Kariyerinin başındaki araştırmacılardan oluşan kadın yazarların ele aldığı bu makalede feminist şehirciliğin kent planlama eğitimindeki yeri incelenmektedir. Bu konumlandırma, otoetnografik bir bakış açısı kullanılarak yazarların deneyimlerindeki ‘ikilemler’ ve ‘aydınlanma anları (epifaniler)’ aracılığıyla yapılmaktadır. Çalışma, toplumsal cinsiyet eşitliğine sahip kentsel alanlar yaratma arayışında, planlama eğitim, öğretim ve uygulama deneyimlerinin feminist içgörüleri barındırmak için neler sunabileceğini araştırmaktadır. Ayrıca, kişiselleştirilmiş anlatıların detaylı analizi yoluyla, planlamada feminist şehircilik konusunda yetkinlik yaratmadaki zorlukları ve potansiyelleri ortaya çıkarmaktadır. Araştırmamızın, kapsayıcı kentsel planlamanın yükselişi için ‘planlama’ kitlelerini kışkırtacak bir ön manifesto görevi görmesini beklemekteyiz. The authors of this paper - all women and early-career researchers - address the place of feminist perspective within planning education. This positioning is revealed through ‘dilemmas’ and ‘epiphanies1’ in the authors’ experiences by employing an autoethnographic perspective. In the quest to create gender-equal urban areas, the study explores what planning education and teaching & practice experiences can offer to accommodate feminist insights. And it uncovers challenges and potentials in creating competence on feminist urbanism in planning, through rigorous analysis of personalized narratives. We anticipate our research to act as a pre-manifesto to provoke ‘planning’ audiences for the upswing in inclusive urban planning.