This contribution discusses the ways people hold themselves and others accountable for everyday practices of surveillance. It analyses three examples: (1) the “breeching experiments” of the video artist “Surveillance Camera Man,” (2) a “stop and frisk” incident involving a 17‐year‐old boy in Harlem, and (3) the pop‐up windows on websites that ask for users’ consent to use “cookies.” Understanding the relationship between language and securitization, it is argued, requires that we pay attention to the interactional basis of surveillance and the ways rights and responsibilities are negotiated, ratified, challenged, or ignored in the moment‐by‐moment unfolding of communication. Αυτό το άρθρο εξετάζει τους τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι καθιστούν υπεύθυνους αφενός τους ίδιους και αφετέρου τρίτους για καθημερινές πρακτικές παρακολούθησης. Αναλύει τα τρία εξής παραδείγματα: (1) τα “πειράματα παραβίασης” του δημιουργού βίντεο “Surveillance Camera Man,” (2) το περιστατικό κατά το οποίο ακινητοποίησαν κι έκαναν σωματική έρευνα (“stop and frisk”) σ’ ένα 17χρονο αγόρι στο Χάρλεμ, και (3) τα αναδυόμενα παράθυρα σε ιστοσελίδες, με τα οποία ζητείται συγκατάθεση χρηστών για τη χρήση “cookies.” Υποστηρίζεται ότι η κατανόηση της σχέσης μεταξύ της γλώσσας και της ασφαλειοποίησης (securitization) απαιτεί να επιστήσουμε την προσοχή στην επικοινωνιακή βάση της παρακολούθησης, αλλά και στους τρόπους με τους οποίους τα δικαιώματα και οι ευθύνες διαπραγματεύονται, εγκρίνονται, αμφισβητούνται ή αγνοούνται κατά το συνεχές ξετύλιγμα της επικοινωνίας.