Ovaj se rad bavi indijskim običajem sati – hinduističkim pogrebnim obredom spaljivanja udovice na pogrebnoj lomači njezina supruga. Cilj je rada bio proučiti stvaranje kolonijalnog i postkolonijalnog diskursa o satiju te ustanoviti na koje je sve načine žena, odnosno udovica, sagledavana u tom povijesnom prijeporu. Namjera ovoga rada je utvrditi kako glavni akteri tog društvenog sukoba manipuliraju pojmom ženske agencije, odnosno nedostatkom iste, formirajući time udovicu kao objekt ili konstruirajući ju pak kao subjekt. Hinduistička udovica tako predstavlja mjesto za proizvodnju diskursa, što vidimo kako u kolonijalnoj, tako i u postkolonijalnoj debati. Dok britanski kolonijalisti udovicu vide kao žrtvu tradicionalnih struktura, hinduisti je predstavljaju kao časnu ženu koja svojim dobrovoljnim žrtvovanjem donosi spas i blagostanje svom preminulom suprugu i generacijama koje slijede. Sličan stav hinduisti zauzimaju i u postkolonijalnoj debati, u kojoj se, kao novi akter koji se protivi običaju, javlja feministički pokret koji, zajedno s vladajućima, zakonski priznaje agenciju žene, što u konačnici pretvara udovicu iz žrtve u počiniteljicu zločina.