Pristupajući problemu interpretacije lirike i njenog značaja za savremenu nauku o književnosti, autor ovog rada polazi od elaboracije pojmova čitanja, razumevanja i tumačenja književnosti. Posebna pažnja pri tome je poklonjena glavnim predstavnicima i stanovištima produkcijsko-konstrukcijske i recepcijsko-lektorske teorijske paradigme (R. Jakobson, M. Rifater, T. S. Eliot, H. Blum, H. R. Jaus, Ž. Derida, P. De Man, S. Fiš). Obrazlažući vlastiti pristup, autor se priklanja savremenoj dijaloškoj teoriji (M. Bahtin, P. Zima), zastupajući koncept “refleksivnog identiteta čitanja” i predlažući pojmove interpretativnog fokusa i lirske dominante kao teorijsko-metodološke konstrukte na kojima je moguće zasnovati tumačenje lirskog pesničkog teksta nakon (post)strukturalističkog iskustva. Kao eksplikativni primeri ovakvog razumevanja interpretacije uzete su dve značajne pesme hrvatskog modernizma – “Svakidašnja jadikovka” Tina Ujevića i “Mrtvac” Vladimira Vidrića.