I en fortolkning af 1 Kor 4,9-13 forsøges strukturerne i forholdet mellem Paulus og menigheden i Korinth afdækket ved hjælp af modsætningsparret εἴρων / ἀλαζών, som bl.a. kendes fra Aristoteles og ...for eftertiden har fået status som ”stock characters” i den antikke komedie. Som den pralende ἀλαζών-karakter bryster korintherne sig ifølge Paulus af en visdom, de faktisk ikke har, mens Paulus ved at fremstille sig selv som svag og foragtet dåre kan siges at optræde som ironikeren, εἴρων, der gør sig mindre end han er – begge dele under den forudsætning, at Gud har vendt op og ned på verdens begreb om status ved at åbenbare sin visdom i den korsfæstede Kristus, som i verdens øjne er en dårskab.
Przedmiotem analizy jest rola Sokratesa jako wychowawcy w ujęciu czeskiego fenomenologa Jana Patočki. Operując ontologicznymi kategoriami ruchu i wstrząsu, próbuje on zbudować filozofią wychowania. ...Punktem wyjścia jest Sokratejskie pytanie, którego celem jest uświadomienie sobie niepewności i problematyczności świata. Taki negatywny aspekt filozofowania (wychowania) pozwala jednak wznieść się ku transcendencji, w poczuciu, że przekraczając świat, stajemy się sobą samym.
Socrates' moral psychology is widely thought to be 'intellectualist' in the sense that, for Socrates, every ethical failure to do what is best is exclusively the result of some cognitive failure to ...apprehend what is best. Until publication of this book, the view that, for Socrates, emotions and desires have no role to play in causing such failure went unchallenged. This book argues against the orthodox view of Socratic intellectualism and offers in its place a comprehensive alternative account that explains why Socrates believed that emotions, desires and appetites can influence human motivation and lead to error. Thomas C. Brickhouse and Nicholas D. Smith defend the study of Socrates' philosophy and offer an alternative interpretation of Socratic moral psychology. Their novel account of Socrates' conception of virtue and how it is acquired shows that Socratic moral psychology is considerably more sophisticated than scholars have supposed.
W artykule przedstawiam relacje Boga/bogów wobec moralności zarówno w greckiej religii i filozofii, jak i w poglądach św. Augustyna na podstawie rozróżnień uczynionych przez Johna Hare’a. Twierdzę, ...że intuicje Augustyna istotnie dopełniają koncepcję Boga jako źródła moralności obecną zarówno w starożytnej tradycji filozoficznej, jak i religijnej. W pierwszej części artykułu ukazuję relację bogów greckiej religii ludowej do moralności i stwierdzam, że bycie gwarantem moralności nie wymagało od nich posiadania wzorcowego charakteru moralnego. Następnie pokazuję, że zmiana tego zjawiska miała miejsce w epoce sokratejskiej. Bóg/bogowie Sokratesa, Platona czy Arystotelesa nabierają cech doskonałościowych i to sankcjonuje ich moc kształtowania moralności. W ramach tych koncepcji zrodziła się idea upodobnienia się do Boga/bogów i naśladowania wzorca charakterologicznego poprzez wykonywanie działań, które wykonuje Bóg (poznawanie, doskonałość moralna). Bóg, zwłaszcza rozumiany filozoficznie, był traktowany również jako cel oraz przedmiot uszczęśliwiający. W ostatniej części artykułu analizuję koncepcję św. Augustyna. Pokazuję, że oprócz tego, że Bóg jest prawodawcą oraz uszczęśliwiającym celem ostatecznym z tego powodu, że stwarza istoty do Niego podobne, jest źródłem moralności nie tylko jako wzorzec charakterologiczny, ale przede wszystkim jako istota stwórcza. Ukazuję, że zło moralne jest odwróceniem się sprawcy od Boga i załamaniem ontologicznego porządku. W artykule przedstawiam możliwe interpretacje wyrażenia regio dissimilitudinis oraz tekstualne źródła tego pojęcia. Ukazuję również te aspekty poglądów Augustyna, które istotnie uzupełniają i przekraczają model neoplatoński w Wyznaniach 7.10–11.
Sammendrag Denne artikkelen undersøker og tilbakeviser to sentrale antakelser innen feministiske platonfortolkninger. For det første, at Platon i Symposium approprierer den spesifikt kvinnelige ...reproduksjonsaktiviteten og for det andre at han utsletter det kvinnelige, grunnet misogyne holdninger. Ved å nærlese Diotimas tale og særskilt legge merke til detaljer og terminologi, bidrar denne artikkelen med et argument mot disse antakelsene – at Platon approprierer og utsletter kvinner. Etter i tilstrekkelig grad å ha tilbakevist disse konklusjonene, eller i det minste å ha sådd alvorlig tvil om dem, går artikkelen over til en konstruktiv forklaringsbygging for hvorfor Platon benytter seg av Diotimas kvinnelige stemme og hvorfor han anvender fødselsmetaforer slik han gjør: I fortolkningen som foreslåes her, er målet for den filosofiske oppstigningen en gjenfødsel hvor filosofen blir sitt eget opphav. En slik gjenfødsel beror på sammensmeltningen av maskuline og feminine elementer, slik det sømmer seg en fødsel. Denne fortolkningen har også den fordelen at Platons Symposium blir konsistent med det politiske programmet i Staten.
Cesarza Walensa, sprawującego rządy w latach 364–378, łączy się przede wszystkim ze straszliwą i brzemienną w skutki klęską poniesioną przez wojska rzymskie w starciu z Gotami pod Adrianopolem 9 ...sierpnia 378 r., w której on sam poniósł śmierć. Chrześcijanie, zwolennicy nicejskiego credo z roku 325, odczytywali jego nagły zgon jako karę Bożą za prześladowanie prawowiernych chrześcijan, za których oni sami się uważali. Sokrates z Konstantynopola, autor Historii kościelnej, będącej kontynuacją dzieła Euzebiusza z Cezarei, dostrzegł w postępowaniu cesarza Walensa sprzeczność. Historyk ów widział w nim zarówno zagorzałego chrześcijanina, który w swej wierze kierował się gorliwością, jak i wroga chrześcijan, prowadzącego przeciwko nim wojnę. Sprzeczność tę Sokrates kładł na karb samego władcy, który choć przekonany o swej wielkiej gorliwości religijnej, za nic miał zasady religii chrześcijańskiej, którymi winien się kierować. Jeśli chodzi natomiast o tytułową siłę i bezsilność, to stwierdzić trzeba, że w przekonaniu Sokratesa z Konstantynopola siła cesarza Walensa była tylko pozorna, choć na jego rozkaz przelano niemało chrześcijańskiej krwi. Bezsilność wspomnianego władcy obnażyli najpierw sami prześladowani przez niego chrześcijanie, a ostatecznie uczynił to sam Bóg, zsyłając na Imperium Romanum różnorakie kataklizmy, a na samego Walensa śmierć niegodną cesarza bez należnego mu pochówku.
An analysis of the early history of digging at Kom Aushim and the Museum archaeology of Karanis papyri purchased on the Egyptian antiquities market is combined with archaeological data from the ...University of Michigan’s excavations to locate purchased papyri in the archaeological record.
Ostatnie dni życia Sokratesa, które, jak wskazują na to źródła starożytne, miały miejsce na przełomie miesięcy Mounuchiōn i Thargēliōn, wpisują się w schemat sakralnego kalendarza Aten jako widowisko ...dopełniające rytualny cykl ofiarniczy związany z upamiętnieniem kreteńskiej wyprawy Tezeusza i obchodzonego bezpośrednio po nim święta Thargeliów. Sokrates umiera jako ofiara złożona Artemidzie – Wielkiej Matce, a jednocześnie realizuje mit bohaterski. Mit ten na płaszczyźnie jungowskiej psychoanalizy oznacza uwolnienie się świadomego ego spod władzy nieświadomości reprezentowanej przez archetyp Wielkiej Matki. Kontekst mityczno-psychologiczny pozwala nadać nową interpretację dyskusjom, które zapisał Platon w dialogach powiązanych ze śmiercią Sokratesa. Przede wszystkim w nowym świetle stawiają one Sokratejską majeutykę, jako służbę Artemidzie, a także rozważania o nieśmiertelności duszy oraz opowiadane przy ich okazji mity eschatologiczne, które zapisał Platon na kartach Fedona.
PDF
