Greeks, Etruscans and Romans played extremely important role in the development of the later European civilization. They lived together on Apennine Peninsula for about 1,200 years. Greeks were ...foreigners that colonized southern Italy. Etruscans were either colonists or autochthonous people, although, the question of their origin is still being discussed among scholars. Romans sprung from Latium, central Italy. During their common history Romans spread their rule wider than the Mediterranean, covering the area from British islands to Persia, and from Carpathian Alps to the African deserts. The history and culture of Greeks, Etruscans, and Romans were deeply interwoven, although the ethnic compositions and languages were completely different. Greek and Latin language became elementary for European culture, while Etruscan language, except for a certain bulk of onomastic treasure, is almost unknown. Thus, in spite of long and great scholarly efforts, the origin and character of Etruscan civilisation is vaguely known. However, what is known of Etruscan culture is vital and exist ever still. Thus, from our contemporary position, studying these nations is still worth of our time.
Podrijetlo Etruščana Agostini, Paolo
Migracijske i etničke teme,
06/2000, Volume:
16, Issue:
1-2
Paper
Open access
U razdoblju humanizma napredovale su povijesne znanosti te epigrafska i arheološka istraživanja. Tada je bio učinjen i prvi korak u pogledu teorije o podrijetlu Etruščana. Međutim, više-manje ...znanstveni pristup pitanju podrijetla pojavio se tek u 18. stoljeću, i zatim krenuo u tri smjera. Prema jednoj teoriji, Etruščani su istočnog podrijetla, prema drugoj potekli su sa sjevera, a prema trećoj oni su starosjedilački narod Italije. Prva se teorija temelji na tradiciji iz vremena Herodota, koji je govorio o seobi jedne skupine Lidijaca pod vodstvom Tirena, sina kralja Atisa. Iako su moderni kritičari odbacili tu zamisao, našla je potvrdu u epigrafskoj građi s otoka Lemna, nedaleko od nekadašnje lidijske obale. Pismo i stanoviti jezični sadržaji u epigrafu s Lemna vrlo su slični jeziku Etruščana. Drugi su povjesničari, ukazujući na veliku količinu predmeta istočnoga podrijetla i uopće istočnih kulturnih utjecaja, pogotovo u VII. i VI. stoljeću prije n.e., snažno poduprli ideju o istočnom podrijetlu. Prema njihovu mišljenju, takva se količina istočnih kulturnih sadržaja može objasniti jedino masovnom migracijom s istoka. Druga je teorija, polazeći od arheoloških istraživanja paleoetnologa Luigija Pigorinija, pretpostavila da su Etruščani i italski narodi stigli u migraciji sa sjevera. Smatralo se da su ti ljudi prenijeli obred kremacije u Italiju, koji je djelomično zamijenio inhumaciju. Prema toj teoriji, koja nije naišla na veliku potporu, etruščanski je element povezan s kulturom Villanove. Čini se da je treća teorija, starosjedilačka, koju je odavno iznio Dionizije iz Halikarnasa, postala dosljednija nakon pojave novih jezičnih studija koje su težile dokazati postojanje predindoeuropskoga jezičnog sloja. Taj su sloj jezikoslovci nazvali »tirenskim«, smatrajući da je bio stariji od italskih narječja indoevropske porodice. Prema tome, Etruščani su navodno potekli iz spoja kulturnih i etničkih elemenata iz ranijeg sloja i iz superponiranih slojeva iz brončanoga doba. S tim u vezi Massimo Pallottino ističe potrebu izbjegavanja shematskih pojednostavljenja složena problema. Prema njemu, etruščanski narod oblikovao se u Etruriji. Tijekom tog procesa važnu je ulogu odigrala kulturna i trgovačka razmjena s putnicima iz Egeje koji su stizali privučeni rudnim bogatstvom otoka Elbe, Rudonosnih brda (Colline Metallifere) i Planina Tolfe (Monti di Tolfa). Istočna obilježja, prema Pallottinu, posljedica su kulturnih prinosa koji su proželi etruščansku kulturu. I autor članka, poput Pallottina, smatra da se složeni kulturni i jezični sklop Etruščana može objasniti jedino kao posljedica više čimbenika, uključujući i vjerojatnu amalgamaciju većega broja naroda i skupina naroda koji su govorili različite jezike i ostavili svoje utjecaje u etruščanskim običajima i epigrafima.
EL NOMBRE DE SERVIO TULIO Martínez-Pinna, Jorge
Revue de Philologie de Littérature et d'Histoire Anciennes,
01/2020, Volume:
94, Issue:
1
Journal Article
Este artículo trata sobre le nombre de Servio Tulio, rey de Roma. Una relación con el término latino seruus y también una procedencia etrusca parecen poco admisibles. Por el contrario, el análisis ...del nombre denuncia el origen latino del personaje y su pertenencia a un nivel social superior.
Se presenta un fragmento de espada de tipo itálico encontrado al norte de la provincia de Castelló. Corresponde tipológicamente al grupo Pontecagnano-Cumas-Terni, fechado en el siglo IX a. C. El ...trabajo discute también otras espadas de tipo itálico que han sido tradicionalmente atribuidas a Bétera, así como otros hallazgos del mismo tipo y cronología tipológica próxima a la de la espada de Polpis. Este fragmento es el testimonio itálico metálico más antiguo encontrado en la península ibérica, aunque no puede aceptarse que llegara a la península en el siglo IX a. C. sino en el siglo VII-VI a. C. Esa afirmación se basa en las relaciones entre las dimensiones del fragmento, su estado de conservación y especialmente su desgaste acorde con el de los demás objetos recuperados en el lugar de hallazgo. El estudio propone que se importó como tal fragmento sin formar parte de una espada completa rota en la península. Quizás sea una evidencia más a relacionar con el fenómeno launaciense, cuyo límite más occidental es justamente el área de donde procede el fragmento.
I dadi di Vulci, che recano incisi sulle facce i primi sei numeri etruschi scritti in lettere, sono un documento capitale, conservato a Parigi nel Cabinet des Médailles. Di recente è apparsa nuova ...documentazione su questi oggetti. I disegni furono realizzati su richiesta del duca di Luynes, che li aveva acquistati dopo la loro scoperta nel 1848. I dadi erano allora intatti, mentre il loro stato attuale, del quale le più recenti pubblicazioni non tengono conto, è molto misero. Queste pubblicazioni riportano anche disegni sui quali la disposizione delle iscrizioni sulle facce è inesatta.
La parola tezan ha un ruolo fondamentale nell’architettura del testo del Cippo di Perugia. Malgrado ciò, le generali difficoltà che si riscontrano nell’analisi di iscrizioni etrusche, unite alla ...complessità evidente di un testo lungo come quello del Cippo, rendono l’interpretazione di tezan tutt’altro che agevole. Una rassegna critica delle altre attestazioni di tezan può fornire ulteriori elementi alla ricerca e permettere di avere un quadro più completo delle informazioni, utile anche per verificare in via preliminare la verosimiglianza delle varie ipotesi di interpretazione che nel tempo sono state proposte.
Sullo scorcio del XIX secolo, la nascita del Museo Topografico dell’Etruria vede esposti a Firenze anche diversi materiali provenienti da Vulci e dal suo territorio, in parte provenienti dalla ...raccolta appartenuta alla famiglia Campanari di Tuscania. Le sculture in nenfro, databili tra la fine del VII sec. a.C. e l’età ellenistica, dapprima erano esposte all’interno della sala XIV Volcentani e successivamente nella sala XIX, Volcentani, Statonenses, Cosani, ed in parte furono poi visibili anche nel giardino del museo. I documenti presenti nell’Archivio Storico del Museo Archeologico Nazionale di Firenze, contenenti la corrispondenza tra l’allora direttore del museo Luigi Adriano Milani e Giuseppe Cerasa, Ispettore Onorario per i Comuni di Toscanella, Arlena e Cellere, suo referente sul territorio, hanno permesso di ricostruire le vicende relative all’acquisto dei materiali, prima del loro arrivo a Firenze.
PDF
