Nakon promjene vlasti u Libiji 1969. i dolaskom Muamara Gadafija na čelo zemlje, započinje razdoblje snažnije i svestranije političke i ekonomske suradnje Jugoslavije i Libije. Jačanju političke ...suradnje pridonijela je bliskost gledišta o mnogim međunarodnim pitanjima, a jačanju gospodarske suradnje češće razmjene privrednih delegacija. U trenutku posjeta libijskoga šefa države Jugoslaviji, aktualni događaji u međunarodnim odnosima bili su zaoštravanje odnosa na Bliskom istoku i rogu Afrike, stanje unutar Pokreta nesvrstanih nakon konferencije u Colombu 1976. te održavanje pripremnoga sastanka Konferencije o europskoj sigurnosti i suradnji u Beogradu. Razgovori su pokazali da su jugoslavensko i libijsko stajalište o rješavanju palestinskoga pitanja identični, tj. da treba podržati Palestinsku oslobodilačku organizaciju kao jedinoga legitimnog predstavnika palestinskoga naroda. Eritrejsko pitanje obilježilo je razgovore o situaciji na roku Afrike. Stavovi o rješavanju toga pitanja bili su identični, u smislu da treba ići u postizanje dogovora u okviru federalnoga odnosa Eritreje i Etiopije. Podjele među nesvrstanim zemljama zabrinjavale su jugoslavensko rukovodstvo u cjelini i osobito jugoslavenskoga predsjednika, stoga je morao podsjećati libijskoga gosta, čija je politika također bila dijelom tih podjela, da je najvažnije zadržati jedinstvo nesvrstanih zemalja. Pitanje sudjelovanja neeuropskih sredozemnih i nesvrstanih zemalja na beogradskom sastanku KESS-a bilo je od velike važnosti za Jugoslaviju i Libiju, ali jugoslavensko rukovodstvo nije blagonaklono gledalo na libijsko uvjetovanje stavovima o Izraelu i PLO-u. U konačnici,iako su u cjelini razgovori između jugoslavenskoga i libijskoga šefa države pokazali da postoji velika bliskost u mišljenjima i stavovima o aktualnim međunarodnim događajima, otkrili su i da Jugoslavija nije bila spremna podržavati libijske stavove ako su predstavljali opasnost za pojedine jugoslavenske vanjskopolitičke ciljeve.
Con il cambio di potere in Libia e l’ascesa di Muammar Gheddafi, inizia un periodo di collaborazione politica ed economica più forte e diversificata tra la Libia e la Jugoslavia. A rafforzare la collaborazione politica fu anche la vicinanza nei punti di vista su numerose questioni internazionali mentre quella economica fu supportata da uno scambio più frequente di delegazioni economiche. Al momento della visita del presidente libico alla Jugoslavia, gli avvenimenti internazionali del momento erano contrassegnati da rapporti sempre più tesi nel Vicino Oriente e nel Corno d’Africa, dalla situazione all’interno del Movimento dei paesi non allineati in seguito alla conferenza di Colombo del 1976 e lo svolgimento della riunione preparatoria per la Conferenza sulla sicurezza e sulla cooperazione in Europa tenutasi a Belgrado. Lo scambio di opinioni rivelò che l’atteggiamento jugoslavo e libico sulla soluzione della questione palestinese era lo stesso ossia che bisognava appoggiare l’OLP quale unico rappresentante legittimo del popolo palestinese. La discussione sulla situazione in essere nel Corno d’Africa fu incentrata sulla questione dell’Eritrea. Entrambi i paesi mantennero lo stesso atteggiamento nei confronti di tale situazione ritenendo che si dovesse raggiungere un accordo entro i limiti del rapporto federale tra Eritrea ed Etiopia. L’intera dirigenza jugoslava e in special modo il presidente jugoslavo, erano preoccupati dalle divisioni tra i paesi non allineati e fu necessario quindi far presente all’ospite libico, la cui politica contribuiva a tali divisioni, che l’obiettivo più importante era quello di mantenere l’unità dei paesi non allineati. La questione della partecipazione dei paesi mediterranei non europei e dei paesi non allineati alla riunione della CSCE di Belgrado fu di grande importanza sia per la Jugoslavia sia per la Libia, ma la dirigenza jugoslava non vedeva di buon occhio le condizioni libiche dettate dall’atteggiamento verso l’Israele e l’OLP. In conclusione, anche se in linea di massima il dialogo tra il presidente jugoslavo e libico fece trasparire un’opinione affine sulle questioni e sugli atteggiamenti nei confronti degli avvenimenti internazionali dell’epoca, esso rivelò anche che la Jugoslavia non era pronta ad appoggiare la posizione libica qualora rappresentasse una minaccia per determinati obiettivi della politica estera jugoslava.
After the change of government in Libya and establishing Muammar Gaddafi as the head of the country, a period of stronger and more comprehensive political and economic cooperation between Yugoslavia and Libya begins. The closeness of views on many international issues contributed to the strengthening of political cooperation, and the more frequent exchange of economic delegations to the strengthening of economic cooperation. At the time of the Libyan head of stateʼs visit to Yugoslavia, current events in international relations were deteriorating relations in the Middle East and the Horn of Africa, the situation within the Non-Aligned Movement after the 1976 Colombo conference and the CSCE preparatory meeting in Belgrade. The talks showed that the Yugoslav and Libyan positions on resolving the Palestinian question are identical, i.e. that PLO should be supported as the only legitimate representative of the Palestinian people. The Eritrean issue was the main point of the talks on the situation within Africa. The views on resolving this issue were identical in the sense that an agreement should be reached within the federal relationship between Eritrea and Ethiopia. Divisions among non-aligned countries worried the Yugoslav leadership in general and the Yugoslav president in particular, so he had to remind the Libyan guest, whose policies were also part of those divisions, that the most important thing was to maintain the unity of non-aligned countries. The issue of the participation of non-European Mediterranean and nonaligned countries in the Belgrade meeting of the CSCE was of great importance for Yugoslavia and Libya, but the Yugoslav leadership did not look favourably on Libyans conditioning the stance towards Israel and PLO. Finally, although the talks between the Yugoslav and Libyan heads of state showed that there was great closenessin opinions and views on current international events, they also found that Yugoslavia was not ready to support Libyan positions if they posed a threat to certain Yugoslav foreign policy goals.
Političke promjene na europskom kontinentu sredinom 19. st. primorale su Habsburšku Monarhiju da koncentrira svoja vojno-financijska sredstva na istočnom Jadranu. Posljedica toga bio je razvoj Pule ...koja doživljava demografski i svaki drugi rast. Među pridošlicama bili su ljudi različitoga društvenog statusa, a među njima je svoje mjesto našao nadvojvoda Karlo Stjepan Habsburški. Nakon završetka Mornaričke akademije u Rijeci napredovao je u aktivnoj službi sve do čina kontraadmirala. Tada se povlači, a vrijeme u mirovini provodi često krstareći Jadranom i upravljajući svojim imanjem u Poljskoj. Tijekom Prvoga svjetskog rata preuzima funkciju pokrovitelja dobrotvornih udruga za prikupljanje pomoći u ratu, da bi pred kraj rata bio inspektor za istragu pobune mornara u Boki kotorskoj, čiji su savjeti utjecali na odluke cara Karla. Zbog čvrstih veza s Poljskom, bio je kandidat za njezinu krunu koju mu je nudio njemački car, ali ponudu nije prihvatio. Tijekom aktivne službe, a osobito u mirovini, nadvojvoda je pokazivao sklonost krstarenju Jadranom. Iz toga je razloga sagradio vile u Velom Lošinju, gdje mu se nalazila baza za krstarenje Jadranom, i Puli, kamo se preselio zbog potreba službe. Zaljubljenik u more i jahte, bio je sklon dizajniranju vlastitih jahti, a svoju je umjetničku stranu pokazivao ispunjavajući slobodno vrijeme slikanjem i sviranjem klavira. Pridonosio je društveno-kulturnom životu Pule svojom nazočnošću i organizacijom, a gradovima u kojima je boravio ostavio je u spomen svoje reprezentativne građevine.
PDF