Rad istražuje medijsko praćenje djelovanja Srpske pravoslavne opšte gimnazije “Kantakuzina Katarina Branković” u Zagrebu i načine na koji se različiti akteri u društvu odnose prema njoj. Autor brani tezu kako su u kontekstu ontološke nesigurnosti unutar poslijeratne srpske zajednice u Hrvatskoj, osnivači gimnazije kroz politiku otvorenosti za interakciju i istovremenog hotimičnog opreza u odnosu na potencijalno društveno osjetljiva pitanja nastojali mijenjati dominantne obrasce doživljaja srpske zajednice i Srpske pravoslavne crkve u Hrvatskoj. Istraživanje pokazuje kako je taj pristup ostvario značajan uspjeh što je vidljivo u načinu na koji politički subjekti s različitim društvenim pogledima i političkim ciljevima grade pozitivan odnos prema školi i nastoje je koristiti i za izmjenu dominantne slike o sebi. Autor ipak zaključuje kako zamor ili osjećaj postignutog maksimuma može dovesti i do novog oblika ontološkog rizika kroz iskustvo manjinskog stresa i sukoba imperativa osiguranja prepoznatljivosti stalne apolitičnosti škole i često jasnih političkih stavova Crkve. Glasnije i prepoznatljivije djelovanje škole u vezi sa različitim pitanjima o kojima ne postoji širi društveni konsenzus (što je nominalno svačija sloboda u pluralnom i demokratskom društvu) tada bi lako mogao ugroziti pozitivan odnos većinske zajednice i elita prema školi.