This paper presents influence of selected prognostic factors on results of hypopharyngeal cancer radiotherapy used as only treatment in 97 patients irradiated in Centre of Oncology-Institute in ...Gliwice between 1980-1987. One-variant analysis showed statistically significant influence of gender, decrease of haemoglobin level during radiotherapy and higher T and N stages. Multivariant analysis demonstrated, that only locoregional status and treatment time has decisive importance on radiotherapy results. Thus, better results of treatment depend on lower T and N stages and correct radiotherapy time.
The aim of this paper was to evaluate the group of 50 patients with cervical nodes metastases from unknown primary site treated between 1980-1995 in Maria Sk_odowska-Curie Memorial Institute of ...Oncology in Gliwice. There were 42 males and 8 females ranging in age from 26 to 85 years (median 60). 24 patients underwent combined therapy (surgery with postoperative radiotherapy), 22 underwent radiotherapy. Only 4 patients were treated with surgery alone. 3-years DFS rates were 59% in group treated with combined method, and 10% in group treated only with radiation therapy (p = 0.003). After a median follow up of 39 months 10 primary tumors were discovered--8 in head and neck region, 2 in lower respiratory tracts. DFS rate in group with discovered primary tumors was 40%.
W nowoczesnym leczeniu skojarzonym nowotworów głowy i szyi (ngisz) szczególnej wagi nabiera diagnostyka obrazowa, prowadzona przede wszystkim w oparciu o tomografię komputerową oraz badania rezonansu ...magnetycznego. Nowotwory masywu szczękowo-sitowego oraz podstawy czaszki często rozpoznawane są w stadium zaawansowanym, które wymaga leczenia skojarzonego. Takie leczenie ngisz jest długotrwałe, a badania obrazowe wykonywane są na zlecenie klinicystów, kierujących się różnymi bezpośrednimi przyczynami. W tej sytuacji znaczenia nabiera nie tylko precyzja samego badania obrazowego, ale także znajomość przebiegu leczenia i jego efektów klinicznych. Na przykładzie przypadku chorego na mięsaka dołu skrzydłowo-podniebiennego przedstawiono trudności radiodiagnostyki przebiegu leczenia skojarzonego ngisz. Chorego, w wieku 18 lat, operowano poza IO w Gliwicach z powodu guza okolicy lewego policzka. Usunięto guz średnicy 5 cm, który w badaniu histopatologicznym rozpoznano jako rhabdomyosarcoma pleomorficum. Po 3 miesiącach od zabiegu chorego konsultowano w I O, gdzie w aktualnych badaniach obrazowych (TK i MR) rozpoznano guza umiejscowionego w lewym dole podskroniowym i skrzydłowo-podniebiennym, wykraczającego poza ich granice – do lewego oczodołu oraz do nad i podjarzmowej części przestrzeni żwaczy. Na nieoperacyjność guza wskazywały jedynie wyniki wspomnianych badań obrazowych. Chorego poddano jednoczesnej chemio-radioterapii trwającej około 6 miesięcy. Uzyskano częściową regresję guza przemawiającą za jego „resekcyjnością”, stwierdzoną na podstawie obydwu kolejnych badań obrazowych. Zabieg przeprowadzono w sposób makroskopowo radykalny z wątpliwym marginesem mikroskopowym. Ubytek zaopatrzono preparatem mięśnia prostego brzucha na zespoleniu mikronaczyniowym. W czwartej dobie po zabiegu wykonano badanie MR. Z powodu nieznajomości celu badania radiolog zasugerował obecność guza w loży pooperacyjnej, w którym po konfrontacji rozpoznano wolny, dobrze unaczyniony płat (w rzeczywistości chodziło właśnie o ocenę jego unaczynienia). Powyższy przykład wskazuje na konieczność zespołowego traktowania wszystkich elementów diagnostyki obrazowej ngisz, a zwłaszcza na znajomość szczegółów leczenia. To w analogii do patomorfologii nowotworów rodzi potrzebę ich „radiokliniki”.
pracy jest ocena porównawcza skuteczności leczenia samodzielnego i skojarzonego promieniami oraz sposobów frakcjonowania dawki promieniowania u chorych na raka górnej i środkowej części gardła ...dokonana w oparciu o retrospektywny materiał kliniczny. Analizą objęto 283 chorych leczonych w latach 1989–2001 w Instytucie Onkologii w Gliwicach, u których radioterapia miała charakter radykalnego leczenia samodzielnego lub skojarzonego z chemioterapią. Podstawowym kryterium doboru był III i IV stopień klinicznego zaawansowania (z wykluczeniem postaci uogólnionej M1). Leczenie skojarzone: chemioterapia i radioterapia było prowadzone u 82 chorych. Chemioterapię stosowano w sekwencji z radioterapią, jako leczenie indukcyjne w 34 przypadkach, równoczesne w 25 i uzupełniające w 23. W przypadkach leczenia skojarzonego: indukcyjnego i uzupełniającego dawkę promieniowania podawano w oparciu o konwencjonalny system frakcjonowania (26 chorych), hiperfrakcjonowanie (21 chorych) albo frakcjonowanie przyśpieszone (10 chorych), natomiast u 25 chorych, u których przeprowadzono jednoczasową chemioradioterapię zastosowano tylko frakcjonowanie przyśpieszone. Samodzielną radioterapię przeprowadzono w oparciu o frakcjonowanie przyspieszone – 94 chorych, konwencjonalne – 85 chorych, hiperfrakcjonowanie – 22 chorych. Zaobserwowano znamiennie korzystny wpływ leczenia skojarzonego na długość przeżycia całkowitego, przeżycia bez objawów nowotworu oraz wyleczalność ogniska pierwotnego i przerzutowo zmienionych węzłów chłonnych szyi. Spośród wszystkich sekwencji leczenia skojarzonego, największą skutecznością cechowało się leczenie jednoczesne, które w 3-letnim okresie obserwacji wykazywało 18% przewagę w odsetku wyleczeń miejscowych i węzłowych w porównaniu do chemioterapii indukcyjnej i radioterapii oraz prawie 30% zysk w porównaniu do chemioterapii uzupełniającej i radioterapii. Na podstawie uzyskanych wyników można przypuszczać, że najbardziej optymalnym sposobem postępowania w stopniu III i IV raka części ustnej i nosowej gardła, a zwłaszcza w przypadkach występowania rozległych zmian przerzutowych w węzłach chłonnych szyi i/lub naciekach pozatorebkowych – jest jednoczesne leczenie skojarzone polegające na przyśpieszonym sposobie frakcjonowania dawki promieniowania i chemioterapii opartej o Cisplatynę.
Zbadanie ryzyka wystąpienia popromiennej osteoporozy kręgosłupa u chorych na raka gardła i krtani poddanych radykalnemu leczeniu promieniami za pomocą pomiaru gęstości trzonów kręgów szyjnych w ...rutynowej tomografii komputerowej. Odległym celem pracy jest identyfikacja chorych, u których będzie zachodziła konieczność profilaktyki lub leczenia osteoporozy po zakończeniu leczenia onkologicznego.
Analizowano grupę 12 pacjentów (9 mężczyzn i 3 kobiety) chorych na raka gardła środkowego – 7, górnego – 1, dolnego – 1 i krtani – 3. Mediana wieku wynosiła 50 lat. U wszystkich pacjentów przed rozpoczęciem leczenia wykonano diagnostyczną spiralną tomografię komputerową z zastosowaniem warstw o grubości 1mm obejmującąwszystkie piętra gardła i krtani oraz szyję, w której poza diagnostyką nowotworową dokonano pomiaru densyjności trzonów kręgów objętych anatomicznym zakresem badania. Następnie chorych napromieniano w sposób radykalny z zastosowaniem techniki konformalnej (7 pacjentów) oraz IMRT (5 pacjentów). Przedział dawek całkowitychpodanych w objętości GTV wynosił 68.4–79 Gy. Na podstawie analizy rozkładu dawki promieniowania w wirtualnym indywidualnym fantomie pacjenta z systemu planowania leczenia dokonano pomiarów dawek w trzonach kręgów w miejscu przypadającej dawki maksymalnej. Wokresie do 1 miesiąca od zakończenia leczenia promieniami u wszystkich chorych ponownie wykonano kontrolną tomografię komputerową z zastosowaniem takich samych warunków badania jak poprzednio. Dokonano pomiaru densyjności kości w miejscach dawek maksymalnych i porównano otrzymane wartości z danymi sprzed leczenia.
Bezpośrednio po zakończeniu radioterapii zaobserwowano spadek gęstość tkanki kostnej trzonów kręgów mieszczący się w przedziale 3–50%, wynoszący średnio 22.5%.
Przeprowadzone badanie dotyczy grupy pilotowej. Otrzymane wyniki wstępnie wskazują na wysokie ryzyko rozwoju osteoporozy tkanki kostnej w obszarze napromienianym. U wszystkich powyższych chorych, u których uzyska się trwałą regresję procesu nowotworowego, zostanąwykonane kolejne badania densyjnosci po upływie 12–24 miesięcy.
Celem badania była ocena skuteczności leczenia wspomagającego octanem megestrolu u chorych na nowotwory regionu głowy i szyi, leczonych za pomocą radykalnej radioterapii (CAIR, CB) lub jednoczesnej ...chemio – i radioterapii. Efektem ubocznym wymienionych, agresywnych metod leczenia jest często znaczna utrata masy ciała prowadząca do niedożywienia i w konsekwencji do przerw w napromienianiu.
Do badania zakwalifikowano 30 osób. Protokół badania zakładał podawanie 800 mg (20 ml) octanu megestrolu w postaci zawiesiny doustnej w jednej dawce dobowej przez cały okres leczenia promieniami. Ocenie poddano wpływ leku na takie parametry jak: stan odżywienia, stężenie hemoglobiny, łaknienie, zmysł smaku i zmysł powonienia, ostry odczyn popromienny, szeroko pojęta jakość życia. Stan odżywienia oceniano na podstawie pomiarów antropometrycznych (masa ciała, grubość fałdu skórnego nad mięśniem trójgłowym ramienia, obwód środkowej części ramienia), badań biochemicznych (stężenie albumin w surowicy krwi, ilość kreatyniny w dobowej zbiórce moczu) oraz całkowitej liczby limfocytów (CLL) w 1 ml krwi obwodowej. Stężenia hemoglobiny monitorowano w oparciu o wyniki rutynowych badań krwi prowadzonych w trakcie hospitalizacji. Ocena łaknienia, zmysłów smaku i powonienia oraz jakości życia oparta została na subiektywnych odczuciach pacjentów zawartych w wypełnianym przez nich kwestionariuszu. Nasilenie ostrego odczynu popromiennego błon śluzowych mierzono przy pomocy skali Dische.
U 18 pacjentów (60%) zaobserwowano wzrost masy ciała w trakcie leczenia, średnio o 1.5 kg. W 3 przypadkach (10%) masa ciała nie uległa zmianie. U pozostałych 9 chorych (30%) zanotowano spadek masy ciała. Należy jednak podkreślić, że w żadnym z ocenianych przypadków ubytek nie przekroczył 5% wyjściowej masy ciała. Poprawę łaknienia zaobserwowano u 27 chorych (90%). Maksymalne nasilenie ostrego odczynu popromiennego wynosiło średnio 9 punktów w 24 punktowej skali wg. Dische. W większości ocenionych przypadków doszło w trakcie radioterapii do zmniejszenia stężenia hemoglobiny oraz CLL – szczególnie duże spadki odnotowano w grupie pacjentów leczonych przy pomocy jednoczasowej chemioradioterapii.
Wydaje się, że octan megestrolu poprawia tolerancję agresywnej radioterapii oraz jednoczesnej chemio – i radioterapii i jest cenną skladową leczenia wspomagającego.
Because Docetaxel has both radiosensitizing properties as well as good anticancer activity by itself in squamous cell carcinomas we are going to attempt concurrent use of Docetaxel and ...radiochemiotherapy in patients with advanced head and neck cancers (HNC).
The objective of this study is to evaluate the response rate, loco-regional control, disease – free survival and overall survival in previously untreated inoperable HNC patients.
This is a project of an open non-randomized, one centre, phase II, one arm study. Total planned dose of RT for GTV is 68 Gy given in 40 fractions, once daily, 7 times per week concomitantly with Cis-Platin, Navelbine and Docetaxel. Eligibility criteria include: proven HNC not treated before, good performance status, normal bone marrow, liver and renal function, age bellow 60. The regimen is proposed as follows: Cis-Platin i.v. 70 mg/m
2 on day 1, 22, 43, 64, Navelbine 20 mg/m
2 i.v. on day 1, 8, 22, 29, 43, 50, 64 and Docetaxel 30 mg/m
2/week or as 1-h infusion of 60 mg/m
2 in each 7 days of RT, Ethyol 1000 mg i.v. on day 1, 22, 43 and 250 mg on day 23–42. Radiotherapy 1,7 Gy per fraction continuously on day 23–42 and 44–63. Different treatment schedules of Docetaxel could be used on the basis of cellular activity for a given tumour. So, biopsy should be obtained for analysis of pretreatment levels of apoptosis and oncogenes such as p53, Bax, Bcl-2.
Ocena skuteczności samodzielnej, radykalnej radioterapii u chorych na raka krtani w stopniu T4 oraz ustalenie rokowniczego znaczenia wielkości i umiejscowienia nacieków pozakrtaniowych oraz ...tracheostomii wykonanej przed leczeniem.
114 przypadków raka krtani T4 leczonych w latach 1990–96. Analizie poddano 108 przypadków raka nadgłosni (95%) i 6 głośni (5%). U 59 (52%) stwierdzono obecność przerzutów do węzłów chłonnych szyi, u 38 (64%) były one mnogie. W przypadkach naciekania poza krtań najczęściej był zajęty zachyłek gruszkowaty 37 (33%), dołek językowonagłośniowy i nasada języka –34 (30%), ściany gardła dolnego −10 (9%), rozległe nacieki szerzące się od zachyłka gruszkowatego do nasady języka – 7 (6%). U 26 (22%) podejrzewano naciekanie chrząstek krtani. W 16 (14%) z powodu duszności wykonano tracheotomię przed leczeniem. Całkowity czas leczenia wynosił średnio 49 dni. U 57 (50%) stwierdzono przerwy w leczeniu, średnio 4,9 dniowe (u 23 (40%) 1–2 dni, u 34 (60%) > 3 dni).
Ogółem 3-letnie wyleczenie miej-scowe (LC) wynosiło 42%, a przeżycie bezobjawowe (DFS) 35%. Odsetek LC był wyższy dla głośni – 50% niż dla nadglosni-41%. Zajęcie węzłów chłonnych znamiennie obniża odsetek LC i DFS o około 20%. LC zależało od lokalizacji i wielkości nacieku pozakrtaniowego. Najlepsze rokowanie było związane z podejrzeniem naciekania chrząstek krtani –56% 3-letnich LC, najgorsze w przypadku nacieków szerzących się z krtani do gardła srodkowego-13,5% 3-letnich LC. Wykonanie tracheostomii przed radioterapią znamiennie pogarszało wyniki, 3-letnie LC 0% vs 48% (u chorych bez trachestomy. Przerwa w leczeniu> 3 dni obniża LC o 9%. Analiza wieloczynnikowa wykazała, że na złe rokowanie w znamienny i niezależny sposób wpływa tracheotomia wykonana przed leczeniem oraz obecność przerzutów w węzłach chłonnych.
Konwencjonalna radioterapia chorych na raka krtani o zaawansowaniu T4 jest metoda leczenia, której skuteczność zależy od szeregu czynników prognostycznych. Najlepsze wyniki dotyczą sytuacji, gdy naciek nie wykracza daleko poza granice krtani, a stopień zaawansowania T4 wynika z podejrzenia nacieku chrząstek. Natomiast na złe wyniki leczenia wpływa obecność zaawansowania przerzutów w regionalnych węzłach chłonnych oraz tracheotomia wykonana przed leczeniem.
Ocena ryzyka i dynamiki ujawnienia się przerzutów odległych w zależności od parametrów histoklinicznych guza i sposobu leczenia.
Analizą objęto 115 chorych na mięsaki tkanek miękkich (MTM). Wszyscy ...chorzy byli leczeni metodą skojarzoną: operacja i uzupełniająca radioterapia. U 32 chorych z niekorzystnymi czynnikami rokowniczymi(stopień G3 i powyżej 2 wznów miejscowych) zastosowano chemioterapię: w 15 (47%) przypadkach jednoczasową a w 17 (53%) – uzupełniajacą. Mediana dawki całkowitej w grupie jednoczasowej radio–chemioterapii wyniosła 65Gy a średnia dawka całkowita w całej grupie 61.5Gy. Chemioterapię prowadzono w oparciu o antracykliny i ifosfamid. Mediana czasu obserwacji wyniosla 3 lata. Za kryterium oceny kinetyki przerzutów odległych przyjęto: odsetek i medianę czasu ich ujawnienia.
Przerzuty odległe odnotowano u 41 (36%) chorych. W 80% ujawniły się w pierwszych 2 latach obserwacji, najczęściej – do płuc (26%). Mediana przeżycia bez przerzutów odległych wyniosła 722 dni. W analizie jednowariantowej radykalność mikro i makroskopowa oraz stopień G były związane z niższym ryzykiem wystąpienia przerzutów. Leczenie jednoczasowe radio-chemioterapią związane było z redukcją ryzyka wystąpienia przerzutów o ok. 45% (p < 0.05). Zanotowano trend wpływu pojawienia się wznowy miejscowej na ryzyko wystąpienia przerzutów odległych – odpowiednio 71% i 59% 3–letniego przeżycia bez przerzutów (p=0,3). Odsetki 3 letnich przeżyć całkowitych (OS) oraz wyleczeń miejscowych (LC) wyniosły odpowiednio: 67% oraz 65%. Bezobjawowe przeżycie wyniosło 60% a przeżycie bez przerzutów odległych 67,5%.
-przerzuty odległe ujawniają się w 80% w trakcie pierwszych 2 lat obserwacji, a stopień zróżnicowania histopatologicznego -G- oraz radykalność mikro- jak i makroskopowa leczenia operacyjnego są czynnikami prognostycznymi dla ryzyka ich wystąpienia. – jednoczasowa radio-chemioterapia obniża ryzyko wystąpienia przerzutów i podwyższa wyleczalność miejscową przy akceptowalnej toksyczności leczenia. – nie wykazano wpływu wznowy miejscowej na ryzyko wystąpienia przerzutów odległych -uzyskane wyniki wskazują na konieczność oceny wartości jednoczasowej radio-chemioterapii w badaniu prospektywnym.
Our experience with CAIR fractionation, recognized as an effective organ preservation treatment for moderately advanced head and neck cancer, have induced us to idea on concomitant combination of ...continuous radiotherapy (7 fractions in 7 days) with chemotherapy, dedicated for advanced, stage III and IV, patients. This report evaluates early results of toxicity and cure of patients treated during the years 1999–2003.
47 male patients with median age 51 years were prospectively evaluated-36 patients (77%) with stage IV and 11 (23%) with stage III. Oropharynx was the most freaquent tumour location-16 patients (34%). Chemotherapy, four cycles of cisplatinum and vinorelbin given in 1-day schedule, started on the day 1st, each 21 days. CAIR-scheme radiotherapy started on the 22nd day to the total dose of 68Gy. Compliance to the RT protocol was 98%. During the first year 57% of patients completed 4 courses of chemo, 11 (24%)-3 cycles and 9 (19%)-2 courses. After reduction the doses of cisplatinum (100 to 70 mg/m
2) and vinorelbine (30 to 20 mg/m
2) chemotherapy was conducted with at least 3 cycles. One patient died because the treatment toxicity. All patients developed confluent mucositis lasted medially 60 days. Grade IV and III of leucopenia were found in 4 (8%) and 15 (32%) patents. Median follow up was 446 days (ranged from 7 to 1486 days).
CR was observed in 38 (81%) patients. The rates of LC, DSF and OS were 81%, 62% and 80% respectively after 2 years. On univariate analysis N3 stage was significantly associated with decreased rates of all survival criteria; the higher LC and DSF rates were also found for patients receiving all 4 courses of chemotherapy and with egzophitic tumour-growth pattern. Multivariate analysis revealed that N3 stage and necrosis in metastatic Iymph nodes were the idependent negative prognostic factors influencing LC and DSF.
Chemo-CAIR produces promising early results of cancer cure. Treatment toxicity is high, but satisfactorily tolerated and did not affect the ability to deliver planned doses of radiotherapy. The most important factor affected treatment outcome were N3 stage and necrosis in Iymphatic nodes.
