Przez wiele lat subkulturowa aktywność młodzieży odgrywała znaczącą rolę w procesie socjalizacji, szczególnie na jej wtórnym etapie. Dorastająca młodzież, wzmocniona wcześniejszymi i równoległymi doświadczeniami wyniesionymi z grup rówieśniczych i szkoły, wkraczając w sfery subkulturowych subświatów, sytuowała się w opozycji do rodziców i dorosłych, ich norm, wartości, wzorów zachowań, ich sposobu postrzegania świata i w nim funkcjonowania. Subkulturowość wyostrzała podziały pomiędzy młodzieżą i młodością a dorosłymi i dorosłością. Subkultury młodzieżowe inicjowały i wyznaczały kierunki przemian zarówno relacji międzypokoleniowych, jak i rozwoju zachodniej cywilizacji. Gdy jednak subkultury młodzieżowe wracały po latach w swoich kolejnych subkulturowych wcieleniach, nierzadko powyżej zasygnalizowany element przestawał w ogóle istnieć. Różnice i podziały pomiędzy pokoleniami w rodzinie zanikały, a innowacyjny potencjał ulegał osłabieniu. Prezentowany artykuł stanowi próbę przyjrzenia się kilku przykładom subkulturowych powrotów i ich konsekwencjom.