Predmet ove studije je bio ispitivanje efekata primjene dodatnog inercionog opterećenja u trenin-gu maksimalne brzine trčanja. Cilj ove studije je evaluacija adaptacionih procesa koji su posledica treninga sa primjenom dodatnog inercionog opterećenja u kinematičkim i dinamičkim performansa-ma trčanja maksimalnom brzinom, za koje se predpostavlja da značajno utiču na maksimalnu brzinu trčanja.Realizovan je eksperiment sa paralelnim grupama pri čemu je delovanje eksperimentalnog faktora (inerciono opterećenje) bilo u dva nivoa. Prva, kontrolna grupa (K), nije primjenjivala dodatno opterećenje. Druga, eksperimentalna grupa (ER), trčala je sa opterećenjem pričvršćenim na rukama, a treća, eksperimentalna grupa (EN), sa opterećenjem na nogama. Istraživanje je obuhvatilo inicijalno i finalno mjerenje kinematičkih i dinamičkih varijabli brzine u fazi maksimalne brzine trčanja pri trčanju na 50m i to između 25-og i 50-og metra. Analizirana je promjena kinematičkih varijabli snimljenih nekontaktnim telemetrijskim mjerenjem (dvodimenzionalni sistem) jednog ciklusa koraka u fazi maksi-malne brzine trčanja. Dobijeni rezultati ukazuju da je primjenjeni eksperimentalni faktor u okviru specifičnog šestonedeljnog perioda, izazvao statistički značajne promjene kod eksperimentalnih (ER) i (EN) grupa. Očigledno je da različita lokacija inercionog opterećenja kod eksperimentalnih grupa izaziva različite adaptacione procese i promjene posmatranih varijabli, kao i da primjenjeno dodatno opterećenje selektivno utiče na promjenu posmatranih varijabli. Rezultati ove studije otvaraju nove dileme kao što su adekvatnost istog opterećenja za ruke i noge, normalizacija apsolutne vrijednosti opterećenja prema aktuelnoj masi svakog pojedinačnog lokomotornog aparata sportiste, dužina tra-janja eksperimentalnog tretmana, kvalitet periodizacije treninga u eksperimentu, nehomogenost uzorka, odnosno kriterijum ujadnačenosti uzorka prema inicijalnom motoričkom potencijalu i sl.