Artykuł, odnosząc się do deficytów polskiej edukacji dorosłych w środowiskach wiejskich, skupia się wokół kwestii (znikomego) wsparcia ze strony polskiej andragogiki dla rozwoju procesów uczenia się – nauczania mieszkańców wsi. Problematyka edukacji na wsi, choć specyficzna i nieprzystająca do rzeczywistości społecznej, gospodarczej i kulturowej polskich miast, jest marginalizowana zarówno przez politykę oświatową, jak i środowiska andragogiczne. Autorka, dokonując wtórnej analizy raportów, literatury przedmiotu, w tym także świadczącej o tendencjach rozwojowych innych dyscyplin naukowych, wspomagających rozwój regionów wiejskich, próbuje odsłonić zadania, którymi niezwłocznie winna zająć się andragogika wsi, współcześnie nierozpoznawalna w obrębie nauk pedagogicznych.