U ovom tekstu razmatram Aristotelovu psihologijsku koncepciju značenja. Pokazat ću da u spisu O tumačenju možemo pronaći takvu koncepciju značenja koja omogućuje odgovor na tipične prigovore psihologijskim koncepcijama značenja. Sukladno mojoj interpretaciji zahtijeva se da su misli, a ne mentalne slike, significata naših termina. Naime, mentalne slike mogu biti subjektivna svojstva pojedinog uma u pojedinom vremenskom periodu, međutim, misli kao izomorfne nalike univerzalnog i nužnog aspekta izvanmentalne zbilje pružaju osnovu za intersubjektivnost koja se zahtijeva u adekvatnom objašnjenju značenja. U takvoj interpretaciji referencija nije fiksirana kroz relaciju nalikovanja jer se mentalni sadržaj nereferirajućeg termina također osigurava kroz relaciju nalikovanja između neke misli i dva ili više izvanmentalnih entiteta.