Osnovna pretpostavka ovog rada je da su ideologije izražene i reprodukovane u diskursu i komunikaciji, uključujući i paleosimboličku dimenziju koju u sve većoj meri afirmišu informaciono-komunikacione tehnologije. Ideologija svoj društveni karakter duguje jeziku i govoru, odnosno diskursu. Društvene predstave, odnosi i strukture se često konstituišu, procenjuju, normalizuju i vrednuju, odnosno legitimišu kroz društvene prakse – pomoću teksta i govora. Jedan od načina da se ideologiji pristupi kao društvenom fenomenu jeste pratećenje njenih efekata u diskurzivnim društvenim praksama. U radu je istaknut stav da se ideologija ne može svesti na diskurzivne prakse, ali da njenu genezu, društvene funkcije i smisao, odnosno reprodukciju nalazimo u njima – to je smisao stava da diskurs otkriva semantički identitet ideologije, ali je ne obuhvata u potpunosti.