The article deals with the concept of interactive stylistics and sociostylistics as one of its subdisciplines. The interactive stylistics is explained as a transdisciplinary field of knowledge. In a ...way, the article is also a reaction to the stylistic views of Ján Bosák from the 1990s. The concept of interactive stylistics is incorporated in the trends of the Slovak stylistics in the 21
century. The article explains the crucial terms: interaction, communication, style, stylistic/style quality, styleme, axiological competence, principles that conduct, coordinate and control the process of stylization. Style is defined as the mode of verbal interaction which in a specific communication act acquires the qualitative value. It has a processual character. Styleme is a cognitive-pragmatic unit of the stylistic/style quality defined by its content, the inner and outer form and function. The paper presents a division of the theoretical stylistics into its subdisciplines and their research fields. Sociostylistics is divided into macro- and microsociostylistics. The concepts of macrosocial and microsocial communication registers and stratification of Slovak language are explained as the key concepts, which, stylistically understood, are the main areas of interest of sociostylistics.
In the Cahier d’un retour au pays natal, Césaire depicts prostitution in its abject and reprehensible dimension. Many stylistic processes, such as the reference to the biblical account of the fall, ...thus define a servile and shameful practice. The reason is that the poet subtly encodes the vice of the sex trade that he makes the equivalent of cultural assimilation. In contrast, Zadi Zaourou Bernard, Ivorian poet and disciple of Césaire, generally depicted prostitution under the aegis of admiration. Elegy for those bodies offered to the libidinal satisfaction of whoever is able to pay the price, some poems from his collection titled À Califourchon sur le dos d’un nuage raise and sublimate the prostitute.
The article deals with the concept of interactive stylistics and sociostylistics as one of its subdisciplines. The interactive stylistics is explained as a transdisciplinary field of knowledge. In a ...way, the article is also a reaction to the stylistic views of Ján Bosák from the 1990s. The concept of interactive stylistics is incorporated in the trends of the Slovak stylistics in the 21st century. The article explains the crucial terms: interaction, communication, style, stylistic/style quality, styleme, axiological competence, principles that conduct, coordinate and control the process of stylization. Style is defined as the mode of verbal interaction which in a specific communication act acquires the qualitative value. It has a processual character. Styleme is a cognitive-pragmatic unit of the stylistic/style quality defined by its content, the inner and outer form and function. The paper presents a division of the theoretical stylistics into its subdisciplines and their research fields. Sociostylistics is divided into macro- and microsociostylistics. The concepts of macrosocial and microsocial communication registers and stratification of Slovak language are explained as the key concepts, which, stylistically understood, are the main areas of interest of sociostylistics.
We take the recent defense and publication of José Rodríguez Terceño’s doctoral thesis The authorial signature in John McTiernan’s cinema: stylemes, treatment of the action genre and ideal spectator ...(Universidad Complutense de Madrid, España) for, from this, dig a little deeper into the audiovisual narrative film studying and analyzing in detail a formal appeal or styleme as is, or are, the camera movements to realize how personal and unique, easily identifiable and traceable use, and so imitable, is one of the central pillars on which author's signature of American director John McTiernan is structured.
Aprovechamos la reciente defensa y publicación de la Tesis Doctoral “El sello autorial en el cine de John McTiernan: Estilema, tratamiento del género de acción y espectador ideal” (Universidad Complutense de Madrid, España) de José Rodríguez Terceño, para, a partir de ésta, profundizar un poco más dentro de la narrativa audiovisual cinematográfica estudiando y analizando al detalle un recurso formal o estilema como es, o son, los movimientos de cámara, concretando cómo su uso personal y particular, fácilmente identificable y rastreable, y por tanto imitable, constituye uno de los pilares centrales sobre el que se vertebra el sello de autor del director estadounidense John McTiernan.
In this dissertation, as the title suggests, we explore and analyse the syntactic and stylistic structures in the works of Miloš Crnjanski. The dissertation cherishes an interdisciplinary, primarily ...linguistic-stylistic approach, comprising elements of literary analysis. It is a comprehensive analysis in which, starting from the "platform" of text as a unitary artistic sign – we explore how all the layers of the structure mutually interweave and correspond. The scope of the literary works by Miloš Crnjanski has been outlined in the first part of the paper. A brief overview, presenting various aspects of the works of the writer, has been provided there, whereas the issues to be dealt with in the second part of the paper have been heralded therein. Young Crnjanski is an avantegarde artist, recognised as an expressionist. The universality of Miloš Crnjanski, in his mature stage of writing, has found its fullest form and meaning in Sumatraism, as a movement within his own peculiar author poetics. The works of Miloš Crnjanski, rich in genre and diverse, are characterised by strong internal and subtle intertextual connections, so that they make a whole and, in a manner of speaking, form one text. Crnjanski's main characters, including the lyrical "I" of his poetry – may also be observed as sublimated in one character – to a great extent a Homerian and Joycean character, which proves that he is classical enough and very modern. His hero is the "modern Odysseus" – an idealist. He is characterised by longing for privileged spaces ("spaces of happiness") and a desire for the absolute. In the second part of the dissertation, we have analysed the structural principles of the text as well as the characteristic stylistic techniques. Starting from Lotman's division of "the principle of repetition" (in poetry) and "the principle of combination" (in fiction), we have shown that both principles are evident in the texts of Crnjanski. We have extrapolated the boundary text structures and illustrated them by examples – they refer to the prosaisation of the verse and the poetisation of the prose. The (paradigmatic) principle of repetition prevails, however, as a principle of poetry. Repetitions represent important means of text cohesion. What may be of particular interest from the stylistic point of view are all those equivalences and meanings which intersect, enriching the text both in melody and semantics as they interveawe. From this starting point, we then explored the figures of speech, having first analysed the vocabulary, correlating it to the structural features of the text. We have unfolded the lexical structure to the extent necessary for us to point out, for example, to the key lexemes and archisemes, and, in general, to the relationship between the use of certain lexical units and the structure of the text. Attention has here been paid to certain nouns (such as star, circle, ice, fire, ocean, dream, shadow, death, leaf, comfort), and also to the (artistic) meanings and the (poetic) function of the other parts of speech. The verbs of speaking, for instance, have been associated with the structure of narration and the empathy of the narrator. Auxiliary, more "grammatical" than "lexical" words, having little meaning of their own (adverbs, conjunctions, particles, auxiliary verbs, etc.) receive special attention as units made independent to function on their own in split structures, i.e. disengaged. Having established the links between the lexical structure and the principle of combination, we have observed the system of binary oppositions and semantic combinations in the text. In this way, we have pointed to semantisation, metaphoricity and polysemy of the linguistic units up to the level of the text as a whole. We have also analysed the relationship between the figures of speech and the text structure. Here we have explored syntactic figures (figures of construction), very distinct in the works of Miloš Crnjanski: the techniques of repetition (lyrical and syntactic parallelism, such as anaphora, epiphora, anadiplosis, refrain), with special emphasis to the repetitions which are not positionally conditioned (polyptoton), as well as the techniques of disengaging, which also realise the poetic principle of equivalence. In the works of Miloš Crnjanski, the split structures exist on all syntactic levels, which we have illustrated with numerous examples. We have noticed the connections between the gradation – as a figure of speech and a constructive principle or principle of composition – and the techniques of repetition in the text. In this way, the text grows and becomes enriched, both in meaning and sounds. A section of our dissertation has been devoted to the techniques of naming and renaming, including pronomination (antonomasia), as a figure of speech. In this analysis, the most frequent are proper nouns, especially toponyms and personal names (anthroponyms) – which, in the works of this writer, are also stylistically marked lexical units and correspond to the semantic and ideational layers of text. A separate chapter comprises the analysis of examples of syntactic and stylistic structures, in which we establish the connections among certain techqnues, that is – the stylistic techniques in interplay, mutually acting and intersecting their meanings and artistic effects. The final chapter - Sumatraism and language – also presents a synthesis of what we have previously discussed. We now look at the syntactic and stylistic structures in the context Sumatraism. We have shown how the idea of overall connectivity of the world corresponds to the language. The Sumatraic vision of the "floating" omnipresent subject is also characterised by the use of certain lexemes. As the Sumatraic connections are accomplished in space and time, the use of personal names and toponyms becomes more frequent, and the same can be said of the evocative use of archaisms, borrowed words, as well as the authentic words from foreign languages – which have also been semantically and stylistically functionalised. Linguistically, Crnjanski’s text is characterised by its stylistic markedness, which corresponds to all the layers of the structure. The criterion of rhythmic parsing which is usually referred to as verse sequencing in the linguistic-stylistic literature, underlies the whole text, both in the verse and prose discourse. Crnjanski’s text is always marked by this rhythmic parsing, which is why it is perceived as poetry. In the individuality and particularity of these linguistic units, whose independence and separateness is achieved through the techniques of disengaging at all syntactic levels by the writer, the world of his heroes – broken, smashed, disintegrated – is reflected. Here, we have added another overview of the split structure (as well as the poetic function of punctuation in this regard). The text is seemingly broken and split, in order to achieve a higher degree of cohesion. Linguistic units are moving away and are being fragmented and grammatically distanced from each other, in order to create space for semantic estrangement. We have then analysed the relation foreign languages – Sumatraism. The use of foreign words (not words borrowed and adapted, but of authentic words, idioms and phrases from foreign langauges) in Crnjanski’s works has a prominent stylistic function and corresponds to the Sumatraic vision of the world. What follows is another overview of the lexical layers, regarding Sumatraism. The scientific approach to the issues here discussed involves a methodology that is appropriate, functional and that enables to show and determine what is relevant in the context of this dissertation, while exploring the language and style of this writer. Therefore, the method of analysis and synthesis is the most important one employed in this paper. To some extent, the statistical method has also been used.
U ovom radu, kako i sam naslov kaže, istražujemo i analiziramo sintaksičke i stilske strukture u djelu Miloša Crnjanskog. Rad predstavlja interdisciplinarni, prevashodno lingvostilistički pristup, sa elementima književne analize. U pitanju je obuhvatna analiza u kojoj, polazeći „sa platforme“ teksta kao jedinstvenog umjetničkog znaka – istražujemo kako međusobno korespondiraju svi slojevi strukture. Literarno stvaralaštvo Miloša Crnjanskog predstavljeno je u prvom dijelu rada. Tu je dat kraći višeaspektni osvrt na opus ovog pisca, i nagoviještena problematika kojom se bavimo u drugom dijelu rada. Mladi Crnjanski je umjetnik avangarde, prepoznat kao ekspresionist. Univerzalizam Miloša Crnjanskog, u zreloj stvaralačkoj fazi, svoj najpuniji oblik i značenje našao je u sumatraizmu, kao pravcu unutar osobene autorske poetike. Djelo Miloša Crnjanskog, žanrovski bogato i razuđeno, odlikuje se suptilnom i jakom unutrašnjom intertekstualnom povezanošću, tako da čini cjelinu i, uslovno rečeno, jedan tekst. Glavni likovi Crnjanskog, uključujući lirsko „ja“ poezije – mogu se takođe posmatrati sublimirani u jedan lik – u priličnoj mjeri homerski i džojsovski, a što će reći – i dovoljno klasičan i vrlo moderan. Junak Crnjanskog je „moderni Odisej“, idealist. Odlikuje ga čežnja za povlašćenim prostorima („prostorima sreće“) i žudnja za apsolutom. U drugom dijelu rada analizirali smo strukturne principe teksta, a zatim i karakteristične stilske postupke. Polazeći od Lotmanove podjele na „princip ponavljanja“ (u poeziji) i „princip kombinacije“ (u prozi), pokazali smo kako se u tekstu Crnjanskog ispoljavaju oba ova principa. Uočili smo i na primjerima pokazali granične strukture teksta: prozaizaciju stiha i poetizaciju proze. Prevagu ipak odnosi (paradigmatski) princip ponavljanja, kao načelo poezije. Ponavljanja su važna i kao sredstvo kohezije teksta. Ono što je sa stilističkog stanovišta posebno zanimljivo jesu sve one ekvivalentnosti u sprezi sa značenjima koja se ukrštaju, i u tom ukrštanju ne samo melodijski nego i semantički obogaćuju tekst. Sa ov
The article presents the coincidence of a styleme on three comedies written in collaboration by several playwrights mid-17th century, El rey don Enrique, el Enfermo, Nuestra Señora del Pilar and Vida ...y muerte de San Cayetano, in which Sebastián Rodríguez de Villaviciosa and Agustín Moreto participated, among other authors. After observing the humorous reference in his «espabilador» or «despabilador» job in verses that are awarded to Rodríguez de Villaviciosa in one of the comedies, it is possible to find the same reference in the other two plays, which could contribute in the attribution of verses to this playwright. This quote does not appear in any other comedies examined through TESO database (Spanish Theater of the Golden Age), which brings together the digitized text of about nine hundred works of the period 1500-1699.
El artículo presenta la coincidencia de un estilema en tres comedias escritas en colaboración por varios dramaturgos a mitad del siglo XVII, El rey don Enrique, el Enfermo, Nuestra Señora del Pilar y Vida y muerte de San Cayetano, en las que participaron Sebastián Rodríguez de Villaviciosa y Agustín Moreto, entre otros autores. Tras observar la referencia del gracioso a su oficio de "espabilador" o "despabilador" en los versos que se adjudican a Rodríguez de Villaviciosa en una de las comedias, es posible encontrar esa misma referencia en las otras dos obras, lo que podría colaborar en la atribución de versos a este dramaturgo. Esta cita no aparece en ninguna otra de las comedias examinadas a través de la base de datos del TESO (Teatro Español del Siglo de Oro), que reúne el texto digitalizado de unas novecientas obras del periodo 1500-1699.
Fıkralar farklı mizah tarzlarını barındıran edebiyat ürünleridir. Martin ve arkadaşları bireylerin dört mizah tarzı kullandıklarını belirtmişlerdir. Bunlar; katılımcı, kendini geliştirici, saldırgan ...ve kendini yıkıcı mizah tarzlarıdır. Bu mizah tarzlarından ikisi olumlu ikisi ise olumsuzdur. İnsanlar farklı mizah tarzlarını kullanarak, kişilerarası ilişkilerde değişik işlevlerde bulunurlar. Fıkra, mizahın en önemli unsurlarından biridir. Türk kültüründe yer alan en önemli fıkra tiplerinden biri Bektaşî’dir. Bektaşî kültürü içinde oluşan bu fıkralar, yerel ve evrensel değerlere sahiptir. Bu fıkralarda gülmeye neden olan en önemli durum uyumsuzluktur. Bektaşî fıkralarında belli tipler bulunmaktadır. Bu tiplerin temsil ettikleri belli davranışlar vardır. Bu çalışmada Bektaşî fıkralarının olumlu ve olumsuz mizah tarzları kapsamında incelenmesi amaçlanmaktadır. Bu çalışma doküman incelemesi tekniği ile yapılmıştır. Yapılan incelemede farklı fıkralarda değişik mizah tarzlarının kullanıldığı gözlenmiştir. Bektaşî fıkralarında katılımcı, kendini geliştirici, saldırgan ve kendini yıkıcı mizah tarzlarıyla ilgili birçok temaya rastlanmaktadır. Katılımcı mizah tarzının kullanıldığı Bektaşî fıkralarında kişilerarası ilişkilerin geliştirilmesi amaçlanır. Bektaşî tipi, bu mizah tarzını kullanarak farklı inanç ve düşünceye sahip olan kişilerle sağlıklı etkileşim kurar. Bektaşî fıkralarındaki kendini geliştirici mizah tarzı ile birey pozitif yönde gelişir. Bektaşî kendisiyle temas kurduğunda bu tarzı sıklıkla kullanır. Bektaşî, saldırgan mizahı kullanarak diğerlerini alaya alır ve eleştirir. Yıkıcı mizah tarzı ile de kendini aşağılar ve kendi zayıflıkları ile alay eder. Bektaşi fıkralarında olumlu mizah tarzlarıyla ilgili temalara daha sık rastlanmaktadır. Bu durum Bektaşi fıkralarının kişisel gelişimi ve sosyal etkileşimi destekleme işlevini ön plana çıkarmaktadır. Buna karşı saldırgan ve kendini yıkıcı mizah tarzlarıyla ilişkilendirilen fıkralardaki temaların da daha ılımlı olduğu görülmektedir. Bu durum Bektaşi fıkralarının insancıl bir temele sahip olduğunu göstermektedir.
Tenkit, hayatın tüm aşamalarında ve boyutlarında var olan bir olgudur. İnsanları bâtıldan hakka, dalâletten hidâyete yönlendirmek için gönderilmiş olan Kur’ân’ın bu maksadını gerçekleştirirken ...kullandığı anlatım üslûplarından biri olan tenkit üslûbu genel bir bakışla değerlendirildiğinde, bu üslûbun insanlara eksikliklerini giderme ve hatalarından arınma hususunda sürekli bir çaba göstermelerini sağlamayı amaçladığı görülmektedir. Tenkit üslûbu Kur’ân’da nasıl yer almaktadır? Muhatapları için nasıl bir önem arz etmektedir? Kur’ân’ın kullanmış olduğu tenkit üslûbundan bu üslûbun kullanımına dair birtakım ilkeler çıkarmak mümkün müdür? Bu ve benzeri soruların cevaplarının aranması, mevzubahis üslûbun metodunun tespitini ve bu üslûbun muhatap üzerinde oluşturmayı hedeflediği etkinin keyfiyetinin kavranmasını sağlayacaktır. Bu bağlamda Kur’ân’ın muhataplarına yönelttiği eleştirilerin bazı ilkeler çerçevesinde gerçekleştiği söylenebilir. Kur’ân, muhatabını bazen yumuşak sözlerle ikaz ederek, bazen hikmet ve güzel öğütle uyararak, bazen de soru-cevapla düşündürerek tenkit etmektedir. Bu açıdan bakıldığında Kur’ân’da yer alan tenkitlerin Kur’ân’ın insanları hidayete ulaştırma hedefini gerçekleştirmenin yanında tenkit üslûbuna dair insanlara bir metot sunduğu da görülmektedir. Kur’ân’ın tenkit üslûbunun ilkelerini ve özelliklerini tespit etmek, onun mesajının daha iyi anlaşılmasına ve aktarılmasına yardımcı olacaktır. Bu yönü itibariyle Kur’ân’ın tenkit üslûbunu bilmenin hem bireye hem de tefsir literatürüne önemli katkılar sağlayacağı aşikârdır. Kur’ân, insanlara bir hayat nizamı sunarken aynı zamanda insanın bunu pratik hayatına uygulamasını da emreder. Kur’ân’da insan için konulan ilkeler, sınırlar, hedefler ve ona gösterilen örnekler, pratik hayata aktarılmak için birer referans noktasıdır. Bunların göz ardı edilmesi, uygulanmaması yahut maksadından saptırılması durumunda ise Kur’ân insanları belli bir üslûpla tenkit eder. Bu bağlamda Kur’ân’da tenkit içeren pek çok âyet insanları Kur’ân’ın çizdiği hayat nizamına yönlendirme işlevi görmesinin yanı sıra tenkit üslûbunun nasıl olması gerektiğine dair evrensel bir takım ilkeler de sunmaktadır. Zira insanların sosyal hayatlarında birbirlerini tenkit ederken Kur’ân’ın tenkit üslûbunu model alması, tenkitin olumlu sonuçlar vermesine yardımcı olacaktır. Bu çalışmanın odak noktası Kur’ân’ın tenkit üslûbunun özellikleri ve ilkeleridir. Bu odak nokta çerçevesinde öncelikle kavramsal olarak üslûp ve tenkit kavramları tahlil edilecek, tenkit üslûbunun Kur’ân’daki yeri ve önemi üzerinde durulacak ve bu üslûbun genel özellikleri ve ilkeleri tespit edilmeye çalışılarak söz konusu ilkeler hakkında değerlendirmelerde bulunulacaktır.
Full text
Available for:
DOBA, IZUM, KILJ, NUK, PILJ, PNG, SAZU, SIK, UILJ, UKNU, UL, UM, UPUK
Alan yazın incelemelerinden bütünleştirici değerlendirme yöntemi üzerine inşa
edilen bu çalışmanın amacı, siyasal iletişim sürecindeki tüm iletişim mecralarında
kullanılıyor olmakla birlikte ...özellikle politik konuşma türünde, siyasal aktörlerce
üretilen mesajlarda, retorik figürler arasında yer alan metaforun yoğun şekilde
kullanımıyla belirgin hale gelen metaforik üslubu, betimleyebilmek, onun kullanımına
gerekçe olan hususları kavramak ve üstlendiği işlevlerini anlamaktır.
Bu bağlamda yapılan alan yazın incelemesinde, kavramların zamana ve mekana
bağlı olarak anlamlarının farklı yerlere taşınabilmesiyle meydana gelen, sezgisel,
örtük bir anlatım tarzı olarak belirginleşen metaforik üslubun, siyasal iletişim
sürecinde, muhtelif mecralarda mesajların üretiminde kullanıldığı saptanmıştır. Bu
kullanımların gerekçeleri arasında ise dili güzelleştirme, ifadeleri güçlendirme ve
sözlüksel bir boşluğu doldurmanın dışında eleştirilerden kurtulmak, dini, kültürel,
ideolojik saiklerle bazı kavramların yüceltilme veya yerilmesinin de yer aldığı
görülmüştür. Bunlara ilave olarak metaforik üslubun siyasal iletişimde üstlendiği
işlevlere bakıldığında ise; odaklanma, hayal gücünün uyarılması, tinsel alanların keşfi,
duyguların harekete geçirilmesi, iletişime estetik cazibe kazandırma, eğlendirme,
moral değerleri aktarma ve davranışları uyarma işlevlerini yerine getirdiği tespit
edilmiş ve bunlara ilişkin örnekler ülkemizdeki siyasal iletişim çalışmaları üzerinden
sunulmuştur.
Bu çalışma siyasal iletişim sürecinde zaman zaman gündeme taşınan üslup konusuna,
çatışma ve uzlaşma perspektifinin dışında retorik figürler açısından yaklaşması;
ayrıca retorik figürler içerisinden de metafora odaklanması bakımından alan yazında
yer alan benzer çalışmalardan ayrılmaktadır.
PDF
