U Godini posvećenog života ovaj rad obrađuje jednu od najistaknutijih osoba među osobama posvećenog života - Franju Asiškoga, duhovnog velikana čija pojava i svetost života i danas imaju svoje brojne ...sljedbenike i štovatelje. Oslanjajući se isključivo na izvore, Franjine prve biografe, rad kronološki i povijesno obrađuje jedan dio Franjina života, onaj prije obraćenja. Na temelju izvora obrađene su teme njegova rođenja, a zatim njegovo djetinjstvo i mladost. Nakon toga autor kronološki-povijesno izlaže bitne događaje na Franjinu putu obraćenja: zarobljeništvo u Perugii, dugu bolest koja je uslijedila nakon zarobljeništva, snoviđenje u Spoletu. Pod naslovom “Godina 1206.”, autor u podnaslovima izlaže bitne događaje koji su u toj godini bili značajni za Franjin život: hodočašće u Rim, poljubac gubavcu, govor s križa u crkvici sv. Damjana i raskid s ocem. Dvije godine koje su uslijedile nakon tih događaja obrađene su pod naslovom “Dvije godine slobode”. Na kraju autor, pod naslovom “Evanđeoski poziv u Porcijunkuli”, govori o ključnom događaju na Franjinu putu obraćenja u Porcijunkuli, kolijevci franjevačkog reda, u kojoj je Franjo, slušajući evanđelje, shvatio što Bog s njime namjerava.
Palestina, za kršćane Sveta zemlja, oduvijek je zbog svojeduhovne i profane povijesti privlačila znatiželju i pobuđivala različiteosjećaje. Na znatiželji i duhovnosti nastao je i ovaj rad, koji ...jepodijeljen u tri poglavlja. U prvome, koji je naslovljen Helenističkoi Makabejsko razdoblje, autor govori o vladavini dviju helenističkihdinastija (egipatske Ptolomejevića i sirijske Seleukovića) u Palestini,s jedne, te o židovskoj borbi za samostalnost pod vodstvomsvećenika Matatije i njegovih sinova, s druge strane. U drugompoglavlju naslov kojega je Rimska dominacija u Palestini, autoru relativnim podnaslovima obrađuje rimsko osvajanje Palestine iupravu nad njom, bilo da je riječ o rimskim namjesnicima (prefektimaili prokuratorima) ili Herodovskoj kraljevskoj dinastiji, koja jevladala Palestinom kao rimsko savezničko kraljevstvo. U trećempoglavlju, naslovljenom Prvi židovski rat (66. – 70.), autor se baviuzrocima židovske pobune protiv rimske vlasti te njezinu gušenju,u kojemu su rimske legije pod Titovim zapovjedništvom do temeljasravnile Jeruzalem, a jeruzalemski Hram, srce i ponos židovstva,pretvorile u prah i pepeo. Završetak rimskih ratnih operacija dramatičnoje završio padom tvrđave Masade (73. godine). Na krajurada autor se dotaknuo i kršćana, koji nisu sudjelovali u tom ratu,kao i reorganizacije židovstva poslije nestanka Hrama. Na krajudonosi i Kronologiju bitnih događaja.
Palestine, or the Holy Land for Christians, has alwaysattracted curiosity and aroused different feelings because of itsspiritual and profane history, which is the theme of this work,divided into three parts. The first part deals with the Hellenisticand Maccabean Periods, specifically the rules of two Hellenisticdynasties (the Egyptian Ptolemy and the Syrian Seleucid) inPalestine and the Jewish struggle for independence, led by thepriest Mattathias and his sons. The second part, entitled “Palestineunder Roman Rule”, elaborates on the Roman conquestand control of Palestine, whether by the Roman governors (prefectsor procurators) or the Herodian royal dynasty, which ruledover Palestine as a Roman ally. The third part, entitled “The FirstJewish War (66-70)”, deals with the causes of the Jewish revoltagainst Roman rule and its suppression, in which Roman legionsunder Tito’s command destroyed Jerusalem, and the JerusalemTemple, the heart and pride of Judaism, turned to dust andashes. Roman war operations ended dramatically with the siegeof the Masada fortress and its fall in 73. The final part toucheson Christians who did not fight in the war, the reconstructionof Judaism after the Temple’s destruction and a chronology ofimportant events.
Secondo la numerazione cattolica è il XIX concilio ecumenico. Richiesto da decenni da più parti, e con sempre maggiore urgenza, il concilio non poté svolgersi per molto tempo. Infine, dopo tre ...inutili convocazioni, Paolo III con la bolla Laetare Jerusalem (1544) indisse l'assemblea per il 15 marzo 1545 a Trento, indicando compiti principali. Il concilio però si aprì solo 13 dicembre 1545 in presenza 31 vescovi, in maggioranza italiani. Durante il primo periodo, che comprese le sessioni
I-X, quando fu deciso di trattare parallelamente le questioni dogmatiche e quelle della riforma ecclesiastica, furono approvati importanti definizioni e decreti, tra gli altri quelli sulla Santa Scrittura, il peccato originale, la giustificazione e altre cose. Nell'VIII sessione (11 marzo 1547) i partecipanti decisero di trasferire
il concilio a Bologna. Dopo la morte di Paolo III fu eletto papa con nome di Giulio III il cardinale Del Monte, fino allora presidente del concilio. Sotto il suo pontificato ebbe luogo il secondo periodo del concilio (dal 1551 al 1552), che comprendeva le sessioni XI-XVI. In questo periodo al concilio vennero i delegati protestanti della Germania, ma si tornarono presto in patria, senza essere riusciti a imporre le loro richieste. Circostanze politiche condussero alla sospensione del concilio (1552). Ma ne novembre 1560 il nuovo papa, Pio IV, ordinò il proseguimento dei lavori conciliari: è il terzo periodo del concilio di Trento, dal 1562 al 1563, che comprese le sessioni XVII-XXV. I principi protestanti radunati a Naumburg decisero di non accogliere l'invito. Nelle sessioni si approvarono decreti sull'obbligo della residenza dei vescovi, il carattere sacrificale della santa messa,
la consacrazione sacerdotale, il matrimonio, il purgatorio, la venerazione dei santi e delle reliquie, l'indulgenza, i seminari. Con la
bolla Benedictus Deus et Pater (il 26 gennaio 1564) Pio IV confermava l'opera del concilio.
Prema katoličkom brojanju to je XIX. Ekumenski sabor. Mnogi su ga desetljećima tražili, sa sve većom hitnošću, ali koncil se dugo nije mogao održati. Napokon, nakon tri beskorisna poziva, papa Pavao III. s bulom Laetare Jeruzalem (1544.) saziva skupštinu za 15. ožujka 1545. u Trentu, naznačujući glavne zadatke. Koncil se, međutim, otvorio tek 13. prosinca 1545. u nazočnosti 31 biskupa, uglavnom Talijana. Nakon smrti Pavla III., kardinal Del Monte, koji je dotad bio predsjednik koncila, izabran je za papu i uzeo je ime papa Julije III. Pod njegovim pontifikatom odvijalo se drugo razdoblje koncila (od 1551. do 1552.), koje je obuhvaćalo XI-XVI. zasjedanje. U studenom 1560. godine novi je papa Pio IV. naredio nastavak rada koncila: to je treće razdoblje Tridentskog koncila, od 1562. do 1563., koje je uključivalo XVII-XXV zasjedanje. Bulom Benedictus Deus et Pater (26. siječnja 1564.) papa Pio IV. potvrdio je rad koncila.
Prvi vatikanski koncil u prigodi 150. godišnjice njegova završetka Ovaj rad obrađuje Prvi vatikanski koncil. Podijeljen je dva poglavlja. U prvom, koji je naslovljen »Hod prema koncilu« autor govori ...o događajima koji su prethodili Koncilu: proglašenje dogmatske definicije o Bezgrešnom začeću BDM, objava enciklike Quanta cura i popratnog dokumenta Syllabus, ideja o sazivanju Koncila i njegova najava, zatim neposredna priprava za Koncil i naposljetku rasprave uoči Koncila. U drugom poglavlju, s naslovom »Početak i rad Koncila«, najprije se donosi izvanjski okvir Koncila, a zatim se obrađuje početak Koncila. Nakon toga govori se o dvjema koncilskim konstitucijama Dei Filius i Pastor aeternus, kao i o njihovoj sadržajnoj strukturi. Na kraju se osvrće na Starokatoličku crkvu, koja je nastala kao plod neslaganja s odlukama Prvoga vatikanskog koncila.
After many years of preparation pope, Pio IX assembled and opened the First Vatican Council in 1869. It was also the 20th ecumenical council, which was held 306 years after the previous Council of Trent. About 700 delegates from all around the globe participated in the work of the First Vatican Council. Commissions that prepared the Council created many drafts for the Council’s decrees and constitutions, but the Council proclaimed only two dogmatic constitutions: Dei Filius (About the Catholic faith) and Pastor Aeternus (About Christ’s Church). Since the latter constitution included questions about the dogmatic definition of Pope’s infallibility, this constitution provoked division between those who accepted it (infallibilists) and those who rejected it (anti-infallibilists). The infallibilists were the majority, but the minority did not want to accept the definition of Pope’s infallibility and they abandoned the Council before the voting on the constitution. Day after the voting the constitution Pastor Aeternus the war between Prussia and France broke out, and the Pope had to interrupt the Council and postpone it for better days (sine die), but the Council was never resumed. When bishops returned to their dioceses, they published Council’s decisions in the diocesan newspapers. Some of them were faster and some slower. One among the last was Josip Juraj Strossmayer, bishop of Bosnia and Syrmia, who was one of the best speakers at the Council but also one of the most vigilant opponents to the dogma of Pope’s infallibility. Decisions of the First Vatican Council were not very well accepted among some of the believers, so they consequently have abandoned Catholic Church and established the Old Catholic Church.
Franjevačka opservancija, započeta u 14. stoljeću, nastavila se razvijati i u idućem stoljeću, unatoč raznim teškoćama na koje je nailazila. Ovaj je članak podijeljen u tri dijela. U prvom dijelu, ...naslovljenom „Razvoj franjevačke opservancije u 15. stoljeću“, autor govori o razvoju i širenju opservantskog pokreta u Italiji, kolijevci franjevačke opservancije, zatim u Francuskoj, gdje je imala drugačiji slijed, Španjolskoj te u drugim europskim zemljama. U drugom dijelu, koji nosi naslov „Pontifikat Martina V.“, autor iznosi okolnosti izbora pape Martina V. na ekumenskom saboru u Konstanzu, kao i njegov pontifikat koji je bio od velike važnosti za razvoj franjevačke opservancije. U trećem dijelu, naslovljenom „Generalni kapituli: od Mantove do Asiza“, autor se koncentrira na zbivanja unutar franjevačkog reda, osobito na generalne kapitule – u Mantovi, Forliu, Ferrari, Casale Monferrato i, poglavito Asizu – koji su se odvijali u razdoblju od završetka ekumenskog sabora u Konstanzu do kraja pontifikata Martina V., na kojima je opservantski pokret, s ulaskom u Red „četvorice stupova“ i uz podršku spomenutog pape, stjecao sve veći ugled, kako unutar Reda tako i diljem europskog kontinenta. Reforma i željeno jedinstvo, postignuti i s oduševljenjem prihvaćeni na generalnom kapitulu u Asizu, kratko su trajali.
Il movimento d'osservanza, che nell'ordine francescano cominciava a svilupparsi nel secolo XIV, continuava anche nel secolo successivo. Con l'entrata nell'Ordine delle cosiddette „quatro colonne“ (di san Bernardino da Siena, san Givanni da Capestrano, beato Alberto da Sarteano e di san Giacomo della Marca) l'osservanza guadanava un grande impulso e, con la predicazione e lo studio teologico, due coordinamenti di cui era composta, anche un carattere diverso. Con questi due caratteri si ebbe il trasferimenti dell'osservanza dal deserto alla folla, ossia il mutamento della prima ispirazione alle masse dei fedeli,
cioè nelle città dove otteneva gran rispetto dappertutto. Un grande appoggio all'osservanza nella sua diffusione, sia nell'Ordine che nelle città europee, esprimeva Martino V. che lo stesso proveniva dell''ambiente riformatore. Egli, sia con i suoi diretti interventi che attraverso le lettere, voleva che l'ordine francescano, simile agli altri ordini ecclesiastici, raggiunsse la riforma e l'unità perduta a causa di mancanza della riforma e della rilassata osservanza della Regola. Dal momento che la riforma venisse di spesso rifiutata, e la scissione tra i minori, riformati (ossrvanti) e quelli che non l'erano (conventuali), fosse sempre più profondo, Martino V convocò Capitulum generalissimum ad Assisi nell'anno 1430, dove erano promulgate Constitutiones Martinianae. Esse portavana l'uno e l'altro, la riforma e
l'unità, che tutti i capitolari accettavano con gioia. Ma tutto questo
ebbe poca durata, solo poco più di un mese, dato che i conventuali avevano ottenuto la bolla Ad statum, la quale li liberava dall'osservanza delle Constitutiones Martinianae e, secondo la quale, potevano vivere come già vivevano, cioè in modo prima del capitolo di Assisi. La detta bolla diventava Magna charta Conventualium, mentre gli osservanti continuavano con le sue richieste legittime riformatori.
Ovaj je članak podijeljen u pet glavnih dijelova. U prvom dijelu autor govori o nenadanom boravku Franje Asiškoga u Hrvatskoj. Drugi dio razrađuje različite predaje koje su povezane s Franjinim ...boravkom u našim krajevima, dok treći govori o povijesnom utemeljenju samostana u Trogiru, prvom franjevačkom samostanu na našim prostorima. Sljedeći dijelovi, treći i četvrti, govore o širenju franjevačkog pokreta u priobalnom i kontinentalnom dijelu Hrvatske te, naposljetku, o prvoj provinciji kojoj su pripadala Manja braća i njihovi samostani iznoseći, nasuprot starijim i tradicionalnim mišljenjima, novi pogled o pitanju franjevačke Prvoprovincije na hrvatskom tlu.
Prema katoličkom brojanju to je XIX. Ekumenski sabor. Mnogi su ga desetljećima tražili, sa sve većom hitnošću, ali koncil se dugo nije mogao održati. Napokon, nakon tri beskorisna poziva, papa Pavao ...III. s bulom Laetare Jeruzalem (1544.) saziva skupštinu za 15. ožujka 1545. u Trentu, naznačujući glavne zadatke. Koncil se, međutim, otvorio tek 13. prosinca 1545. u nazočnosti 31 biskupa, uglavnom Talijana. Nakon smrti Pavla III., kardinal Del Monte, koji je dotad bio predsjednik koncila, izabran je za papu i uzeo je ime papa Julije III. Pod njegovim pontifikatom odvijalo se drugo razdoblje koncila (od 1551. do 1552.), koje je obuhvaćalo XI-XVI. zasjedanje. U studenom 1560. godine novi je papa Pio IV. naredio nastavak rada koncila: to je treće razdoblje Tridentskog koncila, od 1562. do 1563., koje je uključivalo XVII-XXV zasjedanje. Bulom Benedictus Deus et Pater (26. siječnja 1564.) papa Pio IV. potvrdio je rad koncila.
Ovaj članak podijeljen je u dva dijela. U prvom dijelu autor
govori o rimskim katakombama. U podnaslovima opisuje njihov
postanak, nazivlje i stanje tijekom stoljeća. U drugom dijelu govori o ...Kalistovim katakombama, opisujući u podnaslovima njihovo
otkriće i povijesno bogatstvo, osvrćući se posebno na kriptu papa,
kriptu sv. Cecilije, sakramentalni kubikul i druge znamenite kripte koje se nalaze u Kalistovim katakombama.
U Godini posvećenoga života (30. 11. 2014. — 2. 2. 2016.), ovaj rad obrađuje duhovno–povijesnu karizmu koja se nije zaustavila na svome izvoru, nego se prelila daleko preko granica svoga nastanka. ...Riječ je o karizmi sv. Klare Asiške, »duhovne plemkinje«, čija je pojava i svetost života nadahnjivala i danas nadahnjuje brojne sljedbenice i štovatelje diljem svijeta, jednako kao i u našim krajevima. Upravo iz tih razloga napisan je i ovaj članak, podijeljen u dva glavna dijela s odnosnim podnaslovima. U prvome dijelu, kao uvod u glavni dio rada, autor iznosi kratki životopis sv. Klare Asiške i duhovno–zakonodavni hod Reda »siromašnih gospođa« do konačnoga odobrenja Klarina Pravila.
Nakon toga prelazi na drugi naslov, u kojem obrađuje samostane klarisa u našim krajevima tijekom srednjega vijeka, gdje se u podnaslovima govori o deset srednjovjekovnih samostana klarisa preko kojih se Klarina karizma prelila i na naše prostore: samostan sv. Nikole u Zadru, sv. Marcele u Ninu, sv. Elizabete u Skradinu, sv. Klare i sv. Petra u Dubrovniku, sv. Klare u Splitu; tri samostana u Kotoru: sv. Križa, sv. Klare i sv. Marije od Anđela i, na kraju, samostan sv. Spasa u Šibeniku.
U Godini posvećenoga života (30. 11. 2014. — 2. 2. 2016.), ovaj rad obrađuje duhovno–povijesnu karizmu koja se nije zaustavila na svome izvoru, nego se prelila daleko preko granica svoga nastanka. ...Riječ je o karizmi sv. Klare Asiške, »duhovne plemkinje«, čija je pojava i svetost života nadahnjivala i danas nadahnjuje brojne sljedbenice i štovatelje diljem svijeta, jednako kao i u našim krajevima. Upravo iz tih razloga napisan je i ovaj članak, podijeljen u dva glavna dijela s odnosnim podnaslovima. U prvome dijelu, kao uvod u glavni dio rada, autor iznosi kratki životopis sv. Klare Asiške i duhovno–zakonodavni hod Reda »siromašnih gospođa« do konačnoga odobrenja Klarina Pravila. Nakon toga prelazi na drugi naslov, u kojem obrađuje samostane klarisa u našim krajevima tijekom srednjega vijeka, gdje se u podnaslovima govori o deset srednjovjekovnih samostana klarisa preko kojih se Klarina karizma prelila i na naše prostore: samostan sv. Nikole u Zadru, sv. Marcele u Ninu, sv. Elizabete u Skradinu, sv. Klare i sv. Petra u Dubrovniku, sv. Klare u Splitu; tri samostana u Kotoru: sv. Križa, sv. Klare i sv. Marije od Anđela i, na kraju, samostan sv. Spasa u Šibeniku.
In this the Year of Consecrated Life (November 30, 2014 to February 2, 2016) the author has taken it upon himself to elaborate on the spiritual–historical charism which did not stop at its source, but overflowed far beyond the boundaries of that time. We are speaking of St. Clare of Assisi, a »spiritual aristocrat« whose presence
and sanctity inspired and still inspire today numerous followers and reverers across the world, and so too in Croatia. This article has been written to commend this fact. It is divided into two main sections with subheadings, the first containing an introduction
to the body of the essay wherein the author presents a brief biography of St. Clare of Assisi and the spiritual–legislative walk of the Order of the Poor Clares up to the final approval of the Rule of St. Clare. The second section deals with Monasteries of the Poor Clares in Croatia in the Middle Ages, with the subsections focusing on
ten medieval monasteries through which Clare’s charism overflowed to this part of the world, namely, the Monasteries of St. Nicholas in Zadar, Saint Marcella in Nin, St. Elizabeth in Skradin, St. Clare and St. Peter in Dubrovnik, St. Clare in Split and three monasteries in Kotor: Holy Cross, St. Clare and St. Mary of the Angels and finally the Monastery of the Holy Saviour in Šibenik.
PDF
