Published in 1788, in Stralsund and Berlin, the fifth part of the anthology of Italian classics, containing a selection of the main prose works of leading representatives of Italian literature. This ...volume contains a continuation (day 3 - 6) of the Dekameron (Il Decamerone, from Greek deka hemeron, ten days) - masterpiece of the literary Renaissance Italian writer Giovanni Boccaccia (1313-1375), written in Italian, probably in 1349-1353, and first published in print around 1470. Giovanni Boccaccio, by his father’s will, studied law in Naples, which he did not finish, giving himself to social life in the circles of the local aristocracy. At that time he made contacts with lovers of antiquity, devoted himself to his own literary studies, read a lot, mainly in Greek. He especially loved Tacitus and Livius. After his father’s death, he settled permanently in Florence, where he hosted Francesco Petrarka, with whom he was connected for many years by the bonds of friendship. At the end of his life, he devoted himself mainly to writing encyclopedic works in Latin. He left behind a huge output, which consists of epic poems, love novels and poems. Fascinated by Dante’s work, he wrote the biography Żywot Dantego (Żywot Dantego) and a commentary on his Hell (Hell) - part of the Divine Comedy. Undoubtedly, the most outstanding work of Boccaccia is Dekameron. It is a collection of 100 novels, which in 10 days in 1348 tells each other to kill time a group of 10 Florentines who took refuge from the plague near Florence. Novels are a description of customs in the era of the Italian Renaissance, giving expression on the one hand to a lush life, full of love, erotic adventures and human sensuality, on the other hand expressing admiration for intelligence, the efficiency of the human mind, sharpness and cunning. The main motif of short stories is the widely interpreted concept of love: marital love - extramarital, sensual - platonic, tragic - idyllic. The heroes of Dekameron represent all social groups. There are kings and princes on a par with service, officials, judges, merchants, knights, marginal people, a philosopher in love, etc. These novels can be divided into 6 thematic groups: condemnation of the vises of mighty people, such as stupidity, stinginess, debacle (Day I), fate (Days II and III), love (Days IV and V), praise of the intellect, cunning, wit (Days VI, VII and VII) VIII), intertwined threads from previous groups (Day IX) and the triumph of virtue (Day X). After two weeks in a suburban villa, the heroes return to Florence, where the plague is probably still raging. However, the further fate of the ten narrators is not described. They are spreading like viewers after the screening, each in their own direction. The aim of Boccaccia was to repaint human life in its most important aspects, and at the same time to convey to the reader moral norms adopted by the Florentine patrician: approval of “chivalry,” recognition of economy and bourgeois common sense, praise of intelligence and cunning, combined with merciless mockery of naivety, stupidity, etc. Although historical truth is treated with a pinch of salt, it deserves attention to the colorful, rich language of narration, thanks to which Boccaccio is considered the father of Italian prose. In 1559 Dekameron was placed in the index of forbidden books (Latin Index librorum prohibitorum or Index Expurgatorius).
Wydana w 1788 roku, w Stralsundzie i Berlinie, piąta część antologii klasyki włoskiej, zawierająca wybór głównych dzieł prozatorskich czołowych przedstawicieli literatury włoskiej. Niniejszy tom zawiera kontynuację (dzień 3 - 6) “Dekameronu” (Il Decamerone, z greki deka hemeron, dziesięć dni) - arcydzieła literackiego renesansowego pisarza włoskiego Giovanniego Boccaccia (1313-1375), napisanego w języku włoskim, prawdopodobnie w latach 1349-1353, a po raz pierwszy wydanego drukiem ok. 1470 roku. Giovanni Boccaccio, z woli ojca studiował w Neapolu prawo, którego jednak nie ukończył, oddając się życiu towarzyskiemu w kręgach miejscowej arystokracji. W tym czasie nawiązał kontakty z miłośnikami starożytności, poświęcił się własnym studiom literackim, wiele czytał, głównie po grecku. . Szczególnie umiłował sobie Tacyta i Liwiusza. Po śmierci ojca osiadł na stałe we Florencji, gdzie gościł Francesco Petrarkę, z którym przez wiele lat łączyły go więzy przyjaźni. Pod koniec życia poświęcił się głównie pisaniu po łacinie dzieł encyklopedycznych. Pozostawił po sobie ogromny dorobek, na który składają się poematy epickie, powieści miłosne oraz wiersze. Zafascynowany twórczością Dantego, napisał biografię „Żywot Dantego” oraz komentarz do jego „Piekła” - części „Boskiej Komedii”. Niewątpliwie najwybitniejszym dziełem Boccaccia jest Dekameron. Jest to zbiór 100 nowel, które w ciągu 10 dni w roku 1348 opowiada sobie dla zabicia czasu grupa 10 florentyńczyków, którzy schronili się przed zarazą w okolicach Florencji. Nowele stanowią opis obyczajów w epoce włoskiego renesansu, dając wyraz z jednej strony bujnemu życiu, pełnemu miłości, przygód erotycznych i ludzkiej zmysłowości, z drugiej zaś strony wyrażając podziw dla inteligencji, sprawności umysłu ludzkiego, bystrości i sprytu. Głównym motywem opowiadań jest szeroko interpretowane pojęcie miłości: miłość małżeńska - pozamałżeńska, zmysłowa - platoniczna, tragiczna - idylliczna. Bohaterowie Dekameronu reprezentują wszystkie grupy społeczne. Są tu królowie i książęta na równi ze służbą, urzędnicy, sędziowie, kupcy, rycerze, ludzie marginesu, zakochany filozof etc. Nowele te można podzielić na 6 grup tematycznych: potępienie przywar ludzi możnych, takich jak głupota, skąpstwo, rozpusta, obłuda (Dzień I), zrządzenia losu (Dni II i III), miłość (Dni IV i V), pochwała intelektu, przebiegłości, dowcipu (Dni VI, VII i VIII), splecione z sobą wątki z grup poprzednich (Dzień IX) oraz triumf cnoty (Dzień X). Po dwóch tygodniach pobytu w podmiejskiej willi bohaterowie wracają do Florencji, gdzie prawdopodobnie szaleje jeszcze dżuma. Dalsze losy dziesięciorga narratorów nie są jednak opisane. Rozchodzą się oni jak widzowie po zakończonym seansie, każdy w swoją stronę. Celem Boccaccia było odmalowanie życia ludzkiego w jego najważniejszych aspektach, a jednocześnie przekazanie czytelnikowi norm moralnych, przyjętych przez florencki patrycjat: aprobata „rycerskości”, uznanie dla gospodarności i mieszczańskiego zdrowego rozsądku, pochwała inteligencji i sprytu, połączona z bezlitosną kpiną z naiwności, głupoty etc. Choć prawda historyczna jest w utworze traktowana z przymrużeniem oka to na uwagę zasługuje barwny, przebogaty język narracji, dzięki któremu Boccaccio uchodzi za ojca włoskiej prozy. W 1559 r. „Dekameron” umieszczony został w indeksie ksiąg zakazanych (łac.Index librorum prohibitorum lub Index Expurgatorius).
Released in 1788, in Stralsund and Berlin, the fourth part of the anthology of Italian classics, containing a selection of the main prose works of leading representatives of Italian literature. This ...volume contains the first two parts of Dekameron (Il Decamerone, from Greek deka hemeron, ten days) - the masterpiece of Italian Renaissance writer Giovanni Boccaccia (1313-1375), written in Italian, probably in 1349-1353, and first published in print around 1470. Giovanni Boccaccio, by his father’s will, studied law in Naples, which he did not finish, giving himself to social life in the circles of the local aristocracy. At that time he made contacts with lovers of antiquity, devoted himself to his own literary studies, read a lot, mainly in Greek. He especially loved Tacitus and Livius. After his father’s death, he settled permanently in Florence, where he hosted Francesco Petrarka, with whom he was connected for many years by the bonds of friendship. At the end of his life, he devoted himself mainly to writing encyclopedic works in Latin. He left behind a huge output, which consists of epic poems, love novels and poems. Fascinated by Dante’s work, he wrote the biography Żywot Dantego (Żywot Dantego) and a commentary on his Hell (Hell) - part of the Divine Comedy. Undoubtedly, the most outstanding work of Boccaccia is Dekameron. It is a collection of 100 novels, which in 10 days in 1348 tells each other to kill time a group of 10 Florentines who took refuge from the plague near Florence. Novels are a description of customs in the era of the Italian Renaissance, giving expression on the one hand to a lush life, full of love, erotic adventures and human sensuality, on the other hand expressing admiration for intelligence, the efficiency of the human mind, sharpness and cunning. The main motif of short stories is the widely interpreted concept of love: marital love - extramarital, sensual - platonic, tragic - idyllic. The heroes of Dekameron represent all social groups. There are kings and princes on a par with service, officials, judges, merchants, knights, marginal people, a philosopher in love, etc. These novels can be divided into 6 thematic groups: condemnation of the vises of mighty people, such as stupidity, stinginess, debacle (Day I), fate (Days II and III), love (Days IV and V), praise of the intellect, cunning, wit (Days VI, VII and VII) VIII), intertwined threads from previous groups (Day IX) and the triumph of virtue (Day X). After two weeks in a suburban villa, the heroes return to Florence, where the plague is probably still raging. However, the further fate of the ten narrators is not described. They are spreading like viewers after the screening, each in their own direction. The aim of Boccaccia was to repaint human life in its most important aspects, and at the same time to convey to the reader moral norms adopted by the Florentine patrician: approval of “chivalry,” recognition of economy and bourgeois common sense, praise of intelligence and cunning, combined with merciless mockery of naivety, stupidity, etc. Although historical truth is treated with a pinch of salt, it deserves attention to the colorful, rich language of narration, thanks to which Boccaccio is considered the father of Italian prose. In 1559 Dekameron was placed in the index of forbidden books (Latin Index librorum prohibitorum or Index Expurgatorius). This volume also contains a brief description of Giovanni Boccaccia’s life, along with various information about him and his works.
Wydana w 1788 roku, w Stralsundzie i Berlinie, czwarta część antologii klasyki włoskiej, zawierająca wybór głównych dzieł prozatorskich czołowych przedstawicieli literatury włoskiej. Niniejszy tom zawiera dwie pierwsze części “Dekameronu” (Il Decamerone, z greki deka hemeron, dziesięć dni) - arcydzieła literackiego renesansowego pisarza włoskiego Giovanniego Boccaccia (1313-1375), napisanego w języku włoskim, prawdopodobnie w latach 1349-1353, a po raz pierwszy wydanego drukiem ok. 1470 roku. Giovanni Boccaccio, z woli ojca studiował w Neapolu prawo, którego jednak nie ukończył, oddając się życiu towarzyskiemu w kręgach miejscowej arystokracji. W tym czasie nawiązał kontakty z miłośnikami starożytności, poświęcił się własnym studiom literackim, wiele czytał, głównie po grecku. Szczególnie umiłował sobie Tacyta i Liwiusza. Po śmierci ojca osiadł na stałe we Florencji, gdzie gościł Francesco Petrarkę, z którym przez wiele lat łączyły go więzy przyjaźni. Pod koniec życia poświęcił się głównie pisaniu po łacinie dzieł encyklopedycznych. Pozostawił po sobie ogromny dorobek, na który składają się poematy epickie, powieści miłosne oraz wiersze. Zafascynowany twórczością Dantego, napisał biografię „Żywot Dantego” oraz komentarz do jego „Piekła” - części „Boskiej Komedii”. Niewątpliwie najwybitniejszym dziełem Boccaccia jest Dekameron. Jest to zbiór 100 nowel, które w ciągu 10 dni w roku 1348 opowiada sobie dla zabicia czasu grupa 10 florentyńczyków, którzy schronili się przed zarazą w okolicach Florencji. Nowele stanowią opis obyczajów w epoce włoskiego renesansu, dając wyraz z jednej strony bujnemu życiu, pełnemu miłości, przygód erotycznych i ludzkiej zmysłowości, z drugiej zaś strony wyrażając podziw dla inteligencji, sprawności umysłu ludzkiego, bystrości i sprytu. Głównym motywem opowiadań jest szeroko interpretowane pojęcie miłości: miłość małżeńska - pozamałżeńska, zmysłowa - platoniczna, tragiczna - idylliczna. Bohaterowie Dekameronu reprezentują wszystkie grupy społeczne. Są tu królowie i książęta na równi ze służbą, urzędnicy, sędziowie, kupcy, rycerze, ludzie marginesu, zakochany filozof etc. Nowele te można podzielić na 6 grup tematycznych: potępienie przywar ludzi możnych, takich jak głupota, skąpstwo, rozpusta, obłuda (Dzień I), zrządzenia losu (Dni II i III), miłość (Dni IV i V), pochwała intelektu, przebiegłości, dowcipu (Dni VI, VII i VIII), splecione z sobą wątki z grup poprzednich (Dzień IX) oraz triumf cnoty (Dzień X). Po dwóch tygodniach pobytu w podmiejskiej willi bohaterowie wracają do Florencji, gdzie prawdopodobnie szaleje jeszcze dżuma. Dalsze losy dziesięciorga narratorów nie są jednak opisane. Rozchodzą się oni jak widzowie po zakończonym seansie, każdy w swoją stronę. Celem Boccaccia było odmalowanie życia ludzkiego w jego najważniejszych aspektach, a jednocześnie przekazanie czytelnikowi norm moralnych, przyjętych przez florencki patrycjat: aprobata „rycerskości”, uznanie dla gospodarności i mieszczańskiego zdrowego rozsądku, pochwała inteligencji i sprytu, połączona z bezlitosną kpiną z naiwności, głupoty etc. Choć prawda historyczna jest w utworze traktowana z przymrużeniem oka to na uwagę zasługuje barwny, przebogaty język narracji, dzięki któremu Boccaccio uchodzi za ojca włoskiej prozy. W 1559 r. „Dekameron” umieszczony został w indeksie ksiąg zakazanych (łac.Index librorum prohibitorum lub Index Expurgatorius). Niniejszy tom zawiera również krótki opis życia Giovanniego Boccaccia, wraz z różnymi informacjami o nim i jego dziełach.
Wydana w 1789 roku, w Stralsundzie i Berlinie, szósta część antologii klasyki włoskiej, zawierająca wybór głównych dzieł prozatorskich czołowych przedstawicieli literatury włoskiej. Niniejszy tom ...zawiera kontynuacje dwóch arcydzieł renesansowej literatury włoskiej. Pierwsza w kolejności jest kontynuacja (dzień 7 - 10) “Dekameronu” (Il Decamerone, z greki deka hemeron, dziesięć dni) - arcydzieła Giovanniego Boccaccia (1313-1375), napisanego w języku włoskim, prawdopodobnie w latach 1349-1353, a po raz pierwszy wydanego drukiem ok. 1470 roku. Boccaccio, z woli ojca studiował w Neapolu prawo, którego jednak nie ukończył, oddając się życiu towarzyskiemu w kręgach miejscowej arystokracji. W tym czasie nawiązał kontakty z miłośnikami starożytności, poświęcił się własnym studiom literackim, wiele czytał, głównie po grecku. Szczególnie umiłował sobie Tacyta i Liwiusza. Po śmierci ojca osiadł na stałe we Florencji, gdzie gościł Francesco Petrarkę, z którym przez wiele lat łączyły go więzy przyjaźni. Pozostawił po sobie ogromny dorobek, na który składają się poematy epickie, powieści miłosne oraz wiersze. Zafascynowany twórczością Dantego, napisał „Żywot Dantego” oraz komentarz do jego „Piekła” - części „Boskiej Komedii”. Niewątpliwie najwybitniejszym dziełem Boccaccia jest Dekameron. Jest to zbiór 100 nowel, które w ciągu 10 dni w roku 1348 opowiada sobie dla zabicia czasu grupa 10 florentyńczyków, którzy schronili się przed zarazą w okolicach Florencji. Nowele stanowią opis obyczajów w epoce włoskiego renesansu, dając wyraz z jednej strony bujnemu życiu, pełnemu miłości, przygód erotycznych i ludzkiej zmysłowości, z drugiej zaś strony wyrażając podziw dla inteligencji, sprawności umysłu ludzkiego, bystrości i sprytu. Głównym motywem opowiadań jest szeroko interpretowane pojęcie miłości. Bohaterowie Dekameronu reprezentują wszystkie grupy społeczne. Nowele te można podzielić na 6 grup tematycznych: potępienie przywar ludzi możnych, takich jak głupota, skąpstwo, rozpusta, obłuda (Dzień I), zrządzenia losu (Dni II i III), miłość (Dni IV i V), pochwała intelektu, przebiegłości, dowcipu (Dni VI, VII i VIII), splecione z sobą wątki z grup poprzednich (Dzień IX) oraz triumf cnoty (Dzień X). Po dwóch tygodniach pobytu w podmiejskiej willi bohaterowie wracają do Florencji, gdzie prawdopodobnie szaleje jeszcze dżuma. Dalsze losy dziesięciorga narratorów nie są jednak opisane. Rozchodzą się oni jak widzowie po zakończonym seansie, każdy w swoją stronę. Celem Boccaccia było odmalowanie życia ludzkiego w jego najważniejszych aspektach, a jednocześnie przekazanie czytelnikowi norm moralnych, przyjętych przez florencki patrycjat: aprobata „rycerskości”, uznanie dla gospodarności i mieszczańskiego zdrowego rozsądku, pochwała inteligencji i sprytu, połączona z bezlitosną kpiną z naiwności, głupoty etc. Choć prawda historyczna jest w utworze traktowana z przymrużeniem oka to na uwagę zasługuje barwny, przebogaty język narracji, dzięki któremu Boccaccio uchodzi za ojca włoskiej prozy. W 1559 r. „Dekameron” umieszczony został w indeksie ksiąg zakazanych (łac.Index librorum prohibitorum lub Index Expurgatorius). Tom wieńczy ostania, ósma księga wybitnego w dziedzinie historiografii, dzieła zatytułowanego „Historie florenckie" (Istorie Fiorentini), którego autorem jest renesansowy polityk florencki, myśliciel, dyplomata, pisarz polityczny, dramaturg, historyk i teoretyk polityki Niccolò di Bernardo dei Machiavelli (1469-1527). Wcześniejsze księgi opublikowane zostały w drugiej i trzeciej części antologii. „Historie florenckie”, powstałe w latach 1520 – 1525 opisują dzieje Italii od upadku Cesarstwa Rzymskiego, ze szczególnym naciskiem na historię Florencji i jej wewnętrzne konflikty społeczne. Wartość „Historii florenckich" nie polega na rejestrowaniu faktów historycznych, lecz na ich interpretacji i wyciągnięciu z nich politycznych wniosków. W 1559 roku również pisma Machiavellego znalazły się na kościelnym indeksie ksiąg zakazanych.
Published in 1789, in Stralsund and Berlin, the sixth part of the anthology of Italian classics, containing a selection of the main prose works of leading representatives of Italian literature. This volume contains the continuation of two masterpieces of Renaissance Italian literature. First in order is the continuation (day 7 - 10) of “Dekameron” (Il Decamerone, with Greek deka hemeron, ten days) - masterpieces of Giovanni Boccaccia (1313-1375), written in Italian, probably in 1349-1353, and for the first time published in print around 1470. Boccaccio, by his father’s will, studied law in Naples, which he did not complete, devoting himself to social life in the circles of the local aristocracy. At that time he made contacts with lovers of antiquity, devoted himself to his own literary studies, read a lot, mainly in Greek. He especially loved Tacitus and Livius. After his father’s death, he settled permanently in Florence, where he hosted Francesco Petrarka, with whom he was connected for many years by the bonds of friendship. He left behind a huge output, which consists of epic poems, love novels and poems. Fascinated by Dante’s work, he wrote The Life of Dante and a commentary on his Hell - part of the Divine Comedy. Undoubtedly, the most outstanding work of Boccaccia is Dekameron. It is a collection of 100 novels, which in 10 days in 1348 tells each other to kill time a group of 10 Florentines who took refuge from the plague near Florence. Novels are a description of customs in the Italian Renaissance, giving expression on the one hand to a lush life, full of love, erotic adventures and human sensuality, on the other hand expressing admiration for intelligence, the efficiency of the human mind, sharpness and cunning. The main motif of short stories is the widely interpreted concept of love. The heroes of Dekameron represent all social groups. These novels can be divided into 6 thematic groups: condemnation of the vises of mighty people, such as stupidity, stinginess, debacle (Day I), fate (Days II and III), love (Days IV and V), praise of the intellect, cunning, wit (Days VI, VII and VII) VIII), intertwined threads from previous groups (Day IX) and the triumph of virtue (Day X). After two weeks in a suburban villa, the heroes return to Florence, where the plague is probably still raging. However, the further fate of the ten narrators is not described. They are spreading like viewers after the screening, each in their own direction. The aim of Boccaccia was to repaint human life in its most important aspects, and at the same time to convey to the reader moral norms adopted by the Florentine patrician: approval of “chivalry,” recognition of economy and bourgeois common sense, praise of intelligence and cunning, combined with merciless mockery of naivety, stupidity, etc. Although historical truth is treated with a pinch of salt, it deserves attention to the colorful, rich language of narration, thanks to which Boccaccio is considered the father of Italian prose. In 1559 Dekameron was placed in the index of forbidden books (Latin Index librorum prohibitorum or Index Expurgatorius). The volume crowns the last, the eighth book eminent in historiography, a work titled “Florentine Stories” (Istorie Fiorentini), written by the Renaissance Florentine politician, thinker, diplomat, political writer, playwright, historian and political theoretician Niccolò di Bernardo dei Machiavelli (1469-1527). Earlier books were published in the second and third part of the anthology. ' In 1559 also Machiavelli’s writings were included in the church index of forbidden books.
