Tekst predstavlja i analizira knjigu Vinka Srhoja Crno na bijelo i vice versa, koja obuhvaća njegove izabrane napise o umjetnosti iz posljednjih četiriju desetljeća, i to iz nekoliko registara, od ...znanstvenih radova i izlaganja na znanstvenim skupovima, preko kritika u stručnim časopisima i dnevnim novinama, sve do polemika i političkih intervencija u javnoj sferi. Pristupa joj se iz rakursa transformacija umjetničkog polja i krize kritike koje su uokvirile i kritičarov „radni staž” da bi se u tom svjetlu sagledala važnost njegova zahvata. Srhoj je kritičar „staroga kova”, ali njegov kritičarski postupak nipošto nije modernistički distanciran, on utopijski aspekt kritike nužan za modernistički projekt spaja s postmodernom kritikom (modernističkih) stubova institucije umjetnosti. Zbirka skladno uvezuje autorove preokupacije, tematske, estetske i teorijske, te predstavlja i svojevrsni pregled domaćeg modernog i suvremenog kiparstva i slikarstva, u kontekstu umjetničkog razvoja na lokalnoj i međunarodnoj umjetničkoj sceni te u svojem društvenopolitičkom kontekstu.
Literatur kritika feminista eta kolektiboa erabiltzea dugu xede Aitaren etxea eleberria aztertzeko, ahots polifonia eta begirada poliedrikoa direla bide. Ahots nahiz behatze anitz horretan, lehenik, ...Karmele Jaiori entzun diogu. Bigarrenik, liburuaren sorkuntzan dagoen ibilbide geografiko esanguratsua gauzatu dugu. Azkenik, liburuaren inguruan idazlerik gabeko tertulia dialogikoa egin dugu irakurleon artean. Hiru tresnak transkribatu eta analizatu dira NVIVO12 softwarea erabiliz. Horrela, ikerketa kualitatiboaz baliatu gara literatur testuetara hurbiltzeko eta ondorio nagusi bezala esan genezake ikerketa bera irakaskuntza esanguratsura eramateko proposamen interesgarria bilakatu dela
Artikulu honek kritika feministak egiletasunaz egindako ekarpen teorikoak jasotzen ditu. Roland Barthesek «egilearen heriotza» 1968an aldarrikatu bazuen ere, artikuluan argudiatzen da kritika ...feministak eta egiletasunaren inguruko ikerketa-lerroek egiletasuna birpentsatzeko tresnak eskaintzen dituztela. Egiletasunaren eta gorputzaren arteko harremanaz hausnartzen da, baita autofikzioak genero gisa dituen ezaugarriez ere. Kontzeptu teoriko horiek Miren Agur Meaberen Kristalezko begi bat (2013) nobela interpretatzeko gakoak dira. Artikuluak proposatzen du Meaberen eleberriak, autofikzioa erabiliz, egiletasun gorpuztu berri bat plazaratzen duela.
Predlog Massima Bontempellija za kulturni preporod sodobne italijanske družbe, novecentismo, ki ga je teoretiziral sredi dvajsetih let 20. stoletja, pa tudi njegovi romani in drame, so bili doslej ...predmet številnih študij. Njegova novinarska dejavnost in vloga kritika pa sta bili sorazmerno neraziskani. V članku se osredotočam na enega od njegovih številnih prezrtih časopisnih člankov, napisanih leta 1910 za firenški Il Marzocco. Njegov naslov, In difesa dei pedanti: per un libro di F. D’Ovidio, je morda presenečenje, saj je Bontempelli vse življenje nasprotoval vsakršnemu pedantnemu pristopu k pisanju literature in zato zagovarjal intuicijo kot vir navdiha. Bontempelli navaja Ariosta, Petrarko in D’Ovidia ter filozofe, kot sta Vossler in Schopenhauer, ter tako poda prepričljive argumente o tem, kako postati uveljavljen pisatelj s pomočjo proučevanja literature in njenih jezikovnih prvin. Kot je to storil v enem od svojih prejšnjih člankov iz leta 1908, v katerem je pisanje mladih pisateljev in novinarjev zasmehovalno označil kar za ‘izbljuvke’, tudi leta 1910 kritizira delo vsakogar, ki se te prakse ne poslužuje. Zanimivo je, da je Bontempelli šele leta 1926 spoznal, da prihodnost literarnega pisanja ni v izoliranem študiju in pisanju literarnih tekstov, temveč v novinarstvu oziroma v pisanju za množičnega bralca. Zlasti pisanje črne kronike je po njegovem mnenju služilo kot odličen poligon, na katerem se lahko v jeziku urijo bodoči pisatelji.
Jokin Muñozen narratiban gai nagusia izan da euskal gatazka armatuarena. Euskal literatur sisteman bere obra kanonikotzat hartu izan da, eta horregatik, lan honetan haren obrak berrirakurri ditugu, ...gatazka armatuaren irudikapena literatur kritika feministaren bidez aztertzeko. Emaitzen arabera, Muñozen obran indarkeriaren erabilerari egotzi izan zaizkion genero-arauak iraunarazten dira, militantzia eredu patriarkala erreproduzitzen da, maskulinitate hegemonikoa da nagusi eta ideologia transmisio generizatua irudikatzen da. Areago, narrazioren batean berariaz begirada feministaz baliatzen denean, talde armatuarenari buruzko kritika are gordinagoa egiteko dela iruditzen zaigu.
U naslovljenom radu autor će predložiti novo čitanje Heideggerova promišljanja tehnike utemeljenog na kritici kibernetike Gilberta Simondona kao glavnog oponenta filozofiji Norberta Wienera, čiji je ...misaoni projekt gotovo samostalno uspostavio znanost upravljanja informacijskim sustavima kao krovnu disciplinu moderne znanosti uopće. Simondon predlaže zasnivanje tehno-kulture otvorenih mašina u kojem se čovjek pronalazi kao tehničar i mehanolog novog društvenog sklopa. No za takav projekt potrebno je ponajprije razviti radikalno disruptivan odnos prema svakodnevnom jeziku koji u sebi krije sredstva za novo osmišljavanje našeg odnosa prema svakodnevnim izazovima tehno-znanstvenog ovladavanja svijetom.
In this paper, the author will propose a new reading of Heidegger’s reflections on technology based on Gilbert Simondon’s critique of cybernetics as a major opponent of Norbert Wiener’s philosophy, whose thought project almost single-handedly established the science of information systems management as the grounding discipline of modern science. Simondon proposes the establishment of a techno-culture of open machines in which man finds himself as a technician and mechanologist of a new social nexus. But for such a project, it is first necessary to develop a radically disruptive attitude towards everyday language, which hides in itself the means to rethink our attitudes towards the everyday challenges of techno-scientific enframing of the world.
Nietzsche Kaufmann, Walter A; Nehamas, Alexander
10/2013, Volume:
3
eBook
This classic is the benchmark against which all modern books about Nietzsche are measured. When Walter Kaufmann wrote it in the immediate aftermath of World War II, most scholars outside Germany ...viewed Nietzsche as part madman, part proto-Nazi, and almost wholly unphilosophical. Kaufmann rehabilitated Nietzsche nearly single-handedly, presenting his works as one of the great achievements of Western philosophy.
Responding to the powerful myths and countermyths that had sprung up around Nietzsche, Kaufmann offered a patient, evenhanded account of his life and works, and of the uses and abuses to which subsequent generations had put his ideas. Without ignoring or downplaying the ugliness of many of Nietzsche's proclamations, he set them in the context of his work as a whole and of the counterexamples yielded by a responsible reading of his books. More positively, he presented Nietzsche's ideas about power as one of the great accomplishments of modern philosophy, arguing that his conception of the "will to power" was not a crude apology for ruthless self-assertion but must be linked to Nietzsche's equally profound ideas about sublimation. He also presented Nietzsche as a pioneer of modern psychology and argued that a key to understanding his overall philosophy is to see it as a reaction against Christianity.
Many scholars in the past half century have taken issue with some of Kaufmann's interpretations, but the book ranks as one of the most influential accounts ever written of any major Western thinker. Featuring a new foreword by Alexander Nehamas, this Princeton Classics edition of Nietzsche introduces a new generation of readers to one the most influential accounts ever written of any major Western thinker.
Soočenje temeljnih modelov interpretacije v zgodnjih delih Jacquesa Derridaja je analizirano kot pomembna točka za prihodnje oblikovanje »postmoderne literarne teorije«. Kot pokažejo že francoski ...avtorji s terminom »French Theory«, je razvidna neločljiva povezanost tega koncepta s francoskim posredovanjem evropske humanistične tradicije v okviru recepcije strukturalizma v ZDA.
Ovaj rad polazi od stava da je nepoštovanje individualnih prava osnovni problem današnje liberalne demokratije. U njemu autor zauzima stav da demokratija nije vredna sama po sebi. Ustavna demokratija ...je legitiman politički režim samo ako je u stanju da afirmiše i zaštiti individualnu autonomiju svakog državljanina. Fokus teksta je na radikalno-demokratskoj kritici liberalnih prava, ali je ograničen na nekoliko važnih tačaka neslaganja između liberalno-demokratskog i radikalno-demokratskog razumevanja osnovnih prava. Analiza je fokusirana na one elemente liberalnog razumevanja prava koje radikalno-demokratska kritika vidi kao sporne. Drugi odeljak sumira pojam radikalne demokratije i nudi jednu moguću klasifikaciju različitih radikalno-demokratskih pristupa osnovnim pravima. Razlikuju se dva radikalno-demokratska pristupa: prvi odbacuje prava, dok drugi poziva na njihovo alternativno promišljanje. Treći odeljak prihvata radikalno-demokratski stav o potrebi redefinisanja standardne liberalne teze o relativnoj nezavisnosti lične, društvene i političke sfere. Normativni stav koji autor zastupa glasi da je kriza posledica dugotrajnog procesa u kome su liberalne demokratije postepeno napustile sopstvene vrednosne osnove. Na kraju, autor zaključuje da razmišljanje o mogućim putevima obnove pravnog i moralnog autoriteta liberalnih prava zahteva da preispitamo pojam liberalne jednakosti i da se zapitamo o održivosti konvencionalne liberalne institucionalne arhitekture.
This article departs from the claim that the fading respect for rights is the most troublesome feature of the current condition of liberal democracy. A background assumption is that democracy is not a value in itself. Constitutional democracy is a legitimate political arrangement only if it effectively upholds and protects personal autonomy of its citizens. The focus of the text is on the radical democratic critique of liberal rights, but it does not aim at offering a comprehensive overview of diverse radical democratic theories. It is organized around the points of contestation between radical democratic and liberal constitutionalist readings of rights. The second section of the article summarizes the concept of radical democracy and introduces a provisional classification of radical democratic approaches to rights. It distinguishes between two groups of theories: those that reject rights and those that call for a reconceptualization of rights along non-liberal lines. The analysis focuses on the points of contestation with liberal rights. Section three argues for the need to revisit the standard liberal reading of the relative separation between personal, social and political realms. The author’s main normative claim is that the crisis of liberal rights is an outcome of a long process in which liberal democracies gradually abandoned their normative foundations. When considering possible paths of rehabilitation of the legal and moral authority of liberal rights, thinking beyond the given is not the worst option. The core question is how to think of, and how to practically affirm, personal autonomy in the present context.
PDF
