Ovaj rad analizira Mohamedu uld Slahijev Dnevnik iz Gvantanama kao primjer tekstualnog otpora kroz životni narativ, najprije ukazujući na neke od ključnih odlika latinoameričkog testimonia koje je moguće uočiti u Slahijevom Dnevniku, među kojima je i tipično postkolonijalna politička agenda gradnje otpora kroz interpolaciju neknjiževnih i subalternih glasova u sferu književnog predstavljanja, ali i transformacije znakova imperijalne dominacije u pedagoške podsjetnike na dramatičnu borbu za značenje na nivou teksta, najvidljiviju u cenzorskim intervencijama u tekstu Slahijevog Dnevnika. Osnovni značaj narativa poput Slahijevog prepoznajem u njegovom kompleksnom predstavljanju odnosa između povinovanja i otpora, kao i dramatičnosti procesa transformacije utamničenog subjekta, izloženog različitim oblicima torture i isljeđivanja, u aktivnog činioca sopstvenog narativa. Testimonijalni narativ u datom kontekstu predstavlja čin otpora kroz transformaciju pripovjedačkog subjekta iz pasivnog i nijemog recipijenta u aktivnog činioca i tumača okolnosti u kojima se nalazi, ali i širih političkih okolnosti koje su dovele do njegovog zatvaranja.