ABSTRAKT W niniejszym artykule przedstawiono kilka sugestii związanych z interpretacją figurek kobiecych wykonanych w okresie chrześcijańskim (IV-VII po Chr.) w Egipcie. Wydaje się, że były one głównie używane jako przedmioty wotywne, talizmany, amulety o znaczeniu sakralnym, jako wyraz osobistej, indywidualnej pobożności wyrażanej w kulcie. Ich symboliczna forma posiadała swoje podłoże w tradycji egipskiej terakot okresu hellenistycznego, a dokładniej w wyobrażeniach nagich kobiet, poświadczonych już od wczesnego okresu dynastycznego po wczesny okres rzymskiego panowania. Z tego punktu widzenia należy zauważyć, że koncepcję figurek kobiecych z okresu chrześcijańskiego Egiptu można uznać za przykład archaizmu religijnego, zarówno pod względem funkcji, jak i formy, tradycyjnie służących jako narzędzie do komunikacji i otrzymywania błogosławieństwa, wykorzystywanych w lokalnych ośrodkach kultowych Egiptu chrześcijańskiego, gdzie używano ich w obrzędach jako osobiste przedmioty.