This article discusses the results of a research project on the relationship between statistically significant church growth in four selected Church of Norway parishes and the practice of baptism in ...their Sunday service. While the frequency of baptisms may have increased overall attendance at Sunday worship, parishioners at times regret the impact of Sunday service baptism on the ordinary life and development of the congregation. Through the theological eyes of a newcomer to the Church of Norway, this article problematizes the concept of church growth and explores the theological tension between baptism and Eucharist in the life of the church. The overall argument is that it makes little sense to celebrate the sacrament of baptism while not being prepared to engage in a life-long journey with God and fellow disciples of Jesus Christ. Separate and public baptismal services in the church will make it possible to concentrate more fully on the sacramental nature, performance and vocational challenge of baptism – not only for the person being baptised, but for the parish as a whole.
Sakrament ślubu praktyce Kościoła prawosławnego poprzedzony jest zawsze obrzędem zaręczyn (gr. Αρραβών), które stanowi niejako jego preludium. Jest ono swego rodzaju, zapewnieniem ze strony ...narzeczonych, iż zamierzają oni wstąpić na drogę życia małżeńskiego, do którego pozwala przygotować się okres narzeczeństwa. Potwierdza to także samo tłumaczenie starogreckiego terminu αρραβών (z hebr. ērābōn), oznaczające m.in. gwarancję, porękę, zastaw. Ks. J. Meyendorff dodaje jednak, iż zaręczyny (…) są czymś więcej niż zwykłym zobowiązaniem czy obowiązkiem. Wyrażają one rzeczywistą więź małżeńską, której brakuje jedynie podniosłego sakramentalnego dopełnienia. Dlatego właśnie celebruje się je tuż przed nabożeństwem ślubu. Jego centralnym momentem jest założenie na palce narzeczonych obrączek wraz z towarzyszącym temu słowach kapłana: Zaręczany jest sługa Boży (imię) ze służebnicą Bożą (imię), w imię Ojca i Syna, i Świętego Ducha. Amen, oraz: Zaręczana jest służebnica Boża (imię) ze sługą Bożym (imię), w imię Ojca i Syna, i Świętego Ducha. Amen. Obrączka ślubna jest oznaką, dowodem i rękojmią zaślubin dwojga narzeczonych. Jej kolista forma, nieposiadająca ani początku, ani końca, która jest symbolem wieczności. Materia, z której się ją wykonuje ma stale przypominać małżonkom o tym, iż to nie oni sami, ale Ten, Który jest Alfą i Omegą, Pierwszym i Ostatnim, Początkiem i Końcem włożył ją na ich ręce a miłość, jaka ich połączyła będzie niejednokrotnie wystawiana na próbę, lecz tak jak prawdziwe złoto doświadczane w ogniu nie ulegnie jakiemukolwiek uszkodzeniu, tak i ich miłość w chwilach trudnych odpierać będzie strzały pokus jakie kierować w nich będzie wróg rodzaju ludzkiego.
W opracowaniu podjęto próbę analizy i interpretacji przepisów, w oparciu o które Kościół określa kryteria dopuszczania podmiotu do sakramentu namaszczenia chorych. Uwzględniono w nim dyspozycje kan. ...1004-1007 KPK/83, a także stosowne przepisy liturgiczne i – w miarę potrzeby – inne kanony korespondujące. W oparciu o komentarz współczesnej doktryny prawnej oraz w nawiązaniu – tam, gdzie było to konieczne – do wątków historycznych, wyodrębniono najpierw ogólne kryteria podmiotowe, którymi są: fakt przyjęcia chrztu, osiągnięcie stanu używania rozumu oraz wejście w stan niebezpieczeństwa na skutek choroby lub starości. Następnie dokonano analizy zasady powtarzalności tego sakramentu. W dalszej kolejności scharakteryzowano wskazane przez prawodawcę przypadki szczególne, kiedy to może zachodzić wątpliwość, co do możliwości traktowania kogoś jako podmiotu sakramentu chorych. Dalej poczyniono uwagi na temat rozumienia prośby o sakrament, która powinna występować po stronie przyjmującego. Na koniec odniesiono się do zakazu udzielania tego sakramentu chorym, którzy uparcie trwają w jawnym grzechu ciężkim.
Ukidanje nepovredivosti ispovjedne tajne kod kaznenih djela spolnog zlostavljanja i iskorištavanja djeteta po svojoj se naravi ne razlikuje od ukidanja nepovredivosti ispovjedne tajne u bilo kojem ...drugom slučaju. U tom smislu, prijedlog ukidanja ispovjedne tajne sporan je s pravnog, sakramentalnog i utilitarnog aspekta. S pravnog aspekta iz razloga što je nepovredivost ispovjedne tajne utemeljena u međunarodnom ugovoru s kojim je usklađeno i hrvatsko unutarnje zakonodavstvo. Sa sakramentalnog, jer je riječ o izravnom Božjem zahvatu u kojem je Crkva posrednik. S utilitarnog jer se ukidanjem ispovjedne tajne počinitelji ne bi naveli na prijavljivanje, već bi se samo odvratili od ispovijedi.
Abolition of the inviolability of the seal of confession in case of criminal offences of sexual abuse and sexual exploitation of children does not differ from abolition of the inviolability of the seal of confession in any other case. The proposal can be disputed from legal, sacramental as well as utilitarian point of view. The dispute from the legal point of view lies in the fact that inviolability of the seal of confession is incorporated in international and, consequently, Croatian internal law. From the sacramental point of view, the problem with abolition of seal of confession is that the sacrament itself is a reflection of direct God's intervention in which Church is a mediator. From the utilitarian aspect, the abolition of seal of confession is questionable in light of the nature of things: the only effect that this abolition would have would be deterring of a perpetrator from the sacrament itself. There would be no real effect in a quest for eliminating the crimes of sexual abuse and exploitation of children.
Medieval Christianity in Practice provides readers with a sweeping look at the religious practices of the European Middle Ages. Comprising forty-two selections from primary source materials--each ...translated with an introduction and commentary by a specialist in the field--the collection illustrates the religious cycles, rituals, and experiences that gave meaning to medieval Christian individuals and communities.This volume of Princeton Readings in Religions assembles sources reflecting different genres, regions, and styles, including prayer books, chronicles, diaries, liturgical books, sermons, hagiography, and handbooks for the laity and clergy. The texts represent the practices through which Christians conducted their individual, family, and community lives, and explores such life-cycle events as birth, confirmation, marriage, sickness, death, and burial. The texts also document religious practices related to themes of work, parish life, and devotions, as well as power and authority. Enriched by expert analysis and suggestions for further reading, Medieval Christianity in Practice gives students and general readers alike the necessary background and foundations for an appreciation of the creativity and multiplicity of medieval Christian religious culture.
Niniejszy artykuł dotyczy przestępstw de sexto, dokonanych przez szafarza sakramentu pokuty, a zdefiniowanych w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1983 roku i innych dokumentach papieskich. Aby móc ...sprawcę przestępstwa rozgrzeszenia wspólnika przeciwko szóstemu przykazaniu Dekalogu pociągnąć do odpowiedzialności karnej, muszą zaistnieć dwa elementy. Pierwszym jest warunek dotyczący dwóch konkretnych osób, a więc penitenta i spowiednika, dokonujących wspólnie przestępstwa przeciwko czystości. Drugim zaś jest udzielenie penitentowi przez spowiednika absolucji sakramentalnej z grzechu wspólnie popełnionego. Ustawodawca za popełnienie tego przestępstwa przewidział ekskomunikę latae sententiae zastrzeżoną Stolicy Apostolskiej. Przestępstwo solicytacji zaś polega na nakłanianiu penitenta przez szafarza sakramentu pokuty do grzechu przeciw szóstemu przykazaniu Dekalogu. Kara za to przestępstwo jest obligatoryjna w formie kar ferendae sententiae i w gestii sędziego lub ordynariusza leży zadecydowanie, jaki to ma być rodzaj kary. Z przestępstwem solicytacji ściśle związana jest również kwestia fałszywego doniesienia na spowiednika, że doszło do jej popełnienia. Ustawodawca kościelny broni w ten sposób spowiednika przed fałszywym oskarżeniem. Przewidziana sankcja karna za popełnienie przestępstwa fałszywego oskarżenia spowiednika o solicytację to popadnięcie w interdykt z mocy samego prawa, co w konsekwencji skutkuje zakazem korzystania ze wszystkich sakramentów, w tym również z sakramentu pokuty. Gdy sprawcą jest duchowny, opócz kary interdyktu będzie podlegał on karze suspensy latae sententiae.
Opracowanie zawiera interpretację i analizę przepisów odnoszących się do sakramentu namaszczenia chorych. Analizie poddane zostały przepisy prawa kanonicznego oraz liturgicznego. Wyjaśnione zostało ...pojęcie sakramentu chorych oraz wymogi jego udzielania. Ostatnia część ma za przedmiot przepisy prawa cywilnego, które związane są z dobrem osobistym, jakim jest wolność sumienia. Analizie poddany został wyrok Sądu Najwyższego odnoszący się do przypadku udzielenia pacjentowi szpitala sakramentu chorych bez jego zgody.
W niniejszym artykule, wychodząc od pojęcia przestępstwa, rozwinięto zagadnienie bezpośredniego lub pośredniego naruszenia tajemnicy sakramentalnej, o czym mowa w kan. 1388 § 1 KPK/83. Omówione ...również zostało przestępstwo polegające na nagrywaniu za pomocą jakichkolwiek urządzeń technicznych albo na rozpowszechnianiu w złych zamiarach w środkach społecznego przekazu tego, co zostało powiedziane przez spowiednika lub penitenta w spowiedzi sakramentalnej, prawdziwej lub fałszywej.
Na ekumenskom kolokviju u prigodi »Tjedna molitve za jedinstvo kršćana« autor je temu kršćanskoga »navještaja silnih djela Gospodnjih« povezao sa slavljenjem svetih tajni, odnosno sakramenata, a ...prije svega euharistije. Rad je podijeljen u tri dijela. U prvom dijelu problematizirano je poimanje »silnih djela Gospodnjih« u kontekstu shvaćanja vremena, prošlosti i sadašnjosti Božjega djelovanja, te pitanja komu i kako naviještati. U drugom dijelu središte je u teološkoj postavci da je autentično slavljenje svetih tajni, odnosno sakramenata, zapravo susret s nazočnim Kristom u zajednici te da svoj vrhunac ima u euharistijskom spomen-slavlju. U trećem dijelu ukratko su prikazana dva ekumenska dokumenta koji govore o sakramentima, i to u dijelu koji govori o euharistiji. To su Krštenje, euharistija, službe (BEM – »Dokument iz Lime«) komisije Faith and Order te Vjera, sakramenti i jedin¬stvo Crkve (»Dokument iz Barija«) Međunarodne mješovite teološke komisije između Rimokatoličke i Pravoslavne Crkve. U zaključku je poziv na produbljeno teološko razumijevanje liturgijskih slavlja, nadasve euharistije, kao uprisutnjenje i navještaj »silnih djela Gospodnjih«.
Autor na početku daje kraći povijesni pregled pokorničkoga bogoslužja. U
početcima je to bila kanonska pokora za osobito teške grijehe, pokorniku se nametala pokora u zajednici te se jednako tako, ...nakon ispunjene pokore, takav grješnik pred zajednicom vjernika svečano pomirivao s Bogom i Crkvom. Kada od 8. st. tarifna pokora počinje potiskivati kanonsku, sve se više razvija pojedinačna ispovijed i pomirenje. Nakon Drugoga vatikanskoga sabora ponovno se uvodi mogućnost pokorničkoga bogoslužja u zajednici vjernika. Obrednik na prvo mjesto ipak stavlja red pomirenja pojedinoga pokornika. Drugi je način zajedničko pokorničko slavlje s pojedinačnom ispovijedi i odrješenjem. Za izvanredne slučajeve predviđa se i mogućnost općenitoga priznavanja grijeha sa zajedničkim odrješenjem. Konačno, obrednik daje mogućnost i pokorničkoga slavlja, koje bi bilo tek priprava za kasnije sakramentalno
pomirbeno slavlje. Autor ističe da je pokorničko slavlje s pojedinačnom
ispovijedi i odrješenjem moguće samo onda kada je povoljan omjer ispovjednika i pokornika. Daljnja je mogućnost slavljenja takvoga obreda
u manjim skupinama. Kada je riječ o pokorničkim slavljima koja bi trebala biti priprava za pojedinačno pomirenje, autor predlaže oprez da se ne bi dogodilo da vjernici takva nesakramentalna slavlja počnu smatrati sakramentalnima i potpunima.
The author first gives a short historical overview of the penitential celebration. In the beginning, it was a canonical penance for particularly grave sins where the penitent was imposed a penance in the community, and equally so – after the penance – the sinner would solemnly reconcile himself to God and the Church before the community of
believers. From the 8th century, when the tariff penance started to replace the canonical penance, there is an increasing development of individual confession and reconciliation. After the Second Vatican Council, the possibility of a penitential service in the community of believers is re-introduced. However, the book of rites prioritizes the order of reconciliation of an individual penitent. Another way is the common penitential celebration with individual confession and absolution. For exceptional cases there is the possibility of a general recognition of sin with the common absolution. Finally, the book of rites allows the possibility of penitential celebration, which would be only a preparation for a later sacramental celebration of reconciliation. The author points out that the penitential celebration with individual confession and absolution is possible only when there is
a favorable ratio of confessors and penitents. A further possibility of
celebrating this kind of ceremony is in small groups. As for the penitential celebrations that should be a preparation for individual reconciliation, the author suggests caution, that the believers do not start to regard such non-sacramental celebrations as sacramental and complete.
PDF
