Opieka wpisana jest w codzienne życie człowieka. Dziećmi opiekują się najpierw rodzice, troszczą się o ich rozwój, kształcenie i wychowanie. Starają się zapewnić im jak najlepsze warunki. Z biegiem czasu role się odwracają i często to dzieci stają się opiekunami swoich rodziców. Czasem, kiedy rodzice nie są w stanie otoczyć właściwa opieką swoje potomstwo, rolę tę przejmują różnego rodzaju instytucje czy stowarzyszenia. To one starają się zapewnić bezpieczeństwo, edukację i odpowiednie wychowanie osób powierzonych ich opiece. I analogiczne, kiedy dorosłe już dzieci nie są w stanie opiekować się swoimi starszymi rodzicami, często powierzają opiekę nad nimi instytucjom wyspecjalizowanym w realizacji takich zadań. Opieka jako główny przedmiot badań pedagogiki opiekuńczej (Dąbrowski 1987, 2006), staje się polem zainteresowania innych obszarów społecznej działalności człowieka. W ostatnich latach coraz wyraźniej widać tendencję do przesuwania problematyki opieki z pola działań pedagogicznych na pole polityki społecznej. Wyraźnie ta tendencja zaznacza się w polskim ustawodawstwie.