Moliére's anticlerical comedyTartuffeis the unique prism through which Sheryl Kroen views postrevolutionary France in the years of the Restoration. Following the lead of the French men and women who ...turned to this play in the 1820s to make sense of their world, Kroen exposes the crisis of legitimacy defining the regime in these years and demonstrates how the people of the time made steps toward a democratic resolution to this crisis. Moving from the town squares, where state and ecclesiastical officials orchestrated their public spectacles in favor of the monarchy, to the theaters, where the French used Tartuffe to mock the restored monarch and the church, this cultural history of the Restoration offers a rich and colorful portrait of a period in which critical legacies of the revolutionary period were played out and cemented. While most historians have characterized the Restoration as a period of reaction and reversal, Kroen offers convincing evidence that the Restoration was a critical bridge between the emerging practices of the Old Regime, the Revolution, and the post-1830 politics of protest. She re-creates the atmosphere of Restoration France and at the same time brings major nineteenth-century themes into focus: memory and commemoration, public and private spheres, politics and religion, anticlericalism, and the formation of democratic ideologies and practices.
The Theatres of Moliere McCarthy, Gerry; Mccarthy, Gerry
2002, 20050629, 2002-04-25, 2005-06-29
eBook
Moliere's plays are the cornerstone of the French Classical dramatic repertoire. Adapted and exploited in his day by dramatists of the English Restoration, they are now again growing in popularity. ...In this detailed and fascinating volume, Gerry McCarthy examines the practice and method of possibly the greatest actor-dramatist. From the rough farces of Moliere's days on the road to the creation of the diverse and spectacular court entertainments on his return to Paris, McCarthy sheds new light on the dramatic intelligence and theatrical understanding of Moliere's writing for the actor. Drawing on Moliere's own brief discussions of performance and the contemporary evidence of his practice, this is a crucial addition to the debate on style and method in classical acting and on the staging of classical plays on the contemporary stage.
Gerry McCarthy is Professor of Theatre Studies at the University of Ulster. He has taught and directed in Canada, France and the UK, and his previous publication include Edward Albee (1987)
Wprowadzenie do bloku tematycznego Molière: Powroty. Autor przedstawia najważniejsze inicjatywy artystyczne i naukowe zrealizowane w Polsce z okazji 400-lecia urodzin Molière’a. Przypomina ...dwudziestowiecznych tłumaczy komedii Molière’a na język polski oraz książki polskich badaczy podejmujących refleksję nad różnymi aspektami jego twórczości i jej recepcji. Wymienia również poświęcone francuskiemu komediopisarzowi artykuły publikowane na łamach „Pamiętnika Teatralnego” od 1956 roku.
Artykuł stanowi próbę wyjaśnienia przyczyn późnej recepcji Mizantropa w polskiej literaturze i teatrze. Autor analizuje udostępnione w aneksie dwie pierwsze próby przekładu krótkich ustępów z tej ...komedii – Franciszka Zabłockiego (1774) i Ignacego Krasickiego (1803), odwołując się do całej twórczości obu poetów. Stawia tezę, że na niewielkim zainteresowaniu Mizantropem w pierwszym okresie polskiej recepcji Molière’a zaważyły wyrafinowana forma i problematyka sztuki. Podejmuje próbę interpretacji dramatu, w której refleksję nad autorskim sposobem powiązania kategorii komizmu i metateatralności łączy z analizą jansenistycznego kontekstu Mizantropa. Rezultatem zestawienia tych perspektyw jest ujęcie tytułowego bohatera jako figury buntownika. Autor wskazuje także XVII i XVIII-wieczne polskie utwory dramatyczne, które w jakiś sposób korespondują z komedią Molière’a. Podkreśla odmienność rozwoju polskiej i francuskiej sfery widowiskowej i twierdzi, że staropolska kultura teatralna nie dawała możliwości przyswojenia komedii wysokiej, a niejednoznaczność charakteru Alcesta czyniła go bohaterem nieprzydatnym z punktu widzenia polskich oświeceniowych dramatopisarzy, którzy stawiali sobie za cel nawoływanie do poprawy obyczajów. W artykule połączono perspektywę historycznoteatralną i historycznoliteracką, wykorzystano również narzędzia z zakresu przekładoznawstwa, dramatologii i historii idei.
