Czasopisma naukowe są i zapewne pozostaną podstawowym kanałem komunikacji naukowej. W naukach społecznych i humanistycznych nie wyeliminują one jednak ani nie zmarginalizują książek (monografii). Uznając konieczność pomiaru efektów badań naukowych w postaci list i punktów, należy dążyć przynajmniej do osłabienia negatywów zarówno punktozy, jak i impaktozy. Publikowanie w prestiżowych anglojęzycznych międzynarodowych czasopismach jest ważne dla udziału w międzynarodowej nauce, niemniej jednak – zwłaszcza w odniesieniu do nauk humanistycznych i społecznych, dotyczących kultury i społeczeństwa – należy wspierać dobre czasopisma w języku polskim. Brak wyraźnych argumentów za biurokratycznym przypisywaniem dyscyplin naukowych do czasopism na ministerialnej liście, a wielodyscyplinarne czasopisma powinny być wspierane. Otwarty dostęp do czasopism naukowych ma zalety, ale budzi obawy o równość dostępu autorów z mniej zamożnych krajów oraz o jakość. Drapieżne czasopisma, jako zjawisko patologiczne, należy zwalczać wspólnym wysiłkiem środowiska naukowców, wydawców i państwa. Czasopisma naukowe w dziedzinach nauk społecznych i humanistycznych mogłyby przyjmować krótsze, syntetyczne teksty, zważywszy na rolę monografii w tych naukach.