Numer siódmy czasopisma ,,Niepełnosprawność" został poświęcony działom pedagogiki specjalnej związanym z rozważaniami nad kwestiami niepełnosprawności sensorycznej. Te dynamicznie rozwijające się ...pola mieszczą w sobie wiele obszarów refleksji. Namysł jest kierowany na społeczną percepcję i funkcjonowanie osób niewidomych i niesłyszących. Pojawiają się tu również analizy zmieniających się warunków systemu edukacji i wsparcia adresowanego do tych grup. Nie brakuje także aktualizacji dotyczących metodyki pracy pedagogicznej z uczniami z tymi rodzajami niepełnosprawności. Z uwagi na specyfikę wsparcia osób z niepełnosprawnością sensoryczną pojawia się wiele przemyśleń na temat edukacyjnych i społecznych konsekwencji użycia technologicznych form usprawniania wzroku i słuchu.
Plik pdf uniemożliwia przeszukiwanie i kopiowanie tekstu
Ósmy numer czasopisma Niepełnosprawność poświęciliśmy w całości zagadnieniom współczesnej resocjalizacji. Ta problematyka wprawdzie nie jest związana bezpośrednio z samym zjawiskiem ...niepełnosprawności, jednak w pewnym senesie zajmuje się niepełnosprawnością społeczną. To rozszerzanie zainteresowań na łamach naszego czasopisma nie jest przypadkowe. Swoją uwagą staramy się objąć zjawiska wokół szeroko rozumianej pedagogiki specjalnej, a w szczególności wokół problemów człowieka społecznie słabszego, nieradzącego sobie w życiu, mającego z różnych powodów kłopoty ze społecznym funkcjonowaniem. W tym kontekście istotne wydają nam się rozważania pedagogów i psychologów resocjalizacyjnych. Dotykają one przede wszystkim problematyki polskiego systemu penitencjarnego i zjawiska niedostosowania społeczne.
Plik pdf uniemożliwia przeszukiwanie i kopiowanie tekstu
W artykule dokonuje się porównania interpretacji pojęcia ideologii w badaniach edukacyjnych uprawianych przez niektórych uczonych katolickich z jego problematyzacją na gruncie świeckich, ...niekościelnych — zarówno krajowych, jak i zagranicznych — studiów edukacyjnych. Pojęciem centralnym jest tu ideologia, która według wybranych do polemiki badaczy katolickich w różnych postaciach infekuje nauki o wychowaniu; standardowo kojarzona jest przy tym z zafałszowaniem rzeczywistości, myśleniem utopijnym oraz indoktrynacją edukacyjną. Artykuł demonstruje niedostatki dogmatyczno-katolickiego ujęcia ideologii i pokazuje jego niezgodność z filozoficznie ugruntowanymi ujęciami zarówno ze strony pedagogów świeckich, jak i ze strony bardziej progresywnych badaczy katolickich. Autor argumentuje, że aby myśleć o ideologii edukacyjnej w prawdziwie nowoczesny i krytyczny sposób, nie można trzymać się dogmatycznych nauk Kościoła, lecz należy wziąć pod uwagę także opisowe oraz pozytywne — istotne dla pedagogiki — znaczenie tej kategorii, tak jak ma to miejsce w dyskursie pedagogiki krytycznej.
Glavni poudarki Pedagogike zatiranih Paula Freireja vključujejo samouresničenje kot smoter človekovega življenja, opredelitev zatiralskih elit, ki to milijonom zatiranih preprečujejo, ter idejo, da ...je modus operandi moderne šole prav utrjevanje zatiranja s tem, ko učence pasivizira. Podobno kot Ivan Illich je bil tudi Freire prepričan, da bo urok dominacije odpravljen, če se bodo ljudje aktivno samouresničevali, a nove oblike tržne ekonomije to predpostavko na žalost postavljajo pod vprašaj, saj novi načini kapitalistične produkcije presežne vrednosti temeljijo natanko na samouresničevanju posameznikov. Zdi se tudi, da v razvitih družbah ne potrebujemo toliko pedagogike zatiranih kot prej pedagogiko zatiralcev. Toda rešitve teh problemov gre iskati znotraj Freirejevega okvira in ne mimo njega.
