživljajima kako su Mongoli bili neukrotivi i kaotični na bojnom polju, detaljan pregled dat će nam uvid kako su i zašto prihvaćali takvu sliku. Osim ulijevanja straha kod protivnika, što je rezultiralo demoralizacijom i smanjenom mogućnosti djelovanja na terenu, cilj takvog djelovanja često je bio uspješno ostvaren – pobjeda nad istobrojnim ili brojnijim protivnikom uz reduciranje vlastitih žrtava. A upravo to su mongolski vođe htjeli ostvariti, kako bi nastavili politiku zauzimanja neprijateljskog teritorija i napredovanja.
Crvenouha kornjača (Trachemys scripta) postala je popularni ljubimac u Bugarskoj od 1990. Kroz godine sve veći broj jedinki zabilježen je i u divljini. Iako su negativni učinci na izvornim kornjače ...su opsežno studirao negdje drugdje, nema posebne studije (osim kratkih izvješća) obratili invaziju T. scripta u Bugarskoj. Ova studija se temelji na više od 25 godina praćenja na terenu i predstavlja prvi izvor detaljne informacije o raspodjeli Pond klizača u Bugarskoj. Ukupno 293 UTM (10 × 10 km) kvadrata sa staništa pogodna za slatkovodne kornjače ispitano. Prikupili smo 64 zapisa za 173 osoba, od 19 UTM kvadrata. Od svih promatranih osoba, samo dvije su od nominirati podvrste - ostatak pripada T. Š. elegans. U našem istraživanju je uočeno samo jednoga djeteta. Do danas nije uspješno leženja zabilježena, iako su registrirani uspješni overwinterings. Mi smo razgovarali o raznim mjere ublažavanja koje se moraju brzo pokrenut ograničiti buduće izdanje Ribnjak klizača i za uklanjanje ne-izvornih uzoraka s bugarskim ekosustava. Akcije su zahtijevali posebno da se izbjegne potencijalne epidemiološko događaja uzrokovanih parazitima s vrlo smrtonosnim učinkom na autohtonim vrstama. Takve pojave potencijalno mogu imati veći utjecaj na autohtone vrste kornjača jezerce od raznih oblika natjecanja s T. scripta.
Istraživanje je provedeno s ciljem određivanja učinka protozoona Trypanosoma brucei na postpartalnu involuciju maternice u albino štakora (Rattus norvegicus). Za istraživanje je rabljeno 96 štakora ...(80 ženki i 16 mužjaka). Ženke su bile podijeljene u dvije jednake skupine tako da je 40 ženki pripadalo kontrolnoj, a 40 invadiranoj skupini. Neinvadirani mužjaci su poslužili za parenje. Iz svake skupine bilo je eutanazirano pet ženki i to svaki dan (od nultog do sedmog dana). Za svaku ženku bila je određena tjelesna masa, masa maternice, odnos mase maternice i tjelesne mase, histološki nalaz maternice, ukupan broj krvnih stanica, razina parazitemije i rektalna temperatura. Rezultati su pokazali da je u invadiranih štakorica maternica bila značajno teža kao što je bila i značajno veća masa maternice u odnosu na tjelesnu masu ženke (P<0,01) u razdoblju od prvog do sedmog dana nakon partusa. Histološkom pretragom dokazano je da je involucija maternice u razdoblju od trećeg do sedmog dana bila izraženija u neinvadiranih ženki što je dokazano i većim brojem povećanih žlijezdi. Stroma endometrija neinvadiranih životinja sadržavala je manje stanica. U miometriju je dokazana veća gustoća jezgara u miofibrilima što govori u prilog gubitku citoplazme. Ukupan broj krvnih stanica u invadiranih štakorica bio je značajno manji u odnosu na neinvadirane (P<0,01) u razdoblju od devetog do četrnaestog dana nakon invazije. Invadirane štakorice imali su višu tjelesnu temperaturu (P<0,01) u razdoblju od petoga do četrnaestoga dana. Na temelju postignutih rezultata zaključuje se da invazija vrstom Trypanosoma brucei dovodi do značajnog kašnjenja involucije što je potvrđeno većom masom maternice, većom masom u odnosu na tjelesnu masu te histomorfološkim nalazom u invadiranih ženki.
PDF
