W każdej dziedzinie życia może zachodzić proces komponowania, choć z pojęciem kompozycji łączymy przede wszystkim aktywność artystyczną. Komponowanie to działanie, którego celem jest zbudowanie układu o określonym charakterze. W plastyce jest to układ wizualny, a jego cechą jest dążenie do równowagi. Składa się na nią szereg elementów optycznych, między którymi zachodzą skomplikowane zależności. Komponujący dany układ powinien liczyć się tak z potrzebami idei i formy, jak i z tym, że odbiór (w przypadku tego artykułu – obrazu) zależy od wielu czynników związanych ze znaczeniem i wzajemnym oddziaływaniem poszczególnych elementów dzieła. Tematyce analizy obrazów i percepcji wizualnej poświęconych jest wiele różnorodnych badań, z których wypływa wiedza o warunkach postrzegania, mogąca pomóc komponować bardziej świadomie. Metody praktyczne komponowania nie wywodzą się jednak tylko z teorii, kształtują się także wraz z rosnącym doświadczeniem warsztatowym. W tym artykule została podjęta problematyka kompozycji, wskazano jej podstawy, przypomniano opracowania, które – choć czasem już leciwe, wciąż są aktualne. Przybliżano, w zarysie, historię teorii kompozycji. Wymieniono niektóre z elementów łączących prawa widzenia z prawami komponowania. Wskazano także na wybrane wątki wiążące problematykę kompozycji z rozwojem kultury (m.in. z upodobaniem danych epok do określonych schematów, różnicami w podejściu do przekazu artystycznego w zależności od rejonów geograficznych).