Celem artykułu jest ukazanie muzyki rockowej jako narzędzia ewangelizacji. Sobór Watykański II zapoczątkował nową relację środowiska kościelnego ze światem kultury i sztuki. Wspólnota Kościoła, w odpowiedzi na wezwanie do dzieła „nowej ewangelizacji”, podjęła niespotykane dotąd formy apostolstwa, które niejednokrotnie budziły kontrowersje. Jedną z nich jest ewangelizacja poprzez muzykę rockową. Dla jednych taka forma muzyki, prezentująca estetykę daleką od zaleceń zebranych w dokumentach Kościoła Katolickiego, oraz jej ładunek kulturowo-światopoglądowy jednoznacznie dyskwalifikuje ją jako narzędzie ewangelizacji. Dla innych natomiast rock pełni ważną funkcję ewangelizacyjną, gdyż taka forma muzyki stanowi odpowiedź na oczekiwania kultury młodzieżowej. Rock z ewangelicznym przesłaniem staje się pomostem, przez który wspólnota Kościoła może dotrzeć z Dobrą Nowiną do młodego pokolenia, coraz częściej żyjącego poza jego strukturami. W konsekwencji, w ramach klasyfikacji takiej twórczości, używa się określenia „rock chrześcijański”, wskazując na odmienność prezentowanych wartości i przesłania. Fenomen „rocka chrześcijańskiego” ukazuje dwa ważne aspekty. Pierwszy ukazuje, jak radykalną przemianę form muzycznych przechodzi muzyka religijna, aby odpowiedzieć na potrzeby czasu. Z drugiej, że przesłanie Ewangelii realnie wkroczyło w świat muzyki rozrywkowej i zaczęło się nią posługiwać dla osiągnięcia własnych celów. Ujęcie historyczne problemu stanowi inspirację do podjęcia kolejnych badań, np. w wymiarze socjologicznym i kulturowym.