O završnoj fazi terapijskog procesa u grupama pacijenata sa psihozom te o načinima izlaska individualnog pacijenta iz grupe relativno malo je pisano u literaturi. Zbog prirode psihotičnog procesa koji remeti funkcioniranje ličnosti u svim aspektima (emocionalnom, kognitivnom, voljno-nagonskom) te osobito na planu interpersonalnog i socijalnog funkcioniranja, ciljevi dugotrajne analitičke grupne psihoterapije mogu se podijeliti na ciljeve rane i kasne faze liječenja. U ranoj fazi liječenja cilj je stabilizacija bolesti, nestanak simptoma, kritičnost prema bolesti i potrebi liječenja, prihvaćanje psihofarmakoterapije, prorada traumatskih iskustava hospitalizacije te stigmatizacije u trajanju od godinu do dvije. U kasnijoj fazi liječenja težimo konsolidaciji selfa, postizanju konstantnosti i viših razina objektnog odnosa, rekonstrukciji mehanizama obrane te uvidu u unutarnje konflikte. Završetak grupne psihoterapije sa psihotičnim pacijentima je visokoindividualan proces u kojem sudjeluju sam pacijent, ostali članovi grupe i terapeut/i. Za većinu psihotičnih pacijenata postignuće ciljeva prve faze liječenja znači i kraj terapije, a za pacijente s većim kapacitetima za psihoterapijski rad i interesom za psihološko moguće je postići i više razine objektnih odnosa i funkcioniranja. U ovom radu prikazujemo iskustva iz dugotrajne grupne analitičke terapije pacijenata sa psihotičnim poremećajima iz ambulantnog programa Klinike za psihijatriju Sveti Ivan. Opisuju se različiti načini izlaska pacijenata-članova grupe iz grupne psihoterapije, a zajedničko obilježje je odsutnost procesa prorade separacije bez obzira na dužinu participacije u grupi, postignute pomake te terapijski dogovor.