U tekstu se, na temelju nalaza više empirijskih istraživanja, analiziraju procesi restratifikacije u Srbiji, u periodu od kraja 1980-ih godina do novijeg vremena. U prvom delu teksta se upozorava da sistemska promena podrazumeva ne samo kvantitativne promene u kontroli i raspodeli društvenih resursa nego i promene u načinu konstituisanja osnovnih društvenih grupa, kao i oblika njihovih odnosa, što znači da se i same te grupe (vladajuće elite, srednji slojevi, pa i manuelni radnici) u socijalizmu i kapitalizmu moraju definisati na različit način. U drugom delu teksta ukazuje se na promene u tri područja stratifikacijskog sistema u Srbiji: pokretljivosti, ekonomskoj diferencijaciji i vrednosnim orijentacijama. Na području društvene pokretljivosti ustanovljen je rast samoregrutacije svih osnovnih klasa, a posebno porast barijera između manuelnih radnika i viših društvenih slojeva. Ukazano je i na povećanje ekonomske diferencijacije, kao i na rastući značaj privatnog vlasništva za tu diferencijaciju (izdvajanje velikih privatnih preduzetnika na vrhu hijerarhije materijalnog položaja). Pokazano je i da na vrednosnom planu sve klase (uključujući vladajuću i srednju) karakteriše vrednosna nekonzistencija, u vidu naglašenog prisustva etatističko-distributivnih vrednosti, što otežava proces konsolidovanja novog institucionalnog i normativnog (tržišnog i pluralističkog) poretka u Srbiji.