Rad se bavi pitanjima teorije saznanja u okviru dijalektičkog materijalizma sa ciljem da se predstave materijalistički osnovi za jednu teoriju saznanja koja bi trebala da pokaže put za filozofsko stapanje sa naučnim analizama kako bi se dovršilo sa starim idealističkim postavkama koje se tiču mogućnosti saznanja. Rad predstavlja dvije faze razvoja ove teorije u radovima Marksa i Engelsa čiji je cilj bio da pokažu da je saznanje posrednik između neznanja i znanja, te da se kroz praktičnu djelatnost saznajni proces samodokazuje, a kroz fragmentiranost, istoričnost i društvenost znanja usavršava. Takođe, cilj rada je da pokaže razliku između vjerovanja, predpostavljanja i znanja, te kako čovjekova fragmentiranost spoznaje ga čak i kroz ispravnu analizu može dovoditi do grešaka u zaključivanju, koje u dijalektičkom odnosu sa drugim ljudima i svijetom ispravlja i ponovo se vraća na put napretka. Mogućnost spoznaje leži u praktičnom djelovanju, a mehanizam spoznaje svojstven je čovjeku kao biološkoj jedinici i zadatak je nauke da ovaj mehanizam izuči.