U strujama slovenske vizualne umjetnosti uloga slike u devedesetima prepoznata je kao ambivalentna; štoviše, raspravljalo se i o „smrti slike“ kao okoštalog arhaizma koji nema mnogo zajedničkog sa suvremenom formom digitalno interaktivne kulture. S druge strane, slikarsko je djelo ojačalo svoju relevantnost u relaciji s fluidnim tehnološkim prikazivanjem i mnoštvom prizora. Slikarski proces mlađe generacije slovenskih slikara slijedi tok pluralnosti digitalnih medija u stvaranju tzv. „medijatizirane slike“. Originalnim postupkom reciklaže digitalnih medijskih prikaza u slikarskom djelu interpretira se suvremena vizualna stvarnost i postavlja u društveno-kritički kontekst. Kompleksnost slikarskog polja u kasnim devedesetima stvara i generaciju slikara koja se suprotstavlja nasljeđu digitalne kulture ojačavanjem specifičnih, jedinstvenih karakteristika slikarskog medija, čiji se potencijal prvenstveno izražava kao „smrznuti trenutak“ i haptička materija. Tu reakciju nije potrebno interpretirati kao nastavak modernističke logike, već kao nova istraživanja slikarskog polja kao prostora intimističkih vrijednosti. U članku se ponajprije želi razjasniti pojam heterogenosti slikarske materije postavljajući sljedeće pitanje: kako definirati teritorij slovenskog slikarstva u devedesetima i koje inovativne likovne tvorevine možemo prepoznati u tom periodu.