Afschrikking, beter bekend onder het Engelstalige begrip deterrence, is herontdekt als strategisch probleem sinds de Russische annexatie van de Krim in 2014. Westerse analisten buigen zich over de vraag in hoeverre de VS en Europa in staat zijn om een effectieve – lees geloofwaardige – deterrence posture op te tuigen. Dit ondanks de aanzienlijke militaire uitdagingen die zijn ontstaan door de grootschalige bezuinigingen van de afgelopen decennia op high intensity warfare-capaciteiten. Die deterrence posture, dat tegenstanders zich laten afschrikken, is zeker geen garantie in het licht van nieuwe vormen van optreden (hybride dreigingen en cyberaanvallen), nieuwe Russische wapensystemen (verbeterde luchtafweersystemen, hypersonische kruisraketten), snapexercises, en een doctrine waarin atoomwapens ook als slagveldwapens worden gezien. Naast de terechte focus op capabilities, oftwel mogelijkheden, is ook een herziening van het gangbare begrip deterrence essentieel. Het klassieke Koude Oorlog-concept van deterrence is in de afgelopen decennia namelijk ontoereikend gebleken als strategie en theorie. In een tijd waarin internationale veiligheid onder druk staat, nieuwe wapenwedlopen ontstaan en het aantal proxyoorlogen toeneemt, is een herdefinitie van het Koude Oorlog-concept van deterrence noodzakelijk. Femke Remmits en Tim Sweijs gingen in hun artikel in deze editie van Atlantisch Perspectief al in op de verslechterde veiligheidssituatie in de wereld als gevolg van de coronapandemie.