Cilj je ovog teksta pokazati svrhovitost upotrebe hobsovske rezolutivno-kompozitivne metode kao uporišta za analizu povijesti moderne ekonomske misli,a naročito makroekonomije. Najprije se obrazlaže važnost rezolutivno-kompozitivne metode u djelu Daga Strpića. Zatim se pokazuju osnovna obilježja stiliziranih pomaka u paradigmama ekonomske misli (neoklasična ekonomija – kejnzijanska ekonomija – slobodnotržišna paradigma) koji u svjetlu ove reinterpretacije dobivaju strukturu rezolucije-kompozicije-rerezolucije. Nudi se i interpretacija povijesti ekonomske znanosti “nakon Hayeka” kao perioda dominacije kompozitivnog elementa, odnosno kejnzijanskih makroekonomskih koncepata koji se oslanjaju na agregate. Objašnjavaju se neoklasična sinteza i osnovne metodološke dvojbe koje je dugotrajna integracija Keynesa u mainstream pretpostavljala (uključujući izbor između agregata i agregiranih pojedinaca u osnovi konceptualizacije makroekonomije). Problematizacijom tih dvojbi prate se komplementarni odnosi dugog roka, pretpostavljene racionalnosti aktera i optimalnih slobodnotržišnih rezultata. Prikazuje se i stanje znanosti na kraju 20. i početku 21. stoljeća, odnosno Lucasovo metodološko zaoštravanje Friedmanovih ideja, kao i dovršeni oblik tog idejnog sklopa u okviru “teorije realnih poslovnih ciklusa”. Ponovna dominacija rezolutivnog elementa (slobodnotržišna paradigma) koji konstituira ideju samoregulativnog tržišta oko savršeno racionalnog pojedinca dovodi nas u stvarne poteškoće: redukcija na savršeno racionalnog pojedinca (rezolutivni manevar) ne bi smjela konstituirati veću cjelinu kompozitivno ukoliko je ta redukcija nerealistična na način koji dramatično ograničava samu korisnost teorije. Stoga se zaključno otvara i pitanje primjene ovih ideja na predviđanje kriza i formuliranje odgovora na njih. The objective of this text is to demonstrate the plausibility of the use of the Hobbesian resolutiv e compositive method as a base for analysis of the history of modern economic thought, and particularly of macroeconomics. Firstly, the importance of the resolutive-compositive method for the works of Dag Strpić is explained. Secondly, the text shows the basic tenets of stylized shifts in economic paradigms (neoclassical economics – Keynesian economics – free-market paradigm) which are reinterpreted here as resolution-composition- reresolution. An interpretation of the intellectual history “after Hayek” is also offered, focusing on Keynesian macroeconomics based on aggregates. The text then explains neoclassical synthesis and the elementary methodological dilemmas it represented through its long integration of Keynes into the mainstream (including the choice of aggregates or aggregated individuals as the basis of macroeconomics). The text follows the complementary relationship of the effects of long-run analysis, the assumption of rationality and optimal free-market results. The state of the economic mainstream at the end of Lučev, J., Razvoj makroekonomije i rezolutivno-kompozitivna metoda 55 the 20th century and the beginning of the 21st century is then shown – particularly the Lucasian methodological upgrade of Friedman’s ideas and the developed form of this conceptual framework within the Real Business Cycles theory. The renewed dominance of the resolutive element (free-market paradigm) – constituting the idea of a self-regulating market around the perfectly rational individual – leads us into a challenging situation. The reduction to a perfectly rational individual (resolutive maneuver) should not constitute a larger (compositive) whole if such a reduction is unrealistic to an extent that dramatically limits the very usefulness of the theory. Therefore, the conclusion raises the question of applying this idea of predicting crises and formulating responses to them.