W pierwszej części artykuł omawia obowiązujące w Polsce zasady tworzenia urzędowego wykazu czasopism naukowych. Autor dochodzi do wniosku, że zasady te miały wiele wad. Wśród wniosków de lege ferenda, autor wymienia: 1) wykaz nie może działać retroaktywnie, powinien wywoływać wyłącznie skutki na przyszłość; 2) decyzje o wpisie do wykazu i nadaniu punktów powinny być uzasadniane a uzasadnienia te powinny być publicznie dostępne; 3) decyzje o wpisie do wykazu i nadaniu punktów powinny podlegać kontroli sądowej; 4) wykaz czasopism naukowych nie powinien być sporządzany przez ministerstwo, lecz przez niezależną agencję naukową; 5) wykaz powinien w całości być opracowywany zgodnie z ujednoliconą, transparentną metodologią, w której zasadniczym elementem oceny jest analiza cytowań. W drugiej części artykuł omawia bazy naukowe, które służą do tworzenia rankingów czasopism naukowych. Autor wskazuje, że w odniesieniu do europejskich czasopism prawniczych bazy Web of Science i Scopus mają zbyt ograniczoną zawartość, żeby poprawnie służyć do tego celu. Autor postuluje, żeby tworząc wykaz czasopism z nauk prawnych, w przypadku europejskich czasopism prawniczych uwzględniać dane o cytowaniach z bazy Google Scholar.