Sustavni eritemski lupus (SLE) kronična je upalna autoimuna bolest. Najčešće obolijevaju žene fertilne dobi, pa se međusoban utjecaj trudnoće i sustavnog eritemskog lupusa nameće kao značajan ...klinički i terapijski problem. Hormonski i imuni utjecaji koji se događaju u normalnoj trudnoći različito se reflektiraju na patogenetske mehanizme, tako da tijekom trudnoće može doći do pogoršanja osnovne bolesti, koje se prvenstveno manifestira u vidu kožnih i zglobnih manifestacija. U bolesnica sa SLE-om također je dokazana i veća učestalost opstetričkih komplikacija, kao što su spontani pobačaji, prijevremeni porodi, preeklampsija, porodi carskim rezom, kao i manja tjelesna masa novorođenčeta. Rizik od navedenih komplikacija je povećan, ako se radi o aktivnoj bolesti, ili je u bolesnica dokazana prisutnost antifosfolipidnih protutijela. Liječenje SLE-a u trudnoći predstavlja poseban izazov, te je trudnoću potrebno planirati u razdoblju kompletne remisije bolesti i to barem šest mjeseci od posljednje egzacerbacije bolesti. Bolesnice s blagim oblikom bolesti liječe se malom dozom prednizona. NSAR se može primjenjivati u trudnoći tijekom druge polovice prvog trimestra i tijekom drugog trimestra. Ako dođe do pogoršanja bolesti tijekom trudnoće, bolesnica se liječi većim dozama prednizona, uključujući pulsove glukokortikoida. Antimalarici (osobito hidroksiklorokin) mogu se primjenjivati u trudnoći radi korisnih učinaka na osnovnu bolest. U bolesnica koje imaju ponavljajuće pobačaje i pozitivna antifosfolipidna antitijela potrebno je primijeniti aspirin i/ili niskomolekularni heparin. Pažljivim planiranjem trudnoće, prvenstveno u fazi remisije bolesti, uz redovito praćenje i adekvatno liječenje, u bolesnica sa SLE-om moguće je izbjeći eventualne komplikacije povezane s trudnoćom.
Antifosfolipidni sindrom je multisistemski autoimuni poremećaj koji uključuje prisutnost antifosfolipidnih antitijela (engl. antiphospholipid antibodies, APLA), arterijskog i venskog tromba i /ili ...gubitka trudnoće. APLA se dokazuju prisustvom antikardiolipinskih IgG ili IgM antitijela,
anti-beta-2-glikoprotein-I IgG ili IgM antitijela te lupus antikoagulansima. Kod pacijenata s antifosfolipidnim sindromom može se javiti
trombocitopenija kao jedina manifestacija sindroma ili uz ostale manifestacije. Prikazat ćemo 40-godišnjeg pacijenta čije praćenje započinje prije
7 godina zbog sniženih vrijednosti trombocita, koje se vremenom pogoršavaju. Također, javljaju se gingivalna krvarenja i ekhimoze. Pacijent je
prebolio TIA-u te mu je obradom postavljena dijagnoza antifosfolipidnog sindroma i započinje se liječenje varfarinom. Imunološkom laboratorijskom
pretragom uočava se pozitivna ANA te povišen anti-Beta-2-GPI IgM. U posljednjem laboratorijskom nalazu vrijednost trombocita iznosi 49 i započinje
se terapija kortikosteroidima. Nakon pozitivnog odgovora na terapiju, postavlja se dijagnoza idiopatske trombocitopenične purpure.
The thrombotic tendency in antiphospholipid syndrome (APS) shares several pathways with atherosclerosis. Atherothrombosis (atherosclerosis superimposed with thromboses) is influenced by nonmodifiable ...and some modifiable risk factors (smoking, obesity, physical inactivity, alcohol abuse, hyperhomocysteinemia). Therefore, we investigated the association among clinical and serological features of patients with primary APS and potentially modifiable risk factors for the development of atherothrombosis. Also, we compared the analyzed parameters with those in control subjects. Homocysteine concentrations were detected by HPLC (high performance liquid chromatography), while antiphospholipid antibodies were detected by ELISA. Smokers had elevated levels of homocysteine (χ2 = 6.22, p < 0.05). Independently of patients' age, the association between increased levels of homocysteine and history of myocardial infarctions was found (χ2 = 4.61, p < 0.05). Hyperhomocysteinemia and smoking are the most important modifiable risk factors for atherothrombosis in primary APS.
Trombotična tendencija u antifosfolipidnom sindromu (APS) deli nekoliko zajedničkih putanja sa aterosklerozom. Na aterotrombozu (ateroskleroza sa superimponiranim trombozama) utiču nepromenljivi i promenljivi faktori rizika (pušenje, gojaznost, fizička neaktivnost, zloupotreba alkohola, hiperhomocisteinemija). Stoga smo ispitali vezu između kliničkih i seroloških osobina pacijenata sa primarnim APS-om i potencijalno promenljivih faktora rizika za razvoj aterotromboze. Takođe, uporedili smo analizirane parametre sa kontrolom. Koncentracije homocisteina utvrđene su metodom HPLC (tečna hromatografija visoke rezolucije) a antifosfolipidna antitela metodom ELISA. Pušači su imali povišene nivoe homocisteina (χ2 = 6,22, p<0,05). Nezavisno od godina pacijenata, otkrivena je veza između povišenih nivoa homocisteina i istorije infarkta miokarda (χ2 = 4,61, p<0,05). Hiperhomocisteinemija i pušenje su najvažniji promenljivi faktori rizika za aterotrombozu u primarnom antifosfolipidnom sindromu.
Antiphospholipid syndrome is characterized by venous or arterial thromboses and/or recurrent abortions accompanied by antiphospholipid antibodies and it can be primary (PAPS) or secondary (SAPS) to ...another disease. Arterial thromboses are less common than venous and most frequently they manifest as ischemia or infarction. Venous thromboses are usually multiple and bilateral and the most common complication of venous thromboses are pulmonary emboli. Considering that laboratory diagnosis of PAPS is currently based on persistently positive aCL, aβ2gpl and/or LA tests, and that neither one of those tests can discriminate between PAPS patients with arterial or venous thromboses or their complications, the aim of this study was to investigate the diagnostical significance of the determination of apo(a), oxLDL, anti-oxLDL antibodies, antianxA5 antibodies, hsCRP, C3 and C4 complement components and HPT for discrimination between PAPS patients with diverse clinical manifestations. Considering that elevated oxLDL and anti-oxLDL antibodies concentrations were found in PAPS patients, and also in subgroups of PAPS patients with MI or PE, it can be concluded that those parameters represent additional risk factors which together with other factors may lead to thromboses and their complications in PAPS. Regarding the fact that C3 and C4 concentrations were decreased in PAPS patients and that a positive correlation was found between hsCRP and C3 concentrations, this finding could indicate potential roles of these parameters as markers of atherosclerosis, which represents the leading cause of morbidity and mortality. HPT and apo(a) concentrations are not independent risk factors for MI in PAPS because lower levels were found in those patients in comparison to MI survivors without PAPS. No significant correlation of anti-anxA5 antibodies and the presence of arterial or venous thromboses or their complications was found, but increased concentrations of the IgG isotype of those antibodies could be a marker for recurrent abortions in PAPS, although this finding should be further investigated on a larger number of patients with this clinical finding. Determination of hsCRP in PAPS patients could not be an adequate parameter which would provide discrimination between patients with increased risk for development and/or recurrence of venous and/or arterial thromboses, nor for their complications, because no statistically significant difference in concentrations of this parameter was found among PAPS, IM, PE and SLE patients who were included in this study.
Antifosfolipidni sindrom karakterišu venske ili arterijske tromboze i/ili spontani pobačaji uz prisustvo antifosfolipidnih antitela, a može biti primarni (PAPS) ili sekundarni (SAPS), koji je povezan sa postojanjem drugog oboljenja. Arterijske tromboze su manje uobičajene nego venske i najčešće se ispoljavaju kao ishemija ili infarkt. Venske tromboze su obično multiple i bilateralne, a njihova najčešća komplikacija su plućne embolije. Kako se laboratorijska dijagnostika PAPS trenutno zasniva na perzistentno pozitivnim aCL, aβ2gpl i/ili LA testovima, od kojih nijedan ne može da napravi diskriminaciju između PAPS pacijenata sa arterijskim ili venskim trombozama i njihovim komplikacijama, cilj ovog istraživanja bio je da se ispita dijagnostička značajnost određivanja nivoa apo (a), oxLDL, anti-oxLDL antitela, anti-anxA5 antitela, hsCRP, C3 i C4 komponente komplementa i HPT za razlikovanje PAPS pacijenata sa različitim kliničkim manifestacijama. Na osnovu povišenih koncentracija oxLDL i anti-oxLDL antitela u pacijenata sa PAPS, kao i u podgrupama PAPS pacijenata čije su glavne kliničke manifestacije bili IM ili PE, može se zaključiti da ovi parametri predstavljaju dodatne faktore rizika koji zajedno sa drugim faktorima mogu da dovedu do tromboza i njihovih komplikacija u PAPS. Kako su koncentracije C3 i C4 komponente komplementa bile snižene u PAPS pacijenata i kako je pronađena pozitivna korelacija između koncentracija hsCRP i C3 komponente komplementa, moglo bi se ukazati na eventualnu ulogu ovih parametara kao pokazatelja ateroskleroze, koja predstavlja jedan od vodećih uzročnika morbiditeta i mortaliteta. Koncentracije HPT i apo(a) nisu nezavisan faktor rizika za infarkte miokarda u PAPS jer su dobijene niže vrednosti u poređenju sa IM pacijentima bez PAPS. Za anti-anxA5 antitela nije pronađena nikakva korelacija sa prisustvom arterijskih ili venskih tromboza, niti njihovih komplikacija, ali bi zato povišene koncentracije ovih antitela IgG klase mogle da budu pokazatelj čestih pobačaja u PAPS pacijentkinja, iako bi se ovaj nalaz morao dodatno ispitati na većem broju pacijentkinja sa ovom odlikom PAPS. Određivanje hsCRP u PAPS pacijenata ne može da bude adekvatan parametar koji bi omogućio pravljenje diskriminacije između pacijenata sa povećanim rizikom od razvoja i/ili učestalosti venskih i/ili arterijskih tromboza, kao ni njihovih najčešćih komplikacija, jer nije pronađena statistički značajna razlika u koncentracijama ovog parametra između PAPS, IM, PE i SLE pacijenata koji su obuhvaćeni ovim istraživanjem.
Provider: - Institution: - Data provided by Europeana Collections- Antiphospholipid antibody syndrome (APS) is an autoimmune multisystemic disorder clinically characterized by recurrent thrombosis ...and pregnancy morbidity, and presence of antiphospholipid antibodies (aPL) in sera of affected individuals. Presence of aPL is the most common acquired risk factor for pregnancy loss and pregnancyrelated complications. Main antigen in APS is β2-glycoprotein I (β2GPI), an evolutionarily conserved protein, which shows similarity in sequence and conformation with a number of microbial proteins. Until recently, thrombosis and inflammation were thought to be the main aPL related mechanisms leading to complications in pregnancy. More recent findings, however, indicate that aPL can exert direct effects of on placentation. This research was conducted to investigate the effects of immunoglobulins with specificity significant for APS on human extravillous trophoblast in vitro. The study included polyclonal aPL derived from APS patients (aPL+ IgG) and monoclonal antibody 26 (MAb 26) raised to tetanus toxoid with additional β2GPI specificity, originating from conformational similarity between tetanus toxoid and β2GPI. Effects of immunoglobulins with specificity important for APS on human extravillous trophoblast invasion in vitro were investigated using Matrigel invasion assay. The test showed that both aPL+ IgG and MAb 26 induce a decrease in trophoblast invasiveness, which did not result from a change in cell viability, proliferation, or apoptosis. Both antibodies, however, did affect the expression of characteristic proteins that are known to act as mediators of cell invasion. The aPL+ IgG induced decrease in trophoblast invasiveness was accompanied by reduction in matrix metalloproteinase (MMP)-9, integrin subunits α1, α5 and β1, and in levels of secreted galectin-1. Similarly, the inhibitory effect of MAb 26 on trophoblast invasion was accompanied by a decrease in MMP-2 and -9, integrin subunit α1, and galectin-1 expression. Immunocytochemistry revealed binding of both aPL+ IgG and MAb 26 to extravillous trophoblast cells. The observed binding was persistent in the absence of exogenous β2GPI and other factors derived from fetal calf serum used for cell culture. That implies expression of endogenous β2GPI, or putative receptor(s) that can bind aPL directly. Internalization of aPL in to various cell types (endothelial cells, macrofages, syncitiotrophoblast) has been reported, and represents a novel mechanism of aPL induced effects. Analysis of both types of trophoblast cells following incubation with aPL+ IgG and MAb 26 revealed intracellular localization of the antibodies in some of the cells. Number of cells with intracellular localization of the antibodies, as well as the staining intensity, positively correlated with the duration of incubation. MAb 26 internalization into HTR-8/SVneo cell was active and temperature dependent process indicating involvement of endocytosis. The absence of significant internalization of immunoglobulins used as control (aPL- IgG or mIgG) implies that the process was not Fc receptor mediated. No cell type specific difference was observed in the internalization of MAb 26. Further analysis of MAb 26 cell localization, using confocal microscopy and specific markers of cell compartments, confirmed the intracellular presence of MAb 26. After 2 h of exposure the highest proximity of the signal to the MAb 26 was determined for caveolin-1 and clathrin coated vesicles, indicating that MAb 26 localizes near inner side of cell membrane. The original results presented in this study contribute to the understanding of the mechanisms and molecules that may be involved in defective placentation induced by aPL. In addition, the effectiveness of anti-β2GPI antibody used, likely derived through molecular mimicry, opens new avenues in research of autoimmunity.- Antifosfolipidni sindrom (APS) je autoimunsko oboljenje koje klinički karakteriše ponavljana pojava tromboze i/ili poremećaji u trudnoći, a serološki prisustvo antifosfolipidnih antitela (aPL). Prisustvo aPL predstavlja najčešći stečeni faktor rizika za gubitak trudnoće i komplikacije u trudnoći. Smatra se da je glavni antigen u APS β2-glikoprotein I (β2GPI), evolutivno konzerviran protein, koji je po sekvenci i konformaciji sličan velikom broju proteina mikrobskog porekla. Do nedavno se smatralo da su tromboza i inflamacija u placenti najznačajniji mehanizmi kojima aPL ostvaruju patološki uticaj na tok i ishod trudnoće, ali novija saznanja ukazuju da aPL antitela direktno utiču na proces placentacije. U ovom radu je ispitivan uticaj imunoglobulina sa specifičnošću značajnom za antifosfolipidni sindrom na ekstravilusni trofoblast čoveka in vitro. Studija je obuhvatila ispitivanje efekata poliklonskih aPL koja su prečišćena iz seruma pacijenata sa APS i monoklonskog antitela 26 (MAb 26) prema tetanus toksoidu, koje poseduje i specifičnost prema β2GPI. Time je omogućeno bolje razumevanje uloge heterogene populacije aPL koja je prisutna u serumu pacijenata, kao i antitela jasno definisane specifičnosti prema β2GPI u procesima koji dovode do defektne placentacije. Ispitivanjem in vitro uticaja imunoglobulina sa specifičnošću značajnom za APS na invazivnost ekstravilusnog trofoblasta čoveka, testom ćelijske invazije u Matrigel, pokazano je da aPL+ IgG i MAb 26 smanjuju invazivnost trofoblasta. Uočeni efekat nije bio posledica smanjene vijabilnosti i proliferacije ćelija, niti povećane apoptoze. Oba ispitivana antitela su uticala na ekspresiju karakterističnih proteina koji imaju ulogu u ćelijskoj invazivnosti. Efekat aPL+ IgG na trofoblastnu invaziju je posredovan inhibitornim delovanjem na matriksnu metaloproteinazu (MMP)-9, integrinske subjedinice α1, α5 i β1 i sekretovani galektin-1, dok MAb 26 svoje efekte ostvaruje inhibitornim delovanjem na MMP-2 i -9, α1 subjedinicu integrina i galektin-1. Vezivanje aPL+ IgG i MAb 26 za ekstravilusnu trofoblastnu ćelijsku liniju HTR-8/SVneo, kao i vezivanje MAb 26 za citotrofoblast (CT) izolovan iz placente prvog trimestra, je potvrđeno imunocitohemijskom analizom. Ispitivana antitela se vezuju za ćelije trofoblasta i u odsustvu egzogenog β2GPI i drugih faktora prisutnih u fetalnom telećem serumu, ukazujući na ekspresiju endogenog β2GPI ili još uvek nedefinisanog receptora koji bi mogao da direktno vezuje antitela. Iz literature je poznata internalizacija aPL u pojedine ćelijske tipove (endotelne ćelije, makrofage, sinciciotrofoblast), što predstavlja nov koncept na osnovu koga bi aPL mogla ostvariti patološki efekat. Analiza HTR-8/SVneo ćelija nakon inkubacije sa aPL+ IgG i MAb 26 je pokazala lokalizaciju antitela unutar ćelija. Broj ćelija kod kojih se uočava intracelularna lokalizacija imunoglobulina, kao i intenzitet bojenja, u direktnoj je korelaciji sa dužinom trajanja inkubacije. Internalizacija MAb 26 u HTR-8/SVneo ćelije je aktivan proces koji zavisi od temperature na kojoj se inkubacija odvija, što ukazuje na endocitozu kao mogući mehanizam internalizacije antitela. Sa druge strane, odsustvo internalizacije imunoglobulina koji su korišćeni kao kontrola (aPL- IgG i mIgG) ukazuje da proces internalizacije verovatno nije posredovan Fc receptorom. Nije uočena zavisnost od tipa ekstravilusnih trofoblastnih ćelija za internalizaciju MAb 26. Ispitivanje lokalizacije MAb 26 u odnosu na odeljke unutar ćelije, primenom odgovarajućih markera, je potvrdilo unutarćelijsko prisustvo MAb 26. Nakon 2 h najveća blizina u detektovanim signalima kod dvojnog bojenja je uočena za MAb 26 i kaveolin-1, kao i klatrin, što ukazuje na lokalizaciju MAb 26 neposredno uz ćelijsku membranu. Dobijeni rezultati predstavljaju napredak u razumevanju mehanizama i molekula uključenih u patološke promene placente pod delovanjem aPL. Pored toga, biološki efekat izazvan korišćenim anti-β2GPI antitelom, obzirom na način njegovog nastanka posredstvom molekulske mimikrije, otvara nove pravce u istraživanju autoimunosti.- All metadata published by Europeana are available free of restriction under the Creative Commons CC0 1.0 Universal Public Domain Dedication. However, Europeana requests that you actively acknowledge and give attribution to all metadata sources including Europeana
Cilj: Cilj je ovog istraživanja bio ispitati razlike u kliničkim manifestacijama i komorbiditetima između muškaraca i žena oboljelih od SLE -a i liječenih u KBC -u Split. Ispitanici i metode: Podatci ...bolesnika koji su imali dijagnozu SLE -a u razdoblju od 1. 1. 2007. godine do 31. 12. 2016. prikupljeni su iz ambulanta, stacionara i dnevne bolnice Zavoda za reumatologiju i kliničku imunologiju Klinike za unutarnje bolesti Kliničkoga bolničkog centra Split. Analizirani su sve zabilježene kliničke manifestacije i pridruženi komorbiditeti. Za statističku je analizu upotrijebljen paket SPSS 25 (IBM, New York, SAD). Služili smo se χ2-testom te univarijatnom i multivarijatnom logističkom regresijom.
Rezultati: Istraživanje je obuhvatilo 268 bolesnika s dijagnozom SLE -a: 26 muškaraca (10%) i 242 žene (90%). Medijan dobi ispitanika iznosio je 52 godine (min. – maks.: 22 – 88 god.; Q1 – Q3: 41 – 62,75 god.). χ2-testom utvrdili smo da je ženski spol bio znatno povezan sa Sjögrenovim sindromom (SS) i pridruženim neoplazmama, a antifosfolipidni sindrom (APS) i vaskulitis bili su povezani s muškim spolom. S obzirom na medijan dobi svoje smo ispitanike podijelili u tri skupine. Multivarijatnom logističkom regresijom u kojoj su neovisne varijable bile dob i spol dobili smo statistički značajnu povezanost SS-a (P = 0,04) i pridruženih neoplazma (P = 0,004) sa ženskim spolom, dok su u muškaraca učestaliji bili vaskulitis (P = 0,014) i APS (P = 0,03).
Zaključak: Prema našem istraživanju bolesnika sa SLE -om, u žena su bili učestaliji SS i pridružene neoplazme, a u muškaraca vaskulitis i APS. Lupus nefritis i kožne promjene češće se javljaju u bolesnika mlađe dobi u oba spola. Kod starijih su bolesnika češći dislipidemija, hipertenzija, zahvaćenost srca, osteoporoza i gastritis. Radi jasnijeg objašnjenja ovog problema potrebno je istražiti puno veću populaciju bolesnika te ih pratiti dulje razdoblje.
Cilj je bio analizirati uzroke neuspjeha “optimalno doziranog” varfarina kod prevencije recidiva duboke venske tromboze u bolesnika s antifosfolipidnim sindromom. Opisuje se slučaj 63-godišnje ...bolesnice s antifosfolipidnim sindromom i recidivima venske tromboze tijekom uzimanja varfarina. Vrijednosti IN R bile su u terapijskim granicama. Analizirali su se patofiziološki mehanizmi nastanka tromboze i literaturni podaci. Rezultati su pokazali kako u bolesnika s pozitivnim lupus antikoagulans (LA) testom vrijednost PV -IN R ne daje pravu sliku protuzgrušavajućeg učinka varfarina. Aktivnost PV je zbog interferencije često lažno smanjena, iako u času mjerenja bolesnik ne uzima varfarin ili drugi antagonist vitamina K. Zaključak je kako prisutnost LA može interferencijom lažno smanjiti aktivnost u PV testu i rezultirati nalazom IN R koji ne odražava pravo stanje protuzgrušavajuće aktivnosti izazvane varfarinom. U tom bi slučaju umjesto PV testa trebalo mjeriti aktivnost faktora Xa kromogenom metodom koja je neosjetljiva na LA. Drugo moguće rješenje bi u bolesnika s antifosfolipidnim sindromom bila zamjena varfarina novim lijekovima, oralnim inhibitorima trombina i faktora X. Ovi lijekovi u fiksnoj dozi s predvidivim te o hrani i lijekovima uglavnom neovisnim protuzgrušavajućim učinkom imaju djelotvornost i nuspojave uglavnom slične varfarinu, ali ne trebaju kontrole IN R.
Antifosfolipidni sindrom predstavlja pojavu antifosfolipidnih antitijela, vaskularne tromboze i pojavu problema s reprodukcijom žene. Cilj rada bio je prikazati naša iskustva u dijagnostici i ...liječenju ovog sindroma. U studiju je uključeno 62 bolesnica, 32 s primarnim (PAPS) i 30 sa sekundarnim antifosfolipidnim sindromom (SAPS). 36 bolesnica bilo je trudno, te prospektivno praćeno kroz trudnoću i šest postpartalnih tjedana. 23 bolesnice (71,9%) je bilo lupus-antikoagulant (LA) pozitivno u PAPS-u, a svega 10 (33,3%) u SAPS-u. Antikardioplipin (aCL) je imao češću pojavu u SAPS-u 8 (26,6%) u odnosu na PAPS 3 (9,4%). U tri bolesnice (3,3%) PAPS-u je dijagnosticiran pozitivnošću na antibeta2glikoprotein1 (antiβ2GP1). Najčešća manifestacija u prijašnjim trudnoćama bila je spontani abortus: 25 bolesnica (69,4%), preeklampsija 7 bolesnica (19,4%) koja je u tri bolesnice bila praćena unutarmaterničnim zastojem rasta (IUGR). U četiri bolesnice radilo se o intrauterinoj smrti fetusa (11,1%). Prosječna duljina trajanja trudnoće iznosila je 37,06±0,7 tjedana. Uspješnost terapije aspirinom i niskomolekularnim heparinom je bila 97,2%.
PDF
