U ovom se tekstu pokušava analizirati koncept performativne institucije primjenom teorije studija performansa Richarda Schechnera na primjeru Studentskog kulturnog centra (SKC) u Beogradu. Teza je da institucija SKC-a nastaje u svojevrsnom izvo"ackom modusu kao institucijau- pokretu ili institucija-pokret, buduci da izrasta iz studentsko-radnickih protesta 1968. i nastavlja taj pokret/kretanje iznutra, kao kriticki val kulturne proizvodnje potpomognut internacionalnim utjecajem umjetnika, intelektualaca i aktivista. Kroz „kljucaonicu“ projekta Oktobar 75 kao izjavno-kriticke kontraizložbe sagledava se jedno od brojnih lica SKC-a koja su kohabitirala unutar njegovih propustljivih i pomicnih (institucionalnih) zidova – lice kritike jugoslavenske socijalisticke države s lijevih, marksistickih pozicija, izražene tautološkim sloganom boriti se protiv socijalizma socijalizmom. Teza autorice jest da performativnost institucije SKC-a možemo tražiti u zbroju svih njezinih otklona od klasicne nacionalne welfare-state institucije kao izraza moci i cuvatelja kanona. Performativnost bi ovdje znacila „kretanje preko“ svih onih dualizama koje je prostor SKC-a u sebi sažimao kao pokret-institucija, samoorganizacija-institucija, kritika-institucija; performativnost se pojavljuje upravo kao „supstancija“ koja nagriza cvrstocu zidova, zatvorenost, izoliranost i samodovoljnost jednog klasicnog institucionalnog prostora u odnosu na svakodnevni život i društvenost „odozdo“.