U radu autor na autorefleksivan način prezentuje ispovest koja još nije bila javno ispričana ili u potpunosti napisana, ali je istinita, a tiče se nekih specifičnih akademskih, istraživačkih, epistemoloških i društvenih okolnosti u kojima je bila prozvedena i percipirana prva doktorska disertacija o antropologiji opere u Sloveniji. Da bi dobili pertinentnu informaciju o tom „egzotičnom radu“, autor će predstaviti motive za antropološko istraživanje opere, nadalje ponuditi kratku topografiju ove, u epistemološkom smislu, neugodne doktorske disertacije, koja je u nekim slovenačkim akademskim sredinama odmah zaradila status jeretičkog čina. Kao takva je, pogotovo kod tradicionalno orijentisanih istraživača muzike i dominantnih operskih stručnjaka, koji su zapravo imali naučni monopol nad tematom, proizvela zaista neobične oblike recepcije kao što su zabrana, otpor, distanciranje, ignorisanje i slične prakse. Nakon više od jedne decenije od njezinog nastanka vreme je da autor ove „čuvene“ disertacije konačno razotkrije tu „jeretičku suštinu“ njegove „antropologije opere“.