Od pamtivijeka su izbor i upotreba materijala za gradnju bili vezani uz lokalne resurse, pa je kontinuiranje tog principa i u eri novih, industrijski proizvedenih materijala logično podržati i njegovati te uložiti neizbježni napor za stvaranje primjerenog „suživota“ aktualnim raznorodnim materijalima. Tekstura i faktura tih novih materijala ne bi se smjeli likovno referirati na prirodne materijale, odnosno njihova bi pojavnost trebala afirmirati neke sebi svojstvene specifičnosti, inspirirane npr. tehnološkim procesom proizvodnje ili, pak, totalnim, ali još neviđenim “grafičkim” iznenađenjem. Njihov vizualni dojam može biti tek eho, odnosno inspiracija prirodnim dezenom, a nikako oponašanje izvornog uzorka.