Testovi funkcije pluća prvi su klinički postupak u dijagnostici respiratornih bolesti kao što je idiopatska plućna fibroza (IPF). Mišji modeli plućne fibroze su vrlo važni u razvoju novih terapija. ...Uvođenje testova u životinjski model, zajedno s histološkom procjenom omogućit će bolji probir novih molekula i njihovo daljnje kliničko istraživanje. Cilj je ovog istraživanja bio odrediti precizne vrijednosti parametara plućnih funkcija korištenjem standardne humane terapije za IPF, nintedaniba na mišjim modelima u svrhu postavljanja platforme za učinkovitiji razvoj novih potencijalnih terapija. Testiranje je vršeno pod pretpostavkom da će odabrani tretman u mišjem modelu dati sličan efekt kao i kod ljudi u odabranoj dijagnostičkoj metodi. Testirana su dva eksperimentalna protokola: preventivnouvođenje terapije prije razvoja fibrotičnih promjena i terapijski protokol aplikacije terapije u vrijeme nastanka plućne fibroze. C57Bl/6 miševima je bleomicin apliciran intranazalno prvog dana studije, a terapija nintedanibom primijenjena je od prvog dana do 14. u preventivnom te od sedmog dana do 21. u terapijskom protokolu. Četrnaestog ili Retrospektivna procjena učinka nintedaniba u mišjem modelu plućne fibroze - usporedba učinkovitosti s kliničkim ishodom idiopatske plućne fibroze 21. dana nakon početka pokusa nakon bleomicinske primjene, testovi funkcije pluća su provedeni koristeći Buxco® Pulmonary Function Test (PFT) (DSI™, New Brighton, SAD) u in vivo invazivni sustav. Histološka procjena je provedena koristeći modificirani Ashcroft sustav ocjenjivanja količine patoloških promjena u plućima. Primjena bleomicina u plućima miševa je utjecala na značajno smanjenje parametra forsiranog vitalnog kapaciteta (FVC) u oba ispitana protokola, dok je terapija nintedanibom značajno poboljšala nastale promjene. Ovi rezultati su potvrđeni i ocjenom histoloških promjena u tkivu pluća. Testovi funkcionalnosti pluća u mišjem modelu značajno koreliraju s kliničkim efektom istraživane terapije u obje studije. U preventivnom protokolu istraženom 14. dana te u terapijskom 21. dana eksperimenta. Na temelju ovih saznanja, možemo zaključiti kako uvođenje ovog testa, kao relevantne kliničke dijagnostike, možemo poboljšati translacijsku vrijednost životinjskih modela u razvoju nove terapije.
2-Amino-5-acetyl-4-methyl-thiophene-3-carboxylic acid ethyl ester (1) and 5-acetyl-2-amino-4-methylthiophene-3-carbohydrazide (2) were synthesized and used as starting materials for the synthesis of ...new series of 1-(5-amino-4-(3,5-dimethyl-1H-pyrazole-1-carbonyl)-3-methylthiophen-2-yl) ethanone (3a), 1-(5-amino-4-(4-chloro-3,5-dimethyl-1H-pyrazole-1-carbonyl)-3-methylthiophen-2-yl) ethanone (3b), 1-(4-methyl-2-amino-5-acetylthiophene-3-carbonyl)pyrazolidine-3,5-dione (4), (Z)-N'-(4-methyl-2-amino-5-acetylthiophene-3-carbonyl) formohydrazonic acid (5a), (Z)-ethyl-N'-4-methyl-2-amino-5-acetylthiophene-3-carbonylformo hydrazonate (5b), 6-acetyl-3-amino-2,5-dimethylthieno2,3-dpyrimidin-4(3H)-one (8), 5-methyl-3-amino-2-mercapto-6-acetylthieno 2,3-dpyrimidin-4(3H)-one (10) and 5-methyl-6-acetyl-2-thioxo-2,3-dihydrothieno2,3-dpyrimidin-4(1H)-one (12) as potential antioxidant and antitumor agents. Pharmacological tests showed that compounds 6a, 6b, 8, 10 and 12 exhibited significant antitumor and antioxidant activity.
Etilni ester 2-amino-5-acetil-4-metil-tiofen-3-karboksilne kiseline (1) i 5-acetil-2-amino-4-metiltiofen-3-karbohidrazid (2) sintetizirani su i upotrebljeni kao reaktanti u sintezi novih spojeva 1-(5-amino-4-(3,5-dimetil-1H-pirazol-1-karbonil)-3-metiltiofen-2-il) etanona (3a), 1-(5-amino-4-(4-klor-3,5-dimetil-1H-pirazol-1-karbonil)-3-metiltiofen-2-il) etanona (3b), 1-(4-metil-2-amino-5-acetiltiofen-3-karbonil) pirazolidin-3,5-diona (4), (Z)-N'-(4-metil-2-amino-5-acetiltiofen-3-karbonil) formohidrazonske kiseline (5a), (Z)-etil-N'-(4-metil-2-amino-5-acetiltiofen-3-karbonilformo hidrazonata (5b), 6-acetil-3-amino-2,5-dimetiltieno.2,3-d.pirimidin-4(3H)-one (8), 5-metil-3-amino-2-merkapto-6-acetiltieno.2,3-d.pirimidin-4(3H)-ona (10) i 5-metil-6-acetil-2-tiokso-2,3-dihidrotieno.2,3-d.pirimidin-4(1H)-ona (12) kao potencijalnih antioksidansa i citostatika. Farmakološka ispitivanja ukazuju na to da spojevi 6a, 6b, 8, 10 i 12 imaju značajno antitumorsko i antioksidativno djelovanje.
Cilj je ovoga preglednog rada prikazati suvremeno stajalište struke, ali i prijepore u svezi s medicinskom skrbi za bolesnike s klasičnim Hodgkinovim limfomom u prvoj remisiji. Većina bolesnika s ...klasičnim Hodgkinovim limfomom izliječena je prvom linijom terapije i u nastavku je važan medicinski pristup radi otkrivanja mogućeg relapsa. Pregledom literature nismo našli jednoznačne smjernice za rutinsko praćenje bolesnika slikovnim metodama, tj. kompjutoriziranom tomografijom ili pozitronskom emisijskom tomografijom. Prema dokazima u literaturi, otkriće asimptomatskog relapsa nije povezano s poboljšanim ishodom liječenja. Za sada se može smatrati da su standardne kliničke i radiološke metode dostatne za praćenje ovih bolesnika. Kasne toksičnosti uzrokovane mnogim lijekovima i zračenjem znatno pridonose morbiditetu bolesnika. To uključuje pojavu sekundarnih solidnih malignoma (ponajprije karcinoma pluća i dojke) i hematoloških neoplazma koštane srži te pojavu benignih toksičnosti kao što su poremećaji funkcije štitnjače, fertiliteta i kardiovaskularnih bolesti. Usprkos obilju literature i smjernica za praćenje ovih bolesnika nakon završetka liječenja, za sada ne postoje rezultati prospektivnih istraživanja koji bi pružili temelj zasnovan na dokazima za nove smjernice i preporuke. Smatramo da otkrivanje kasne toksičnosti treba biti prilagođeno pojedinačnom bolesniku, sukladno specifičnom liječenju i kasnijem utjecaju te toksičnosti na mogući morbiditet u ovih bolesnika.
Posljednjih se godina povećava incidencija oboljelih od karcinoma testisa u svijetu i u Republici Hrvatskoj. Najčešće se javlja u dobi od 15 do 30 godina, a može se pojaviti i kod osoba starije dobi. ...Karcinom testisa najčešće se dijagnosticira nakon što bolesnik opipa postojanje bezbolne kvržice ili povećanje cijelog testisa. Prvotno se učini fizikalni, koji se nadopunjava UZV-om testisa, te određivanjem tumorskih markera (AFP, LDH, ßhcg). Konačna dijagnoza postavlja se nakon orhidektomije i dobivanja intraoperacijskog patohistološkog nalaza. Nakon postavljanja dijagnoze bolesnik se liječi kemoterapijom. Za svrhe liječenja upotrebljava se PEB-protokol koji sadrži uporabu etopozida, cisplatina i bleomicina. Terapija se ordinira u razdobljiba od tri tjedna, a broj ciklusa ovisi o stadiju bolesti. Najznačajnija opisana komplikacija pojava je plućne toksičnosti. Simptomi oštećenja pluća uzrokovanih bleomicinom jesu: otežano disanje, neproduktivan kašalj, zaduha u naporu, bol u prsima, a može se javiti i febrilitet, hipoksemija i bazalni hropci. Uvriježeno se opisana komplikacija bilježi poslije primjene terapije, ali se može pojaviti i tijekom terapije bleomicinom, a može nastati i više od 6 mjeseci nakon davanja terapije. Postojanje navedene komplikacije verificira se određivanjem difuzijskog kapaciteta pluća za CO (test plućne funkcije) te pozitivnim nalaom RTG-snimke pluća. Kad se verificira postojanje simptomatologije plućne toksičnosti odmah se prekida davanje bleomicina, te se uvodi terapija kortikosteroidima u visokim dozama, a visina doza se postupno smanjuje. Uloga medicinske sestre/tehničara u liječenju je bitna jer je ona provodi najviše vremena u izravnoj komunikaciji s bolesnikom. Bitno je na vrijeme prepoznati znakove i simptome postojanja bleomicinske toksičnosti, te informirati liječnika za potrebom prekida terapije i ordiniranja metoda liječenja. Potrebno je educirati bolesnika i članove obitelji o mogućim pojavama neželjenih posljedica koje se mogu javiti u kućnom režimu liječenja.
In order to determine the sensitivity of the genome and to confirm a clinical
diagnosis of chromosomal instability disorders, blood samples from patients
with clinical suspicion of Fanconi’s anemia ...(FA) and Nijmegen Breakage
syndrome (NBS), were collected for chromosome fragility evaluation by the
diepoxybutane (DEB) and bleomycin (BLC) tests. The study considered a total
of 100 patients: 90/100 with the hematological and/or congenital phenotypic
symptoms reminiscent of FA and 10/100 patients with clinical features of NBS,
all diagnosed at the Mother and Child Health Care Institute of Serbia "Dr
Vukan Čupić”. The DEB-induced chromosomal fragility analysis in patients with
FA symptoms was carried out by using standard cytogenetic methods. The
additional methods, such as: DNA damage analysis by comet assay and flow
cytometric analysis of G2 phase cell cycle arrest, were used in order to
confirm FA phenotype in patients with mosaic cytogenetic response to DEB.
Chromosomal sensitivity of cells in patients with NBS symptoms was analyzed
using a BLC test. Molecular analysis for the presence of the c.657_661del5
mutation in NBN gene in patients with NBS was carried out using modified PCR
method and heteroduplex analysis on PAGE gel. In this study 11.11% (10/90) of
patients with clinical suspicion of FA were found to have an increased
chromosomal sensitivity to DEB (FA group), comparing to healthy controls
(Mann-Whitney test: p < 0.05), while 3.33% (3/90) of patients showed
borderline results of the same analysis (FA* group). The chromosome fragility
index was used in order to provide a clear cut-off diagnostic level
distinguishing FA mosaic from other patients in the FA group. In this group,
40% (4/10) of FA patients revealed non-mosaic FA phenotype, while the
remaining 60% (6/10) of FA patients showed a mosaic response to DEB. In all
of FA mosaic patients, and two patients with borderline DEB-sensitivity,
further analyses were performed using comet assay and analysis of G2 phase
cell cycle arrest, in order to confirm the diagnosis of FA. In the second
group of 10 patients with clinical suspicion of NBS, the cytogenetic analysis
revealed an increased chromosomal sensitivity to BLC in 40% (4/10) of them
(NBS group). The BLC-induced chromosome fragility values in 30% (3/10) of
these patients were overlapping those in the control group (non-NBS group).
In the remaining of three patients the cytogenetic analysis was unsuccessful,
due to the low mitotic index. Molecular analysis confirmed the presence of
homozygous c.657_661del5 mutation in all seven NBS patients, including three
patients with unsuccessful cytogenetic analysis, which confirmed the final
diagnosis of NBS. Based on these results it can be concluded that the
analyses used in this study are useful in confirmation of clinical diagnosis
of FA and NBS, which justifies their further application in the differential
diagnosis of these two diseases.
U cilju ispitivanja senzitivnosti genoma i potvrde klinički postavljene
dijagnoze bolesti hromozomske nestabilnosti, korišćeni su uzorci dve grupe
pacijenata sa kliničkom slikom: Fankonijeve anemije (FA) i Nijmegenovog
sindroma nestabilnosti (NSN) (eng. Nijmegen Breakage syndrome, NBS).
Specifična hipersenzitivnost ćelija obolelih od FA na diepoksibutan (DEB),
odnosno kod obolelih od NSN na bleomicin (BLC), iskorišćena je u
diferencijalno dijagnostičke svrhe. Studija je obuhvatila ukupno 100
pacijenata: 90/100 sa kliničkom slikom FA i 10/100 pacijenata sa kliničkim
znacima NSN, koji su dijagnostikovani na Institutu za zdravstvenu zaštitu
majke i deteta Srbije „Dr Vukan Čupić“. U detekciji DEB-om indukovane
hromozomske nestabilnosti obolelih od FA primenjene su standardne
citogenetičke metode. Za potvrdu ili isključenje mozaičnog fenotipa FA
korišćene su dodatne metode: analiza oštećenja DNK komet testom i protočno
citometrijska analiza zastoja ćelija u G2 fazi ćelijskog ciklusa. Hromozomska
osetljivost ćelija obolelih od NSN je analizirana primenom bleomicinovog
testa (BLC test). Molekularna analiza prisustva ili odsustva c.657_661del5
mutacije u NBN genu obolelih od NSN, urađena je korišćenjem modifikovane PCR
metode uz analizu heterodupleksa. Kod 11,11% (10/90) pacijenata pod sumnjom
da boluju od FA (FA grupa), otkrivena je povećana hromozomska osetljivost na
DEB u odnosu na kontrolnu grupu (Mann-Whitneyev test: p < 0,05), dok su kod
3,33% (3/90) pacijenata dobijene granične vrednosti iste analize (FA* grupa).
U cilju preciznijeg klasifikovanja pacijenata u FA grupi, primenjen je indeks
hromozomske fragilnosti. Na ovaj način je u FA grupi, kod 40% (4/10)
pacijenata otkriven ćelijski fenotip FA nemozaičnog tipa, dok je kod 60%
(6/10) pacijenata dobijen mozaični odgovor na DEB. Kod svih pacijenata sa
mozaičnim fenotipom FA, kao i kod dva pacijenta sa graničnim vrednostima
diepoksibutanovog testa (DEB testa), daljim analizama primenom komet testa i
analizom zastoja ćelija u G2 fazi, potvrđena je dijagnoza FA. U drugoj grupi
od 10 bolesnika sa sumnjom da boluju od NSN analizirana je BLC-om indukovana
hromozomska nestabilnost, koja je bila povećana kod 40% (4/10) pacijenata
(NBS grupa). Kod 30% (3/10) pacijenata dobijeni rezultati su se preklapali sa
rezultatima kontrolne grupe (ne-NBS grupa), dok je kod preostala tri
pacijenta analiza bila neuspešna zbog slabog mitotskog indeksa. Molekularnim
analizama je otkriveno homozigotno prisustvo c.657_661del5 mutacije u NBN
genu kod sva četiri pacijenta iz NBS grupe, kao i kod tri pacijenta kod kojih
je citogenetička analiza bila neuspešna, i tako potvrđena konačna dijagnoza
NSN. Na osnovu dobijenih rezultata može se zaključiti da su analize korišćene
u ovoj studiji omogućile potvrdu klinički postavljene dijagnoze FA i NSN, što
opravdava njihovu dalju primenu u diferencijalnoj dijagnostici ovih
oboljenja.
Etilni ester 2-amino-5-acetil-4-metil-tiofen-3-karboksilne kiseline (1) i 5-acetil-2-amino-4-metiltiofen-3-karbohidrazid (2) sintetizirani su i upotrebljeni kao reaktanti u sintezi novih spojeva ...1-(5-amino-4-(3,5-dimetil-1H-pirazol-1-karbonil)-3-metiltiofen-2-il) etanona (3a), 1-(5-amino-4-(4-klor-3,5-dimetil-1H-pirazol-1-karbonil)-3-metiltiofen-2-il) etanona (3b), 1-(4-metil-2-amino-5-acetiltiofen-3-karbonil) pirazolidin-3,5-diona (4), (Z)-N'-(4-metil-2-amino-5-acetiltiofen-3-karbonil) formohidrazonske kiseline (5a), (Z)-etil-N'-(4-metil-2-amino-5-acetiltiofen-3-karbonilformo hidrazonata (5b), 6-acetil-3-amino-2,5-dimetiltieno2,3-dpirimidin-4(3H)-one (8), 5-metil-3-amino-2-merkapto-6-acetiltieno2,3-dpirimidin-4(3H)-ona (10) i 5-metil-6-acetil-2-tiokso-2,3-dihidrotieno2,3-dpirimidin-4(1H)-ona (12) kao potencijalnih antioksidansa i citostatika. Farmakološka ispitivanja ukazuju na to da spojevi 6a, 6b, 8, 10 i 12 imaju značajno antitumorsko i antioksidativno djelovanje.
The ABVD regimen is a first-line treatment for Hod-gkin's lymphoma. Skin toxicity is among the most common side effect of this treatment. Two examples are palmoplantar erythrodysesthesia due to ...doxorubicin and flagellate dermatitis related to bleomycin. We report a case of palmar erythrodysesthesia and another one of flagellate dermatitis.
El esquema ABVD se utiliza en primera línea de tratamiento para linfoma de Hodgkin. Entre las complicaciones más frecuentes del tratamiento se encuentra la toxicidad cutánea. La eritrodisestesia palmoplantar secundaria a doxorrubicina y la dermatitis flagelada por bleomicina son dos de ellas. Presentamos un caso de eritrodisestesia palmar y otro de dermatitis flagelada.
Le cicatrici ipertrofiche e i cheloidi corrispondono a una disregolazione della cicatrizzazione cutanea. Il loro trattamento si rende necessario a fronte dell’esistenza di disagi e segni funzionali ...invalidanti e, il più delle volte, della loro natura antiestetica. Le recidive quasi costanti dopo exeresi chirurgica e la moltitudine di metodiche utilizzate, di varia efficacia, sono un corollario delle difficoltà terapeutiche. Diversi trattamenti hanno mostrato buoni risultati in piccoli studi, senza alcun vero studio comparativo o con follow-up a lungo termine. Massaggi cicatriziali, pressoterapia, crioterapia, applicazioni di gel di silicone, laser, iniezioni intralesionali (principalmente corticosteroidi, bleomicina e 5-fluorouracile), radioterapia e così via sono utilizzati da soli o il più delle volte in associazione, consentendo una riparazione progressiva della cicatrice. Questo articolo presenta una revisione critica dei diversi trattamenti basata sull’analisi della letteratura e sull’esperienza degli autori nella gestione delle cicatrici ipertrofiche e dei cheloidi.
PDF
