Karcinom prostate najčešće je dijagnosticirani karcinom muške populacije u razvijenim zemljama. Zamjećuje se stalni porast incidencije. Ipak, trenutačno nema dokaza koji bi poduprli opravdanost globalnog probira za rani rak prostate. Nasuprot tomu preporučuje se oportunistički probir putem antigena specifičnog za prostatu (PSA) i digitorektalnog pregleda. Dijagnoza se potvrđuje biopsijom prostate vođenom transrektalnim ultrazvukom. Među terapijskim opcijama aktivni je nadzor mogućnost u pristupu pacijentu s niskorizičnim karcinomom prostate i dužim očekivanim životnim vijekom, a oprezno čekanje alternativa je terapiji deprivacijom (uskraćivanjem) androgena u lokalno uznapredovalih karcinoma koji ne zahtijevaju lokalni tretman. Aktivno se liječenje preporučuje kod pacijenata s lokaliziranom bolesti, a uključuje radikalnu prostatektomiju kao jedinu kiruršku opciju, koja se pokazala nadmoćnijom u odnosu prema opreznom čekanju. Radijacijska terapija može se provoditi ekstrakorporalno ili putem brahiterapije u sklopu primarne, adjuvantne ili palijativne terapije. Hormonska terapija je terapija izbora kod lokalno uznapredovale bolesti i/ili metastatske bolesti. U pacijenata s dokazanom metastatskom bolesti i kastracijski rezistentnim karcinomom prostate moguća je i primjena kemoterapije. Zaključno, karcinom prostate kompleksna je bolest s više aspekata koji se moraju uzeti u obzir prije donošenja odluke o terapijskom planu, kao i praćenju pacijenta.