İslâmi edebiyatta seyr ü sülûkun alegorik tarzda anlatımı ilk olarak Arap Edebiyatı’nda ortaya çıkmış, Fars Edebiyatı yoluyla Türk Edebiyatı’na geçmiştir. İbn Sinâ Arapça kaleme aldığı Salamân u Absâl eseriyle bu türün ilk örneğini vermiş, bu türde eser veren diğer kalem erbabı onu takip etmişlerdir. Fars Edebiyatı’nda ise Suhreverdî’nin Munisü’l- ‘uşşâk’ı ve Attâr’ın Mantıku’t- tayr’ı ilk örneklerdir. 15.yy. Fars Edebiyatı’nın önemli şahsiyetlerinden Fettâhî-yi Nişâbûrî bu türün ilk temsilcilerinden olmasa da aşk, güzellik, gönül v.s. mazmunları kişileştirerek Hosn u Dil (Hüsn ü Dil/ Güzellik ve Gönül) adıyla alegorik tarzda mesnevi yazan ilk kişidir. Eserin konusu görünüşte, Mağrip hükümdarı Akl’ın oğlu Dil ile Maşrik hükümdarı Aşk’ın kızı Hosn arasındaki muaşaka olsa da esasında bir iç yolculuk ve arayış hikayesidir. Bu iç yolculukta kat edilen her bir mekan bedenin bir uzvu veya insana ait bir kavram olup bu mekanlar seyr ü sülûkta bir basamak olarak tasarlanmıştır. Hosn u Dil, Doğu ve Batı edebiyatlarında büyük bir şöhrete sahip olmuş, eserin tercümeleri, tanzirleri yapılmış; ondan esinlenerek eserler ortaya konmuştur. Özellikle 16.yy. Türk şairleri eserden derinden etkilenmiş, Lâmiî, Ahî, Vâlî, Muhyî, Sıdkî aynı isimle eseri manzum veya mensur olarak Türkçe’ye çevirmişlerdir. Ayrıca W. Price ve A. Browne taraflarından İngilizce, R. Dvorak tarafından da Almanca çevirileri yapılmıştır. 16.yy. Türk Edebiyatı’nın güçlü şairlerinden Fuzûlî’nin Sıhhat ve Maraz isimli eserinin de Hosn u Dil’in alegorik kurgusundan izler taşıdığı ileri sürülmüştür. Bu çalışmada Hosn u Dil’in, Sıhhat ve Maraz üzerindeki etkisi irdelenirken iki eserin örtüştüğü ve ayrıştığı noktaları ortaya koymak için eserler şahıs, mekan ve olay örgüsü yönünden karşılaştırılacaktır.