Uvod: Visoka nadmorska visina i njen utjecaj na ljudski organizam je vrlo istraživano područje, a adaptacijski odgovori osoba su individualni. Utjecaj visine do 2000m nije toliko detaljno istraživan, ...iako je to uobičajena visina na kojima rekreativna populacija provodi svoj aktivan odmor te bi od tog odmora mogla možda imati neke koristi vezane uz krvnu sliku. I za sportaše i za rekreativce bi bilo od velikog značaja unaprijed znati da li će osoba odgovoriti s pozitivnim učincima boravka na visini kako se sredstva ne bi trošila nepotrebno. Stoga je cilj ovog istraživanja bio procijeniti prediktivnu moć inicijalnih stanja feritina, eritrocita i eritropoetina na relativni porast retikulocita.
Metode: Eksperimentalna skupina (N=17) je boravila 10 dana na skijaškom odmoru. Spavali su na 1250m nadmorske visine i svaki dan provodili 5-6 sati aerobne aktivnosti (skijanje) na visini do 2000m. Izmjerene su inicijalne i finalne vrijednosti feritina, retikulocita, eritrocita i eritropoetina.
Rezultati: Model multiple regresije je mogao objasniti 27% promjene u retikulocitima (R=0,522; R2=0,273; Adjusted R2=0,105; F(3,13)=1,627; p<0,231; Std. Error of Estimate: 2,106), a između mjerenih prediktora pokazalo se da značajnu i najveću moć ima inicijalna koncentracija eritropoetina. Naime, inicijalno niža koncentracija eritropoetina je rezultirala većim relativnim porastom broja retikulocita (b* = 0.65; Std. Err of b*= 0.300; p<0.05). Inicijalne vrijednosti feritina nisu se pokazale kao dobar prediktor odgovora retikulocita, dok su inicijalne vrijednosti eritrocita nešto bolje objašnjavale porast retikulocita od feritina, no to nije bilo statistički značajno.
Zaključak: Zaključno, osobe s nižim vrijednostima eritropoetina su imale jači odgovor u smislu porasta retikulocita nakon boravka i aktivnostima nižim do umjerenim visinama. To ukazuje na moguće koristi u smislu barem kratkoročnog poboljšanja sustava za transport kisika populacije koja svoje odmore provodi aktivno i na planini.
Anemija nakon transplantacije solidnih organa česta je komplikacija. Uzroci anemije jednaki su onima u općoj populaciji poput nedostatka željeza ili specifični kao posljedica odbacivanja, disfunkcije ...presatka, nedostatka eritropoetina, virusne infekcije, imunosupresivne ili antiviralne terapije. Većina je anemija nakon transplantacije reverzibilna, a osnovu liječenja čine nadoknada željeza i/ili eritropoetina, koncentrata eritrocita uz korekciju imunosupresivne i potporne terapije. Inhibitori hipoksija-inducibilnih faktora predstavljaju nadolazeće mogućnosti liječenja. Pravovremeno prepoznavanje i liječenje ove komplikacije značajno utječe na ishode pacijenata nakon transplantacije solidnih organa. U ovome preglednom radu donosimo dosadašnja saznanja o anemijama nakon transplantacije solidnih organa poput bubrega, jetre, srca i pluća s naglaskom na etiologiju i liječenje.
Politrauma je termin koji opisuje bolesnike s povredama koje uključuju više dijelova tijela i koje ugrožavaju funkciju tijela i/ili organa. Cilj studije je bio procijeniti potencijalnu ulogu ...eritropoetina u predviđanju lošeg ishoda kod bolesnika s politraumom. Ova prospektivna studija obuhvatila je 86 bolesnika koji su primljeni u Urgentni centar Srbije zbog politraume dijagnosticirane prema rezultatu težine povreda (Injury Severity Score, ISS). Bolesnici su dalje procijenjeni pomoću rezultata Akutnog fiziološkog bodovnog sustava i bodovnog sustava kronične procjene zdravlja II. te procjene insuficijencije organa i razine eritropoetina. Postojala je značajna razlika između razine eritropoetina kod prijma, poslije 48 i 72 sata te sedmog dana boravka u bolnici, sa znatno višim razinama kod bolesnika s vrijednostima ISS 49-75. Na osnovi rezultata krivulje ROC su primijenjene za identifikaciju graničnih vrijednosti kako bi se predvidio rezultat ISS s kritičnim kliničkim tijekom. Zaključeno je da eritropoetin može biti dobar pokazatelj ozbiljnosti povreda. Potrebno je daljnje istraživanje za određivanje graničnih vrijednosti eritropoetina koje su značajne za ozbiljnost povreda.
Anemija je dobro poznata posljedica kronične bubrežne bolesti, a učestalost joj raste s napredovanjem bubrežnog zatajenja, te se u završnom stadiju kronične bubrežne bolesti pojavljuje u čak do 95% ...bolesnika. Pripravci eritropoetina lijekovi su kojima se posljednjih godina postiže najveći napredak u liječenju bubrežne anemije. Cilj je istraživanja bio analizirati utječe li liječenje bubrežne anemije u bolesnika s kroničnom bubrežnom bolesti koji se još ne liječe dijalizom na ishode njihova liječenja, smanjuje li u učestalost srčanožilnih bolesti, odgađa li potrebu za liječenje dijalizom, smanjuje li pobol i smrtnost te smanjuje li učestalost neželjenih kardiovaskularnih događaja. Tijekom dvogodišnjeg razdoblja analizirali smo 62 bolesnika s kroničnom bubrežnom bolesti. Bolesnici su bili podijeljeni u dvije skupine. U prvoj su skupini (N=31) bolesnici u kojih je u liječenju bubrežne anemije primijenjen eritropoetin, a drugu skupinu (N=31) ine bolesnici u kojih su primijenjene druge mjere liječenja anemije kronične bubrežne bolesti, ali ne eritropoetin, zbog bilo kojeg razloga. Tijekom dvogodišnjega razdoblja u svakog su bolesnika u razmacima od najdulje 6 mjeseci praćeni laboratorijski parametri liječenja kronične bubrežne bolesti i bubrežne anemije. Evidentiran je broj hospitalizacija za svakog pojedinog ispitanika i uzet u obzir uzrok hospitalizacije te broj dana provedenih u bolnici. U dvogodišnjem razdoblju nije bilo statistički bitne razlike u promjenama biokemijskih pokazatelja (Fe, feritin, CRP, albumini, kalcij, fosfor), kao ni u vrijednostima glomerulske iltracije između ispitivanih skupina, ali je uočena tendencija sporije progresije bubrežnog zatajenja u bolesnika koji su primali eritropoetin u odnosu na bolesnike koji nisu primali taj pripravak. Uočeno je statistički bitno manje hospitalizacija zbog neželjenih kardiovaskularnih događaja u skupini bolesnika koja je primala eritropoetin. Zaključeno je da je bubrežna anemija povezana s povećanim morbiditetom i mortalitetom te sa smanjenom kvalitetom života bolesnika. Stoga je neophodno što ranije prepoznavanje i adekvatno liječenje tih bolesnika da bi im se produljio životni vijek i poboljšala kvaliteta života.
Cilj ovog istraživanja je bio ispitivati povezanost između upale, oksidacijskog stresa,
antioksidacijskog i mineralnog statusa u bolesnika liječenih hemodijalizom s obzirom na primijenjene
načine ...liječenja. Kliničko značenje sveukupnih međuodnosa između antioksidacijskog sustava obrane,
statusa elemenata u tragovima, upale, oksidacijskog stresa su razmotreni u svrhu odabira primjerenih
postupaka liječenja i hemodijalize.
Stotinu i tri bolesnika liječenih hemodijalizom s potpisanom pisanom privolom (68 muškaraca i 23
žene) su uključeni u kliničko istraživanje. Pedeset i tri bolesnika su intravenski liječeni Ferrlecitom i
eritropoetinom, dok pedeset bolesnika nije primalo Ferrlecit. Trinaest bolesnika nije primalo
antianemike unatrag tri mjeseca. Biokemijski i hematološki pokazatelji su određivani standardnim
harmoniziranim metodama prema smjernicama Hrvatske komore medicinskih biokemičara ili drugim
primjerenim metodama.
Srednjaci koncentracije selena i cinka te aktivnosti pseudokolinesteraze i paraoksonaze su niži od
donje granice referentnog intervala u 103 bolesnika liječenih hemodijalizom. U bolesnika liječenih
Ferrlecitom i eritropoetinom je smanjena aktivnost bakar,cink-superoksid-dismutaze u eritrocitima i
povećana koncentracija feritina u serumu u usporedbi s bolesnicima koji nisu liječeni antianemicima.
Aktivnost serumske superoksid-dismutaze je pozitivno povezana s koncentracijom trovalentnog-netransferinskog
željeza i koncentracijom proteinskih karbonila. Neposredno nakon primjene infuzije
Ferrlecita opažen je porast koncentracije ne-transferinskog željeza i ne-ceruloplazminskog bakra u
serumu s popratnim porastom omjera između dvovalentnog i trovalentnog ne-transferinskog željeza.
Poremećaj metabolizma esencijalnih elemenata u tragovima (nedostatak selena i cinka) s pridruženim
poremećajem antioksidacijskog sustava u eritrocitima (bakar, cink-superoksid-dismutaza) i/ili
antioksidacijskih enzima u plazmi (paraoksonaza) uz pridruženi porast oksidacijskog stresa može
pridonijeti razvoju anemije, upale i pothranjenosti što rezultira aterosklerozom i drugim krvožilnim
komplikacijama u bolesnika liječenih hemodijalizom. Porast aktivnosti serumske superoksiddismutaze
u oksidacijskom stresu predstavlja prilagodbeni odgovor na povećani oksidacijski stres.
The aim of this study was to investigate the relationship between inflammation, oxidative stress,
antioxidative and trace elements status in regard to treatment modalities in hemodialysed patients. The
clinical relevance of overall interrelationships between the antioxidative defense system, trace
elements status, inflammation and oxidative stress is considered for optimizing various therapies and
hemodialysis modalities.
A hundred and three hemodialysed patients with signed informed consent (sixty-eight males and
thirty-five females) were included in this clinical trial. Fifty-three patients underwent intravenous
therapy with Ferrlecit and erythropoietin, whereas fifty patients had no Ferrlecit treatment.
Biochemical and hematological parameters were determined by standard harmonized methods
according to the guidelines of the Croatian Chamber of Medical Biochemists or other appropriate
analytical methods.
Mean selenium and zinc plasma concentration and serum pseudocholinesterase and paraoxonase
activity were below the reference range in 103 hemodialysed patients. Patients treated with Ferrlecit
and erythropoietin had a lower copper, zinc-superoxide dismutase activity in erythrocytes and higher
feritin serum concentration. Thereafter, serum superoxide dismutase activity was positively associated
with ferric non-transferrin iron and protein carbonyls level. An increase of non-transferrin iron and
non-ceruloplasmin copper serum concentration accompanied with a concomitant rise of ratio between
ferrous and ferric non-transferrin iron were observed immediately after Ferrlecit infusion.
Essential trace elements metabolism disbalance (selenium and zinc deficiency), with a concomitant
disbalances of the antioxidant system in erythrocytes (copper, zinc-superoxide dismutase) and/or
antioxidant enzymes in plasma (paraoxonase) in addition to occurrence of oxidative stress may
contribute to anemia, inflammation and undernutrition that result with atherosclerosis and other
vascular complication in hemodialysed patients. An increase of serum superoxide dismutase activity in
oxidative stress represents adaptive response to enhanced oxidative stress.
RESUMO Anemia é freqüente em pacientes com insuficiência renal crônica e deve-se, principalmente, à diminuição da síntese endógena de eritropoetina. Desde a década de 1980, o uso da eritropoetina ...recombinante tornou-se o tratamento de escolha da anemia nesses pacientes. Realizamos um estudo com os pacientes em hemodiálise na Unidade de Hemodiálise do Hospital de Clínicas de Porto Alegre, tendo encontrado uma porcentagem de 82,6% desses indivíduos em uso de eritropoetina recombinante (epoetina). A dose semanal média de epoetina observada foi de 10.260 UI. A hemoglobina média dos pacientes foi de 10,3 g/ dL; quando avaliamos a variação entre os valores médios de Hb dos pacientes em uso dessa medicação, entre os meses de setembro de 2005 e fevereiro de 2006, não houve significância na mesma. Unitermos: Anemia, eritropoetina, insuficiência renal crônica.
OBJETIVOS: Avaliar deficiência de ferro e comparar a efetividade da suplementação de ferro oral e parenteral nos pacientes renais crônicos em hemodiálise. PACIENTES E MÉTODOS: Trinta e nove pacientes ...com insuficiência renal crônica em hemodiálise foram avaliados para idade, peso, etiologia da insuficiência renal crônica, tempo em hemodiálise, uso de eritropoetina humana recombinante, albumina sérica, níveis de hematócrito e hemoglobina, ferritina sérica e grau de deficiência de ferro. Grau de deficiência de ferro foi avaliado pela equação: estado de ferro = 400 x log (ferritina sérica) - log 30 - 150 x (11,55 - hemoglobina sérica) Deficiência de ferro foi considerada quando o resultado da equação era negativo. Estes pacientes foram randomizados aleatoriamente em 2 grupos. Os que apresentaram episódio de sangramento ou transfusão sanguínea recentes foram excluídos do estudo. O Grupo I recebeu ferro oral e o Grupo II, sacarato de hidróxido de ferro endovenoso. A dose foi calculada com base no estado de ferro e peso corporal e ajustada para biodisponibilidade estimada. RESULTADOS: Vinte e quatro pacientes (62%) estavam deficientes de ferro, sendo que 19 destes completaram o estudo, 11 pacientes no Grupo I e 8 no Grupo II . Comparado aos valores pré-tratamento com ferro, o Grupo II apresentou aumentos significativos nos níveis de hematócrito (3,25 ± 3,69%, P < 0,05), hemoglobina sérica (0,98 ± 0,86g/dl, P < 0,02), ferritina sérica (245 ± 133ng/ml, P < 0,01) e no estado de ferro (316,20 ± 214,230mg, P < 0,01), o mesmo não ocorrendo no Grupo I. Ao comparar os dois grupos, o Grupo II apresentou aumentos maiores no hematócrito, hemoglobina sérica, ferritina sérica e estado de ferro do que o grupo I (P < 0,05). Cinco pacientes (62,5%) não usando eritropoetina (Grupo II) tiveram aumentos maiores no hematócrito (2,2±3,4%) e na hemoglobina sérica (0,8±0,6g/dl) (P<0,05) comparados aos do Grupo I. CONCLUSÕES: Em doses equivalentes, a suplementação endovenosa de ferro foi mais efetiva do que a reposição oral em aumentar os níveis de hematócrito, hemoglobina sérica, ferritina sérica e estado de ferro nos pacientes renais crônicos em hemodiálise. Pacientes não usando eritropoetina humana recombinante apresentaram benefício somente com a suplementação parenteral de ferro na anemia.
Neste trabalho foi estudada a correlação entre o perfil proteico do plasma seminal e a motilidade e viabilidade espermática em coelhos submetidos ao tratamento com vetores de expressão contendo o ...gene da eritropoetina (EPO) e com EPO recombinante humana. Foram identificadas, em coelhos submetidos ao tratamento com vetor de DNA contendo o gene da EPO, duas bandas proteicas associadas a alterações na motilidade espermática - 48kDa à baixa motilidade (P<0,05) e 18kDa à alta motilidade (P<0,05) - e esse fator foi associado a maior viabilidade espermática (P<0,05). Em coelhos submetidos ao tratamento com EPO recombinante, um fator proteico, 63kDa, associou-se à alta motilidade espermática (P<0,05), enquanto dois, 26 e 40kDa, foram associados à alta viabilidade espermática (P<0,05). Esses resultados sugerem que o doping genético pode ocasionar mudanças no perfil proteico do plasma seminal, provocando alterações na motilidade e viabilidade espermática.
As alterações hematológicas durante o período de gestação, parto e pós-parto são de grande importância em humanos e têm sido estudadas em várias espécies de animais domésticos. O objetivo do trabalho ...foi determinar as alterações no eritrograma, no metabolismo do ferro e na concentração sérica de eritropoetina durante os períodos de gestação, parto e pós-parto em fêmeas nulíparas Saanen. Foram colhidas amostras de sangue de 20 fêmeas, clinicamente sadias, aos 49 (M1), 42 (M2), 35 (M3), 28 (M4), 21 (M5), 14 (M6), sete (M7), três (M8) dias antes do parto, no dia do parto (M9), três (M10) e sete (M11) dias após o parto, para a realização do eritrograma, proteína plasmática total, e dosagens séricas de eritropoetina, ferro, capacidade total de ligação do ferro, índice de saturação da transferrina e ferritina. Os dados foram analisados pelo teste de análise de variância (ANOVA) ao nível de 5% de significância (P<0,05). Houve diferença significativa (P<0,05) entre alguns momentos para as variáveis, número de eritrócitos, concentração de hemoglobina, volume globular, proteína total plasmática, concentração de ferro sérico, capacidade total de ligação do ferro (CLTF) e índice de saturação da transferrina (IST). Não houve diferença significativa (P<0,05) para as variáveis eritropoetina, volume corpuscular médio (VCM), hemoglobina corpuscular média (HCM), concentração de hemoglobina corpuscular média (CHCM), distribuição do diâmetro dos eritrócitos (DDE) e ferritina. Concluiu-se que não há aumento do estímulo para a produção de eritrócitos durante os períodos de gestação, parto e pós-parto em fêmeas Saanen e as alterações encontradas no eritrograma e no metabolismo do ferro não possuem significado clínico.
Hematological changes during the pregnancy and parturition are of great importance in humans and have been studied in several species of domestic animals. The objective was to determine changes in erythrogram, iron metabolism and the serum concentration of erythropoietin in nuliparous female Saanen caprine during periods of pregnancy, parturition and postpartum. Blood samples were collected from 20 goats, clinically healthy, the 49 (M1), 42 (M2), 35 (M3), 28 (M4), 21 (M5), 14 (M6), seven (M7), three (M8) days in the pregnancy, parturition (M9), three (M10) and seven (M11) days postpartum for the erythrogram, plasma total protein and the serum of erythropoietin, iron, total iron binding capacity, transferrin saturation index and ferritin determination. The data were analyzed by analysis of variance (ANOVA) at 5% level of significance (P<0,05). Significant difference (P<0,05) between a few moments for the variables, erythrocytes count, hemoglobin concentration, packed cell volume, total plasma proteins, serum iron concentration, total iron binding capacity (TIBC) and transferrin saturation index (TSI) determination. There were no significant difference for the variables erythropoietin, mean cell volume (MCV), mean cell hemoglobin (MCH), mean cell hemoglobin concentration (MCHC), red cell distribution width (RDW) and ferritin. In conclusion, there was no stimulus for the increasing of the red blood cells production during the periods of pregnancy, parturition and postpartum in nuliparous Saanen goats. No clinical significance was observed in the in red blood cell count and in the iron metabolism.
PDF
