Modern culture is organized by the idea of rationalization which extinguishes the feeling of the tragic life that represent not only tragedy as a literary genre or an aesthetical category, but also the insolubility of conflict between the good ones, the contradiction and conflict in regard to the essence of life, the unexplainable arbitrariness of factual circumstances, devastating potential of passions. This very fact shows that tragedy cannot be seen solely as a means of entertainment or a literary genre. If tragedy as an aesthetical category is the artistic expression of tragic experience, it can only be understood in a cultural context that underlies experience. Tragedies are the ethos of human existence. Indeed, ancient tragic dramas are based on the metaphysical suppostion that conflict, contradiction, arbitrariness and uncertainity is implict to both the structue of human beings and to the whole universe Modern kültürün, yalnızca edebi bir tür olarak tragedyayı değil, aynızamanda tutkuların yıkıcı potansiyelini ifade eden trajik yaşam duygusunuortadan kaldıran rasyonelleşme fikrince örgütlendiği tezini temele alan bu yazı,hukuku tragedya ile birlikte düşünmenin oksimonik karakterini tartışmaya açarakhukukun kendi temelleri üstüne bir refleksiyona kapı aralamayı amaçlıyor. Buyazının perspektifinden bu tür bir refleksiyon, cebri düzenin trajik durumlarıdışlayan özgül sosyal tekniği olarak hukuk ile insani yaşamın belli bir açıdansanatsal taklidi olarak tragedya tanımımıza meydan okumakla kalmaz; aynızamanda tragedyanın modern hukukun temelinde yatan ama soğuk hukukmetinleri ve karmaşık kurumsal düzenlemeler ardına gizlenen trajik bir aporia’yıifşa etme potansiyeli taşıdığını gösterebilir.