Amaç: Bu çalışmada, diyabetik ayak ülseri olan hastalarda, diyabetik mikrovasküler
komplikasyonların (retinopati, nefropati, nöropati) sıklığı ve bu
komplikasyonların osteomiyelit ile olan ...ilişkisinin saptanması amaçlandı.
Gereç ve Yöntemler: Çalışma, retrospektif olarak, Gazi Üniversitesi Tıp
Fakültesi Endokrinoloji ve Metabolizma Hastalıkları Bilim Dalı bünyesinde
bulunan diyabetik ayak polikliniğine başvuran 52 hastada yapıldı. Her
hastanın demografik bilgileri yanında; yaşı, diyabet süresi, HbA1c, kreatinin,
24 saatlik idrarda mikroalbümin, göz muayenesi ve monofilament testi
sonuçları kaydedildi. Hastalardaki diyabetik ayak ülseri Wagner klasifikasyonuna
göre sınıflandırıldı. Hastalığın evresine göre MRI veya kemik sintigrafisi
ile osteomiyelit araştırıldı.
Bulgular: Çalışmaya alınan 52 diyabetik ayak ülserli hastanın 27'si (%51.9)
kadın, 25'i (%48.1) erkek olup; yaş ortalaması 57.32±12.6 yıl; ortalama diyabet
süresi ve HbA1c sırasıyla 16.63±8.2 yıl ve %8.94±1.87 idi. Hastaların
%63.5'inde çeşitli evrelerde nefropati, %86.3'ünde nonproliferatif veya
proliferatif retinopati, %92.3'ünde periferik polinöropati saptandı. 52 hastanın
44'üne MRI veya sintigrafi çekilmişti. Bu hastaların 21'inde (%47.7)
osteomiyelit yokken; 23'ünde (%52.3) osteomiyelit vardı. Osteomiyeliti
olanların %100'ünde nöropati, %65.2'sinde nefropati ve %87'sinde retinopati
saptandı. Osteomiyeliti olmayanlarda ise bu oranlar sırasıyla %90.5;
66.7 ve 85 idi.
Sonuç: Diyabetik ayak Diabetes Mellitus'un önemli bir komplikasyonu ve
osteomiyelit de diyabetik ayak zemininde görülen daha ağır bir klinik tablodur.
Diyabetik ayaklı olgularda diyabetik mikrovasküler komplikasyonlar
oldukça sık görüldüğü için her diyabetik ayak mikroanjiopati yönünden dikkatle
değerlendirilmelidir.
Purpose: To determine the incidence of diabetic microvascular complications
(retinopathy, nephropathy, and neuropathy) and their association with
osteomyelitis.
Materials and Methods: A retrospective analysis of 52 patients, followed
at the Endocrinology and Metabolism Department of Gazi University Hospital,
was carried out. Demographic data, age, duration of diabetes, HbA1c
levels, serum creatinine, 24-hour albumin excretion, fundoscopic examination
and monofilament test results were recorded for each patient. Diabetic
foot ulcers were classified according to the Wagner classification, and MRI
and bone scintigraphy were instituted according to each patient's class.
Results: Of the 52 patients with diabetic foot ulcers, 27 (51.9%) were female
and 25 (48.1%) were male, with a mean age of 57.32±12.6 years in the
study group; the mean duration of diabetes and HbA1c level were 16.63±8.2
years and 8.94±1.87%, respectively. 63.5% of the patients had nephropathy
at different stages, 86.3% had proliferative or nonproliferative retinopathy,
and 92.3% had peripheral polyneuropathy. MRI or scintigraphy was required
in 44 patients out of the 52, and 23 of these 44 (52.3%) were diagnosed
with osteomyelitis. 100% of the patients with osteomyelitis had neuropathy,
65.2% had nephropathy, and 87% had retinopathy; the percentages were
90.5%, 66.7%, and 85% for patients without osteomyelitis, respectively.
Conclusion: Diabetic foot is an important complication of diabetes mellitus
and osteomyelitis is a grave clinical picture in this setting. Since diabetic
microvascular complications are very frequently encountered in those patients,
every patient should be carefully evaluated for the presence of microangiopathy
when they suffer from diabetic foot.
Bu çalışma 1997 - 2000 yılları arasında GATA Haydarpaşa Eğitim Hastanesi Deniz ve Sualtı Hekimliği servisinde, tedavi gören 50 diyabetik ayak hastası üzerinde yapılmıştır. Bunlardan 30 tanesi ...Hiperbarik oksijen tedavisi ($HBO_2$) ile tedavi edilmiş, diğer 20 tanesi, $HBO_2$ tedavisi uygulanmadan diğer yöntemlerle tedavi edilmiştir. Tedavi grubundaki hastalarda başlangıç, 15. seans, 30. seanslarda transkütanöz parsiyel oksijen $(TcPO_2)$ ve $CO_2$ $(TcPCO_2)$ ölçümü yapılmış ve tüm değerler karşılaştırılmıştır. Buna göre; TcPO2 için tedavi öncesi, 15. seans ve 30.seans sonuçları karşılaştırıldığında hepsinde yükselme yönünde anlamlı bir farklılık saptanmıştır (p < 0.05). TcPCO2 ölçümlerinde ise, tedavi öncesi ile 15.seans ölçümleri dışındaki sonuçlarda anlamlı bir fark bulunmuştur
(p < 0.05). Tedavi grubundaki hastaların tedavi sonuçları; iyileşme, minör ampütasyon, majör ampütasyon, değişiklik yok şeklinde sınıflandırılmış ve bu gruplarda TcPO2 değerlerindeki değişiklikler ayrı ayrı karşılaştırılmıştır. Değişiklik olmayan ve majör ampütasyona giden vakalarda, tedavi öncesi ve sonrası $TcPO_2$ değerlerinde anlamlı bir artma tespit edilememiştir (p > 0.05). İyileşen, ya da minör ampütasyon uygulanan vakalarda, tedavi sonrası $TcPO_2$ değerlerinde tedavi öncesine göre anlamlı bir yükselme saptanmıştır (p < 0.05). Hiperbarik oksijen tedavisi ugulanan diyabete bağlı yaraların tedavi protokolünün belirlenmesinde ve takibinde $TcPO_2$ ve $TcPCO_2$ basınç ölçümlerinin önemli bir değerlendirme unsuru olabileceği düşünüldü.
This study was performed at GATA Haydarpaşa Training Hospital, Underwater and Hyperbaric Medicine Service between the years 1997 and 2000. We searched therapeutic efficiency of Hyperbaric oxygen Therapy (HB02) by measuring Transcutaneous partial oxygen and CO2 pressures ($TcPO_2$ and $TcPCO_2$) in patients who had wounds caused by diabetes Mellitus. There were 50 cases in our study. Thirty of them were the study group who had been treated with HBO2 and twenty of them were the control group who had been treated with therapeutic regimens without HBO2. TcPO2 and TcPCO2 measurements of the therapy group were made at the begining, 15th session and 30th session of therapy. We detected a significant increase at $TcPO_2$ when we compared the results (p < 0.05). There were no significant difference for $TcPCO_24 between pretherapy and 15th session measurements (p > 0.05). By the way, a significant decrease was found between pretherapy and 30th session, and also 15th session and 30th session (p <0.05). We didn't find a significant increase in $TcPO_2$ values in major amputation and no change subgroups (p>0.05). We found a significant increase in $TcPO_2$ values in minor amputation and succesfully treated group after therapy (p < 0.05). $TcPO_2$ and $TcPCO_2$ measurements were important in diagnostic and therapeutic features of wounds due to diabetes and periferic vascular insufficiency.
Diyabetik ketoasidozda çok düşük doz insülin tedavisi DÖNDER, Emir; ÖZKAN, Yusuf
Türkiye klinikleri. Türkiye klinikeri journal of medical sciences. Tıp bilimleri dergisi,
2003, Letnik:
23, Številka:
5
Journal Article
Odprti dostop
Amaç : Son zamanlarda diyabetik ketoasidoz (DKA) tedavisinde çok düşük doz insülin tedavisinin daha güvenilir ve daha etkin olduğu rapor edilmektedir. Bu nedenle çalışmamızda çok düşük doz insülin ...tedavisinin DKA'daki etkinliğini araştırmayı amaçladık. Materyal ve Metot: Kan şekeri >300 mg/dl, kan pH'sı <7.30 ve kanda asetonu (+) olan diyabetik hastalar çalışmaya dahil edildiler. Hastalara tedavi başlangıcında 10 Ü kristalize insülin i.v. bolus şeklinde verildi ve bu işlemi takiben 1 Ü/saat insülin infüzyonuna başlandı. Hastaların bir saat içinde kan şekerlerinin ortalama 50 mg/dl düşmesi hedeflendi. Kan şekerindeki düşme hızının hedefin altında kalması durumunda saatlik insülin infüzyon dozu arttırıldı. Saatlik düşme hızının 100 mg/dl'den daha fazla olması durumunda ise %5 dekstrozla müdahale edildi. %0.9 NaCl ve/veya Ringer laktatla sıvı replasmanı ve kan değerlerine göre de elektrolit replasmanı yapıldı. Bulgular: Tip 1 diyabetik 13 hasta (yaş ortalamaları 27$\pm$10 yıl, 8 kadın, 5 erkek) ve Tip 2 diyabetik 10 hasta (yaş ortalamaları 60$\pm$11 yıl, 6 kadın, 4 erkek) çalışmaya alındı. Hastaların tedavi başlangıcında kan şekeri düzeyleri ortalama 472$\pm$100 mg/dl (323-640 mg/dl) ve kan pH'ları ortalama 7.17 (6.88-7.30) idi. Tedavinin 12. saatinde kan şekeri düzeyleri ortalama 228$\pm$19 mg/dl (117-417 mg/dl) ve kan pH'ları ortalama 7.35 (6.89-7.45) oldu. Kan şekerini yaklaşık 50 mg/dl düşüren ortalama insülin infüzyonu 1. saatte 1 Ü, 2. saatte 1.7 Ü (1-3 Ü), 4. saatte 2.7 Ü (1-4 Ü), 8. saatte 3.8 Ü (1-10 Ü) ve 12. saatte 4.4 Ü (2-17 Ü) olarak gerçekleşti. Hastalarda hayatı tehdit edici herhangi bir komplikasyon gelişmedi. Hastaların yoğun bakımda kalış süreleri ortalama 16 saat (4-72 saat) oldu. Sonuç: DKA tanısı ile takip ettiğimiz 23 diyabet hastası çok düşük doz insülin ile başarılı bir şekilde tedavi edildi. Düşük doz insülin tedavisinin DKA tedavisinde güvenle kullanılabileceği düşüncesindeyiz.
Objectives: In recent years, it has been reported that very low dose insulin application is an effective and safe way in treatment of patients with diabetic ketoacidosis. In the present study, we aimed to examine the effects of very low dose insulin on treatment of diabetic ketoacidosis. Material and Methods: The patients whose blood glucose level over 300 mg/dl, blood pH below 7.30 and blood acetone positive were included in this study. At the beginning of treatment, 10 U of basal insulin was given as bolus, and then 1 U/h insulin was applied as infusion. The aim of continuous insulin application was to reduce blood glucose level 50 mg/dl per hour. When the blood glucose level was not decreased to that expected level, the insulin dose was increased. In contrast, 5% dextrose was given when the rate of decrease in blood glucose level above 100 mg/dl. Results: Totally 23 patients with diabetic ketoacidosis (13 type 1 diabetes mellitus and 10 type 2 diabetes mellitus) were included in this study. At the beginning of the treatment, the average blood glucose and pH were 472$\pm$100 mg/dl (ranged between 323-640 mg/dl) and 7.17$\pm$0.14 (ranged between 6.88-7.30), respectively. Twelve hours after beginning of treatment, the average blood glucose level was decreased to 228$\pm$19 mg/dl (ranged between 117-420 mg/dl) and blood pH was increased to 7.35$\pm$0.20 (ranged between 6.96-7.45). The average insulin infusion that reduced blood glucose 50 mg/dl per hour was applied for 1st, 2nd, 4th, 8th and 12th hours as 1 U, 1.7 U (1-3 U), 2.7 U (1-4 U), 3.8 U (1-10 U) and 4.4 U (2-17 U), respectively. All patients had no serious complication during this therapy. The patients stayed in intensive care unit approximately 16 hours (ranged between 4-72 hours). Conclusion: The very low dose insulin therapy successfully treated our 23 patients with diabetic ketoacidosis. The result of present study suggests that very low dose insulin can be used with safely in patients with diabetic ketoacidosis.
Amaç: Diabetes Mellitus hastalarında diabetik ayak gelişimi yaşam kalitesinin kötüleşmesine, alt ekstremite amputasyonlarına ve mortalite artı¬şına neden olabilen önemli bir komplikasyondur. Diabetik ...ayale gelişmiş olan hastalarda enfeksiyon (özellikle derin doku enfeksiyonu) varlığı, alt ekstremitenin amputasyon riskini arttırdığı için özel önem taşır. Çalışma¬mızda uygun antibiyotik ve yara bakımı uygulanan, Wagner sınıflamasına göre evre 3 ve 4 olan diabetik hastalarda amputasyon sıklığının değerlen¬dirilmesi amaçlandı.
Metod: GÜTF Diabetik Ayak Polikliniği'nde, 2002 Ocak- 2003 Haziran dönemi içinde takip edilen, Wagner sınıflamasına göre evre 3 ve 4 olan hastalar, retrospektif olarak değerlendirildi. Dermografik özellikleri kay¬dedildi. Hastalarda MR ve kemik sintigrafisi ile osteomyelit varlığı araştı¬rıldı. Alt ekstremite amputasyonlan ayak bileği seviyesine göre major ve minör amputasyon olarak sınıflandırıldı.
Sonuç: 2002 Ocak - 2003 Haziran dönemi içerisinde Diabetik Ayak Polikliniği'ne başvuran toplam 78 hastanın 33'ünde osteomyelit ve derin doku enfeksiyonu saptandı (%42,30). Wagner sınıflamasına göre 30 hasta evre 3, 3 hasta evre 4 olarak değerlendirildi. 12 hasta kadın (%36,4), 21 hasta erkekdi (%63,6). Hastaların yaş ortalamaları 60,0±ll,2, diabet süre¬leri 15,8±9,8 yıl olarak saptandı. Takiplerde amputasyonu kabul etmeyen 1 hasta exitus oldu (%3,03). 3 hastaya minör, 2 hastaya major amputasyon uygulandı. Toplam amputasyon oranı % 15,62 olarak bulundu.
Yorum: Derin doku enfeksiyonu gelişmiş olan diabetik ayaklı hastalarda multidisipliner yaklaşım, uygun yara bakımı ve antibiyotik tedavisi ile amputasyon oranlarının geçmiş ülkemiz verilerine göre azaldığı görül¬müştür.
Aim: Diabetic foot causes morbidity and mortality and reduces the quality of life. The presence and treatment of infections in diabetic foot is espe¬cially important as they may increase the amputation risk. In our study we evaluated the amputation rate in diabetic foot patients with Wagner Classification 3 and 4.
Method: Diabetic patients diagnosed with diabetic foot ulcers (Wagner Class 3 and 4) were evaluated retrospectively between January 2002 and June 2003. The presence of osteomyelitis was investigated by bone scin-tigraphy and MRI. Amputations were classified as major or minor accor¬ding to the ankle.
Results: Thirty-three of 78 (42.3%) patients with diabetic foot ulcers had osteomyelitis. Twelve patients (36.4%) were women and 21 were men (63.6%). Mean age was 60.0Ü1.2 years, and mean diabetes duration was 15.8±9.8 years. Thirty patients were classified as Wagner class 3 and 3 as class 4. In the follow-up period one patient who did not agreed to the amputation died. Three patients had minor and 2 patients had major am¬putations. The total amputation rate was 15.6%.
Conclusion: Amultidisciplinary approach and appropriate therapy reduce the amputation rates in diabetic foot patients.
Bu çalışmada; kalsiyum kanal blokeri olan isradipin'in Tip II diyabetine uygunluk gösteren yeni doğan sıçan streptozotosin
(YD-STZ) diyabet modelinde renal fonksiyonlar ve glomerulun yapısal ...değişimleri üzerine etkilerini incelendi. Yeni doğan wistar
türü albino sıçanlardan 4 grup oluşturuldu. 1. ve 2.gruba; doğumu izleyen 2.günde STZ (100 mg/kg, i.p, tek doz) uygulandı.
1.grup;YD-STZ diyabetik kontrol grubu olarak ayrıldı. 2.gruba; 12.haftadan itibaren İsradipin (5 mg/kg/gün, 6 hafta, i.p.) uygulandı.
3.grup; diyabetik olmayan sağlıklı sıçanlara 12. haftadan itibaren isradipin (5 mg/kg/gün, 6 hafta) uygulandı. 4.grup; sağlıklı
kontrol grubu olarak ayrıldı. Çalışma süresince tüm gruplardaki hayvanların kan glukoz düzeyi ölçümleri, vucut ağırlık ölçümleri
ve mikro-albüminüri düzey ölçümleri yapıdı. Böbrek doku kesitlerine Periodik Asit Schiff boyaması ve TGF-β1, tip IV kollajen
antikoru ile immünohistokimyasal boyamalar yapıldı. İsradipin uygulanan diyabetik grubun kan glukoz düzeylerinde belirgin
düşme saptandı. Diyabetik gruba kıyasla tedavili diyabetiklerde mikro-albüminüri düzeylerinde anlamlı azalma saptandı. Böbrek
ağırlıkları; diyabetik grupta, sağlıklı kontrol gruba kıyasla artış gösterirken, tedavili diyabetik grupta azalma saptandı. Tedavisiz
diyabetik grubun diğer gruplardan daha büyük boyutta glomeruller içerdikleri saptandı. Diyabetiklerde glomerul ve tubullerde
bazal membran kalınlaşması, belirgin mezangiyal matriks ve hücre artışı gözlendi. YD-STZ diyabetiklerde glomerul membran
kalınlaşması, TGF-β1 ve tip IV kollajen immünreaktivitesinde artış gözlendi. İsradipin uygulanan diyabetik gruptaki TGF-β1 ve
tip IV kollajen immunreaktivitesi sağlıklı kontrol grubuna benzerdi. İsradipin'in kullanılan doz ve sürede, bu diyabet modelinde
renal doku hasarını önlemede yetersiz olduğu, ancak kan glukoz ve mikro-albüminüri düzeylerinin azaltarak diyabetik nefropatinin
ilerlemesini yavaşlattığı sonucuna varıldı.
The effects of isradipine on TGF-ß1 and type IV collagen expression in neonatal STZ diabetic nephropathy
In this study, the effects of isradipine as a calcium channel blocker, on glomerulus structural alterations and renal functions were
examined in the neonatal streptozotocin diabetes (n-STZ) model. We used 4 groups of newborn Wistar rats. On the 2nd day of birth
after STZ (100 mg/kg) injection to the 1st and 2nd group, isradipine (5 mg/kg, i.p) was administered to the 2nd group for 6 weeks from
12 weeks on. The 3rd group was isradipine treated (5 mg/kg, i.p., from 6 weeks to 12 weeks) control group and the 4th group was
healty control. During the period of the experiment, blood glucose levels, body weight and microalbuminuria level of the rats were
measured. Kidneys were weighted. Tissue sections were immunostained using monoclonal type IV collagen and TGF-ß1 antibodies.
The blood glucose levels were markedly decreased in the isradipine treated cortrols. Microalbuminuria levels were decreased in treated
diabetics compared to diabetic group. Kidney weights were increased in n-STZ diabetics when compared to non-diabetics. Glomeruli
dimensions of n-STZ diabetics were increased in comparison to nondiabetic control group. In the isradipine treated diabetic group
the larger glomeruli were observed according to the nondiabetic group. Basal membrane thickening in glomerulus and significant
increase in mesangial matrix and mesangial cells and an increased type IV collagen and TGF-ß1 expression in n-STZ diabetics were
observed. In the isradipine treated groups type IV collagen and TGF-ß1 immunoreactivity in glomerulus were seen to be similar to
nondiabetic controls. Our results show that isradipine could be effective in delaying the progression of nephropathy by decreasing
microalbuminuria and blood glucose levels but it didnot completly improved renal morphology.
Ocak 1991-Aralık 2001 tarihleri arasında diyabetik ayak tanısı konularak primer ampütasyon yapılan hastaların yıllara, ampütasyon seviyesine, yaş ve cinsiyete göre dağılımı retrospektif olarak ...dokümente edildi. Diyabetik primer ampütasyon insidansında, ampütasyon yaşında ve Erkek : Kadın oranında yıllar arasında anlamlı bir fark saptanmadı. Ampütasyon seviyesinin 1998'den sonra belirgin olarak distal seviyelere indiği tespit edildi. Insidansta azalma olmamakla beraber, ampütasyon seviyesinin distale inme eğiliminde olması ayak bakımına verilen önemin artması, diyabetik yaralara erken müdahale, kan basıncı ve kan glükoz seviyelerinin daha etkin kontrolü sonucuna bağlandı.
Primary amputations in diabetic patients that were performed between January 1991-December 2001 were documented retrospectively according to years, level of amputation, age and gender. No important change of incidence rates, age of amputation and Male : Female sex ratio could be observed in diabetic primary amputations. Tendency towards more distal level of amputations after 1998 was observed. Despite the unchanged incidence rates of amputations, tendency towards more distal level of amputation could be due to improved foot care, early treatment of foot lesions, better control of blood pressure and blood glucose.
Amaç: Diabetes mellitus (DM)'un önemli komplikasyonlarından biri olan diabetik retinopatinin oluşmasında yüksek kan glikozu ile birlikte, diabetes mellitusta arttığı bilinen siyalik asidin de rol ...oynadığı düşünülmektedir. Bu çalışmada, diabetes mellituslu hastalarda serum total siyalik asit (TSA) düzeylerinin glisemi kontrolü, kan basıncı, retinopati ve serum lipidleri ile ilişkisi araştırıldı. Materyel ve Metod: Araştırma grubu olarak Tip 2 DM'lu 62 hasta seçildi. Bu hastaların 31'inde retinopati yoktu. Bu gruptan 20 hastada background retinopati, 11'inde background retinopati+makulopati mevcuttu. Kontrol grubu olarak hastalarla yaş ve cinsiyet uyumlu, herhangi bir hastalığı olmayan 31 sağlıklı kişi alındı. Bulgular: Hastaların serum TSA seviyeleri kontrol grubuna göre anlamlı seviyelerde yüksek bulundu (p<0.001). Serum TSA seviyeleri hasta alt gruplarında karşılaştırıldığında, özellikle diabetik retinopatili hastalarda daha yüksek tespit edildi (p<0.01). Retinopatili hastalarda serum TSA seviyeleri ile glisemi, eritrosit sedimentasyon hızı, sistolik ve diyastolik kan basınçları arasında anlamlı korelasyonlar saptandı. Retinopatizis grupta ise serum TSA seviyeleri ile eritrosit sedimentasyon hızı, sistolik kan basıncı ve fruktozamin seviyeleri ile daha anlamlı korelasyonlar tespit edildi. Sonuç: Sonuç olarak, diabetli hastalarda zamanla artan siyalik asit, hücre yapısını bozarak retinopati oluşumunda etkili olabilir. Serum TSA'in, retinopati oluşumunda etkili olan yüksek kan basınçları ile de ilişkisi olabilir. Diabetin iyi regülasyonu, kan basıncının normal sınırlar arasında tutulmasıyla serum TSA düzeylerinin aşırı artışını önlemek mümkündür, böylece retinopati oluşumu da azaltılabilir.
Background/aims: Diabetic retinopathy is an important complication of diabetes mellitus. It is supposed that the coexistent high blood glucose and sialic acid in diabetes mellitus play an important role. In this study, we investigated serum total sialic acid levels related to glysemic control, blood pressure, retinopathy and serum lipid levels in diabetic patients. Methods: We selected 62 patients with type 2 diabetes mellitus as a research group of those 31 patients did not have any retinopathy, in the remaining 20 patients had background retinopathy, 11 patients had background retinopathy and maculopathy. As a control group we selected 31 normal (healthy) subjects at random and matched them for age and sex with patients. Results: Serum total sialic acid levels in the patients were found significantly higher than normal subjects (p<0.001). Serum sialic acid levels were especially elevated in patients with diabetic retinopathy when compared to the group without retinopathy (p<0.01). In the patients with retinopathy, we found correlation between total serum sialic acid levels, erythrocyte sedimentation rate, systolic and diastolic blood pressures. In the patients without retinopathy, we found high correlation between total serum sialic acid levels, erythrocyte sedimentation rate, systolic blood pressures and fructozamine levels. Conclusions: As a conclusion, gradually increasing sialic acid levels in diabetic patients by destroying the cell structure plays an important role in development of retinopathy. There is a relationship of sialic acid with high blood pressure that has an influence in retinopathy formation. It is possible to prevent excessive increasing of serum sialic acid levels by a good diabetic regulation and keeping blood pressure in normal ranges, thus development of this complication retinopathy can be decreased.
Somatostatin ve analoglarının (Octreotide-SMS 201-995) diyabet ve komplikasyonlarının tedavisinde yararlı etkiye sahip olduğu çeşitli çalışmalarla bildirilmiştir. Çalışmamızda yeni-doğan (YD) Wistar ...sıçanlardan oluşan 4 grup kullanıldı. Doğumun 2. günü (YD:2) 1. ve 2. grup YD-STZ-diyabetik grup (100 mg/kg, tek doz, i.p., doğumun 2. günü), 2.grup; Octreotide tedavili YD-STZ-diyabetik grup (200 n g/kg/ gün, i.p., 12.haftadan itibaren 6 hafta), 3.grup; Octreotide uygulanan diyabetik olmayan grup (200/ig/kg/gün, i.p., 12.haftadan itibaren 6 haf¬ta), 4.grup; sağlıklı kontrol olarak ayrıldı. STZ uygulanan gruplarda 12.haftaya kadar sağlıklı kontrole göre kan glukozunda belirgin artış gözlenirken, octreotide uygulanan diyabetik grupta kan glukoz düzeyi düştü. YD-STZ-diyabetik grupta böbrek ağırlıklarında sağlıklı kontrol grubuna kıyasla artış saptandı. Octre¬otide uygulanan diyabetik grupda ise diyabetik gruba kıyasla böbrek ağırlıkları azaldı. STZ-diyabetik gruplarda serum IGF-1 düzeylerinin octreotide uygulanan diyabetik grupta düştüğü saptandı. Glomerül boyutlarının YD-STZ-diya-betiklerde sağlıklı kontrole kıyasla arttığı göz¬lendi. Diyabetik gruplarda bazal membran ka¬lınlaşması, mezangial matriks ve mezangial hücre artışı gözlendi. Diyabetik grupta glome-rüllerde kuvvetli IGF-1 immunpozitifliği göz¬lendi. Tedavili YD-STZ-diyabetik grupta, di¬yabetik ve sağlıklı kontrol gruplarına oranla glomerüllerde ve tubüllerde oldukça zayıf IGF-1 immunpozitifliği, sağlıklı kontrol grubunda tubüllerde IGF-1 pozitif immunreaksiyonu sap¬tandı. Mikroalbüminüri düzeyi diyabetik gruba kıyasla tedavili diyabetik grupta azaldı.
Sonuç olarak; Octreotide uygulamasının YD-STZ-diyabet modelinde diyabetik nefropa-tinin ilerlemesini yavaşlattığı ve renal doku ha¬sarını düzelttiği tespit edildi.
Background and Design.- It has been shown by the studies that somatostatin and its analogues (octreotide) have a useful effect on the treatment of diabetes and its complications. In this study 4 groups of newborn Wistar rats were prepared. 1st and 2nd Group; Neonatal STZ (n-STZ)-diabetic group (100 mg/kg, single dose, i.p. on the second day of birth). 2nd Group; Octreotide treated n-STZ-diabetic group ( 200 µg/kg/day, i.p, from 12.week to 18.week ). 3rd Group; Octreotide treated non diabetic group ( 200 µg/kg/day,i.p., from 12.week to 18.week). 4.Group; Control group. In all STZ treated groups (1st ,2nd group) while a significant increase in the blood glucose compared to healty controls until 12th week. Results.- A decrease in the blood glucose levels of octreotide treated diabetic group have been observed. Kidney weights were increased in STZ diabetic groups compared to healty control groups. A significant increase in octreotide treated diabetic groups was determined. Serum IGF-1 levels were found decreased in octreotide treated diabetic group. Glomerule sizes increased in STZ diabetic groups compared to controls. There were basal membrane thickening and significant increase in mesangial matrix and mesangial cells in the diabetic groups. Renal tissue IGF-1 immunoreactivity on the kidney tubules of the control group was found higher than the diabetic group. IGF-1 immunosreactivity was generally seen on the glomerules of the STZ-diabetic group. In Octreotide treated nSTZ-diabetic group weaker IGF-1 immunreaction observed at glomerules and tubules compared to nSTZ-diabetic and healthy control group. The microalbuminuria levels of the treated diabetic group were found reduced when compared with the diabetic group. Conclusion.- We observed that the dose of octreotide and the period has an important contribution for preventation and improvement of nephropathy and prevent the renal tissue damage. on the newborn STZ-diabetic rats.
Amaç: Bu çalışma distal simetrik duysal polinöropatisi olan tip II diabetik hastalarda plazma total kolesterol, trigliserid, yüksek dansiteli lipoprotein kolesterol, düşük dansiteli ...lipoprotein-kolesterol ve çok düşük dansiteli lipoprotein-kolesterol düzeylerini araştırmak amacıyla planlandı. Bulgular: Hasta grubunda erkeklerin (n:12) yaş ortalaması 57.9 ± 14.1 yıl, kadınların (n:22) yaş ortalaması ise 57.9 ± 14.8 yıl idi. Diabetik hastaların boy, beden ağırlığı ve vücut kitle indeksi ortalamaları sırasıyla erkeklerde 168.1 ± 6.2 cm, 73.46 ± 18.18 kg ve 25.92 ± 5.61 kg/m<sup>2</sup>, kadınlarda ise 157.5 ± 3.4 cm, 68.64 ± 16.32 kg ve 27.72 ± 7.02 kg/m<sup>2</sup> olarak bulundu. Benzer yaştaki sağlıklı gönüllüler kontrol grubu olarak değerlendirildi. Diabetik polinöropatili hastaların boy ortalaması açısından kontrol grubu ile aralarında önemli bir fark olmadığı gözlendi. Diabetik polinöropatili hastaların beden ağırlıkları ve vücut kitle indeksleri kontrol grubundaki bireylerden hafifçe yüksek olmakla birlikte istatistiksel olarak farklı değildi. Plazma total kolesterol, trigliserid düzeyleri diabetik polinöropatili hastalarda erkeklerde 193.00 ± 29.67, 148.33 ± 59.71 mg/dl, kadınlarda ise 228.14 ± 50.94 ve 249.71 ± 67.10 mg/dl olarak belirlendi. Kontrol grubu değerleri ile karşılaştırıldığında hasta grubunun plazma total kolesterol düzeyi her iki cinste yüksek olmakla birlikte fark istatistiksel olarak anlamlı değildi. Plazma trigliserid düzeyi ise sadece kadın hastalarda önemli derecede yüksekti (p<0.05). Yine kadın hastaların plazma total kolesterol ve trigliserid düzeyleri normal değerlerin üstündeydi. Hasta grubunun plazma HDL-K, LDL-K ve VLDL-K düzeyleri erkeklerde sırasıyla 45.83 ± 8.13, 114.17 ± 22.20 ve 33.00 ± 20.71 mg/dl, kadınlarda ise 49.14 ± 7.91, 143.19 ± 35.18 ve 38.05 ± 18.26 mg/dl'ydi. Her iki cinsten hasta gruplarının HDL-K düzeyleri kontrol grubuna göre düşük, LDL-K ve VLDL-K düzeyleri ise yüksek olmasına rağmen sadece kadın hastalardaki LDL-K düzeyi yüksekliği kontrol grubu kadınlarına göre istatistiksel olarak önemli fark göstermekteydi (p<0.05). Ancak sağlıklı gönüllüler ve hasta gruplarından ölçülen her üç parametrenin normal sınırlar içinde oldukları gözlendi. LDL-K/HDL-K oranı ise her iki cinsten hastada kontrol grubuna göre önemli derecede yüksek (p<0.05) ve normal değerlerinin üstünde bulundu. Sonuç: Elde edilen veriler diabetik polinöropatili hastaların plazma lipid profilini etkileyebileceği düşünülen lipid metabolizma değişiklikleri ile birlikte tartışıldı.
Purpose: This study was planned to investigate the plasma levels of total cholesterol, triglycerides, high density lipoprotein-cholesterol (HDL-C), low density lipoprotein-cholesterol (LDL-C) and very low density lipoprotein-cholesterol (VLDL-C) in type II diabetic patients suffering from distal symmetric sensorial polyneuropathy. Results: The mean age of male patients was 57.9 ± 14.1 years and mean age of female patients was 57.9 ± 14.8 years. The mean values of height, weight and body mass index were 168.1 ± 6.2 cm, 73.46 ± 18.18 kg, 25.92 ± 5.61 kg/m<sup>2</sup> in male patients, and 157.5 ± 3.4 cm, 68.64 ± 16.32 kg and 27.72 ± 7.02 kg/m<sup>2</sup> in female patients respectively. Healthy volunteers whose ages were similar with those of the patients were evaluated as control groups. There was no statistically significance between the mean height of diabetic polyneuropathic patients and healthy volunteers. Mean weight and body mass index of diabetic polyneuropathic patients were found as slightly higher but not statistically significant than those of the control subjects. Plasma levels of total cholesterol, triglycerides were 193.00 ± 29.67, 148.33 ± 59.71 mg/dl in diabetic polyneuropathic male patients and 228.14 ± 50.94, 249.71 ± 67.10 mg/dl in female patients, respectively. When the values of patients were compared with control subjects, mean plasma total cholesterol level was higher but not significantly in both sexes of patients group and plasma triglycerides were also significantly higher in female patients (p<0.05). Plasma levels of total cholesterol and triglycerides were found to be higher than the those of the normal ranges in female patients. Plasma levels of HDL-C, LDL-C and VLDL-C of patients group were 45.83 ± 8.13, 114.17 ± 22.20, 33.00 ± 20.71 mg/dl in males and 49.14 ± 7.91, 143.19 ± 35.18, 38.05 ± 18.26 mg/dl in females respectively. In the both sexes of patient group, despite the fact that plasma HDL-C levels were lower and the levels of LDL-C and VLDL-C were higher than those of the control group, only the high level of LDL-C in female patients was significantly different from the control group (p<0.05). But, it was determined that all three parameters measured from the healthy volunteers and patients were in normal ranges. The ratio of LDL-C to HDL-C was found to be significantly higher in both sexes of patients compared to control subjects Conclusion: Our results were discussed together with the data obtained from previous studies concerned with the changes in plasma lipid profile which can be effected from changes abnormalities in lipid metabolism in diabetic polyneuropathic patients.
