U radu se preispituje odnos modernog i tradicijskog izričaja u prostoru geografski definiranom kao periferija, za koji se podrazumijeva afirmativn(ij)a okrenutost tradiciji. Dinamika generacijskih i prostorno-socioloških (dis)kontinuiteta dovodi do višestrukih kulturoloških rascjepa, što generira nove načine profiliranja kulturne scene, a time i načine djelovanja. Kajkavski umjetnički izričaj profilira se kao (post)moderan i poetički aktualan, no često je nevidljiv i prešućivan unutar korpusa hrvatske književnosti. Komparativno-analitičkom metodom rad detektira oblike suodnošenja relevantnog dijela recentne kajkavske narativne produkcije i prema tradicijskom i prema modernom tipu diskursa.