Profesja nauczyciela wymaga nieustannego doskonalenia się, zdobywania wiedzy, ale także pracy nad własnym rozwojem. Nauczyciel nie może zatrzymać się w miejscu. Należy zgodzić się z Robertem Kwaśnicą, że nauczyciela trzeba wspierać w jego rozwoju, bowiem to on oddziałuje na wychowanków całym swoim życiem. Skoro nauczyciele to osoby obarczone wyjątkową odpowiedzialnością za edukację młodych pokoleń – a tym samym za kształtowanie przyszłości – to zawód ten powinni wykonywać najlepsi z najlepszych. Nierzadko też, jak o tym świadczą m.in. zebrane w niniejszym numerze teksty, możemy takie osoby wskazać. Paradoks polega jedynie na tym, że dostęp do tego zawodu mają praktycznie wszyscy, ponieważ „wymóg posiadania wykształcenia wyższego nie jest rzeczywistą barierą, a cechy osobowości nie są w żaden sposób identyfikowane”. Cóż zatem zrobić? Jak zmienić system kształcenia nauczycieli? Jakie wymagania stawiać kandydatom do tego zawodu? Jak zapewnić instytucjom oświatowym napływ kadr, które za życiowe motto przyjmą ignacjańską zasadę magis – sięgania po to, co więcej, wyżej?