Rad istražuje načine prikazivanja ženskih likova u ulozi protivnika u trima popularnim književnim pripovijedima za djecu – u ciklusu Chronicles of Narnia Kronike iz Narnije C. S. Lewisa te u romanima The Witches Vještice Roalda Dahla i The Amber Spyglass Jantarni dalekozor Philipa Pullmana – pozivajući se na teoriju abjekcije Julije Kristeve i na raspravu o čudovišno-ženskom Barbare Creed. I u ciklusu o Narniji i u romanu Vještice, ženski su protivnički likovi pojednostavljeni, stereotipni i negativno okarakterizirani kao zle figure koje prijete stabilnosti dobro organiziranoga društva. Prikazane su kao abjekti koji nejasnima čine granice između života i smrti, ljudskoga i ne-ljudskoga, muškoga i ženskoga. Na kraju obiju pripovijedi čudovišno-žensko se izbacuje, eliminira, a ‘pročišćenje’ donosi olakšanje i osvetničko zadovoljstvo. U Pullmanovoj su knjizi harpije prikazane kao čudovišta s kojima se može razborito razgovarati. Časti ih se kao velikodušne i imenom „Dobrohotna Krila.“ Pa ipak, premda je uočljiv pokušaj ponovnoga uspostavljanja pozitivnoga pojma čudovišno-ženskoga, takvi likovi igraju tek drugorazrednu ulogu koju im nameće simbolički poredak, a stereotip se ipak i dalje održava.