Rad se bavi kritičkom analizom, stanja takozvanoga postmodernoga moralnog subjekta. Budući da analiza takvoga stanja otkriva dva bitna elementa, naime onaj da postmodemi moralni subjekt jedinu ideju dobra priznaje u ideji apsolutne autonomije te drugi da svoju racionalnost shvaća instrumentalno. Takvo shvaćanje racionalnosti podrazumijeva da moralni razum subjekta ne vrednuje aksiološki, nego analitički, tj. proceduralno. Oba se elementa u nastavku rada podvrgavaju detaljnoj analizi i konstruktivnoj kritici koja, kao takva, ne ide za nijekanjem ni opravdane autonomije čovjeka ni prikladnosti analitičke racionalnosti, nego pokušava naznačiti razarajuće učinke apsolutne autonomije čovjeka i u tom kontekstu analitičke racionalnosti spram jedne pretpostavljene ideje dobra za čovjeka koja je kadra izgraditi njegov moralni identitet. Da bi čitava analiza dobila na svojoj kontekstualnoj aktualnosti, u radu se na primjeru homoseksualnosti skreće pozornost na razarajuću snagu apsolutne autonomije i u tom kontekstu analitičke racionalnosti koja postaje, posljedično, relativistička po karakteru.